Poland-Germany (GER)

UMOWA

między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku,

podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 14 maja 2003 r. została podpisana w Berlinie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od ma­jątku, w następującym brzmieniu:

UMOWA

między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku

Rzeczpospolita Polska i Republika Federalna Nie­miec,

pragnąc zawrzeć nową umowę w sprawie unika­nia podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1

Zakres podmiotowy

Niniejsza umowa dotyczy osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Uma­wiających się Państwach.

Artykuł 2

Podatki, których dotyczy umowa

1. Niniejsza umowa dotyczy podatków od docho­du i od majątku, bez względu na sposób ich poboru, które pobiera się na rzecz Umawiającego się Państwa lub jego jednostek terytorialnych.

2. Za podatki od dochodu i od majątku uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego docho­du, od całego majątku albo od części dochodu lub majątku, włączając podatki od zysku z przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego, po­datki od ogólnych kwot wynagrodzeń wypłacanych przez przedsiębiorstwa, jak również podatki od przyro­stu majątku.

3. Do aktualnie istniejących podatków, których dotyczy umowa, należą w szczególności:

1. w Republice Federalnej Niemiec:
   1. 1. podatek dochodowy (Einkommensteuer),
      2. podatek od osób prawnych (Körperschaft­steuer) i
      3. podatek od działalności przemysłowej i handlowej (Gewerbesteuer),

w tym domiary pobierane od każdego z tych podatków (zwane dalej „podatkiem niemiec­kim");

2. w Rzeczypospolitej Polskiej:
   1. 1. podatek dochodowy od osób fizycznych i
      2. podatek dochodowy od osób prawnych

(zwane dalej „podatkiem polskim").

4.Niniejsza umowa będzie miała także zastosowa­nie do wszystkich podatków takiego samego lub w istotnym stopniu podobnego rodzaju, które po pod­pisaniu niniejszej umowy będą wprowadzone obok ist­niejących podatków lub w ich miejsce. Pod koniec każ­dego roku właściwe organy Umawiających się Państw będą informowały się wzajemnie o zasadniczych zmia­nach dokonanych w ich ustawach podatkowych.

Artykuł 3

Definicje ogólne

1. W rozumieniu niniejszej umowy, jeżeli z kon­tekstu nie wynika inaczej:

1. wyrażenia „Umawiające się Państwo" i „drugie Umawiające się Państwo" oznaczają odpowied­nio Rzeczpospolitą Polską lub Republikę Federal­ną Niemiec i jeżeli są zastosowane w sensie geo­graficznym dla celów niniejszej umowy — obszar, na terenie którego stosowane jest prawo podatko­we danego państwa;
2. określenie „osoba" oznacza osobę fizyczną, spół­kę oraz każde inne zrzeszenie osób;
3. określenie „spółka" oznacza osobę prawną lub in­ną jednostkę, którą dla celów podatkowych traktu­je się jako osobę prawną;
4. określenia „przedsiębiorstwo jednego Umawiają­cego się Państwa" i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa" oznaczają odpo­wiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez oso­bę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie lub przed­siębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie;
5. określenie „transport międzynarodowy" oznacza wszelki transport statkiem morskim, statkiem po­wietrznym lub statkiem żeglugi śródlądowej eks­ploatowanym przez przedsiębiorstwo, którego miejsce faktycznego zarządu znajduje się w Uma­wiającym się Państwie, z wyjątkiem przypadku, gdy taki statek morski, statek powietrzny lub sta­tek żeglugi śródlądowej jest eksploatowany wy­łącznie między miejscami położonymi w drugim Umawiającym się Państwie;
6. określenie „właściwy organ" oznacza:
   1. 1. w przypadku Republiki Federalnej Niemiec

• Federalne Ministerstwo Finansów lub or­gan, któremu przekazało swoje uprawnienia;
  1. 2. w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej
• Mi­nistra Finansów lub jego upoważnionego przedstawiciela.

2. Przy stosowaniu niniejszej umowy przez Uma­wiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika ina­czej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefi­niowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmu­je się w danym czasie zgodnie z prawem tego Pań­stwa w zakresie podatków, do których ma zastosowa­nie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znacze­niem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Artykuł 4

Miejsce zamieszkania lub siedziba

1. W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodat­kowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Pań­stwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokal­ny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

2. Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 ni­niejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce za­mieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce za­mieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiąza­nia osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów ży­ciowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie oso­ba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miej­sce zamieszkania w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

3. Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 ni­niejszego artykułu osoba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej fak­tycznego zarządu.

4. Uważa się, że spółka osobowa ma siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajdu­je się miejsce jej faktycznego zarządu. Jednakże arty­kuły od 6 do 23 mają zastosowanie tylko do dochodu lub majątku spółki osobowej, który podlega opodat­kowaniu w Umawiającym się Państwie, w którym uważa się, że ma ona siedzibę.

Artykuł 5

Zakład

1. W rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowi­cie lub częściowo prowadzona jest działalność przed­siębiorstwa.

2. Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemne­go, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

3. Plac budowy lub prace budowlane albo instala­cyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

4. Bez względu na poprzednie postanowienia te­go artykułu, określenie „zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębior­stwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należą­cych do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu skła­dowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należą­cych do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obrób­ki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informa­cji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowaw­czym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod wa­runkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodza­jów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

5. Jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przed­stawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonu­je pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawia­jącym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na po­stanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu, posia­da zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podej­muje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wyko­nywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

6. Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada za­kład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powo­du, że prowadzi ono w tym Państwie działalność po­przez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela pod warunkiem, że takie osoby działa­ją w ramach swojej zwykłej działalności.

7. Fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiają­cym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawia­jącym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam za­kład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którą­kolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Artykuł 6

Dochody z majątku nieruchomego

1. Dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Pań­stwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opo­datkowany w tym drugim Państwie.

2. Określenie „majątek nieruchomy" ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nierucho­mego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rol­nych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nierucho­mości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomo­ści, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksplo­atacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów na­turalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nierucho­mego.

3. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu stosuje się do dochodu osiągniętego z bezpośrednie­go użytkowania, najmu, dzierżawy lub innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

4. Postanowienia ustępów 1 i 3 niniejszego arty­kułu stosuje się również do dochodu z majątku nieru­chomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego służącego do wykonywania wolnego zawodu.

Artykuł 7

Zyski przedsiębiorstw

1. Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Pań­stwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność go­spodarczą w drugim Umawiającym się Państwie po­przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsię­biorstwa mogą być opodatkowane w drugim Pań­stwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiają­cym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego ar­tykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warun­kach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowi­cie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, któ­rego jest zakładem.

3. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosztami administracyjnymi niezależnie od tego, czy powstały w tym Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej.

4. Jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całko­witych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczegól­ne części, to postanowienia ustępu 2 niniejszego arty­kułu nie wykluczają ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle sowanego podziału; sposób stosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik był zgodny z zasadami zawartymi w tym artykule.

5. Zakładowi nie można przypisać zysku tylko z ty­tułu samego zakupu dóbr lub towarów dla przedsię­biorstwa.

6. Przy stosowaniu poprzednich ustępów ustala­nie zysków zakładu powinno być dokonywane każde­go roku w taki sam sposób, chyba że istnieją uzasad­nione powody, aby postąpić inaczej.

7. Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach ni­niejszej umowy, to postanowienia tych innych artyku­łów nie będą naruszane przez postanowienia niniej­szego artykułu.

Artykuł 8

Transport międzynarodowy

1. Zyski osiągane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich lub statków po­wietrznych podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

2. Zyski osiągane z eksploatacji statków żeglugi śródlądowej w transporcie śródlądowym podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego za­rządu przedsiębiorstwa.

3. Jeżeli miejsce faktycznego zarządu przedsię­biorstwa żeglugi morskiej lub przedsiębiorstwa żeglu­gi śródlądowej znajduje się na pokładzie takiego stat­ku, to uważa się, że znajduje się ono w tym Umawia­jącym się Państwie, w którym znajduje się port macie­rzysty takiego statku, a jeżeli statek nie ma portu ma­cierzystego, to w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba eksploatująca statek ma miejsce za­mieszkania lub siedzibę.

4. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu stosuje się również do zysków pochodzących z uczest­nictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsię­biorstwie lub w międzynarodowym związku eksplo­atacyjnym.

5. W rozumieniu niniejszego artykułu do zysków osiąganych z eksploatacji w transporcie międzynaro­dowym statków morskich lub statków powietrznych zalicza się:

1. zyski osiągane z dzierżawy statków morskich lub statków powietrznych bez załogi oraz
2. zyski osiągane z użytkowania, utrzymywania lub wynajmu kontenerów (włączając przyczepy sa­mochodowe oraz odpowiednie wyposażenie do transportu kontenerów), wykorzystywanych do transportu dóbr lub towarów,

jeżeli taka dzierżawa lub takie użytkowanie, utrzymy­wanie lub wynajem, stanowi działalność uboczną w stosunku do eksploatacji statków morskich lub po­wietrznych w transporcie międzynarodowym.

Artykuł 9

Przedsiębiorstwa powiązane

1. Jeżeli:

1. przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa uczestniczy bezpośrednio lub pośrednio w zarzą­dzaniu, kontroli lub w kapitale przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, albo
2. te same osoby uczestniczą bezpośrednio lub po­średnio w zarządzaniu, kontroli lub w kapitale przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa,

i jeżeli w jednym i w drugi przypadku między dwoma przedsiębiorstwami, w zakresie ich stosunków han­dlowych lub finansowych, zostaną umówione lub narzucone warunki, które różnią się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne przedsię­biorstwa, wówczas zyski, które osiągnęłoby jedno z przedsiębiorstw bez tych warunków, ale z powodu tych warunków ich nie osiągnęło, mogą być uznane za zyski tego przedsiębiorstwa i odpowiednio opo­datkowane.

2. Jeżeli Umawiające się Państwo włącza do zy­sków własnego przedsiębiorstwa i odpowiednio opo­datkowuje również zyski przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, z tytułu których przedsię­biorstwo to zostało opodatkowane w tym drugim Państwie, a zyski w ten sposób połączone są zyskami, które osiągnęłoby przedsiębiorstwo pierwszego Pań­stwa, gdyby warunki ustalone między oboma przed­siębiorstwami były warunkami, które byłyby uzgod­nione między przedsiębiorstwami niezależnymi, wte­dy to drugie Państwo dokona odpowiedniej korekty kwoty podatku wymierzonego od tych zysków w tym Państwie. Przy ustalaniu takiej korekty będą odpo­wiednio uwzględnione inne postanowienia niniejszej umowy, a właściwe organy Umawiających się Państw będą w razie konieczności porozumiewać się ze sobą bezpośrednio.

Artykuł 10

Dywidendy

1. Dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawia­jącym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże dywidendy takie mogą być opodat­kowane także w Umawiającym się Państwie, w któ­rym spotka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzi­bę i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli oso­ba uprawniona do dywidend ma miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w drugim Umawiającym się Pań­stwie, to podatek tak wymierzony nie może przekro­czyć:

1. 5 procent kwoty dywidend brutto, jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż spółka osobo­wa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej dywidendy wynosi co najmniej 10 procent,
2. 15 procent kwoty dywidend brutto we wszystkich pozostałych przypadkach.

Postanowienia niniejszego ustępu nie naruszają opo­datkowania spółki w odniesieniu do zysków, z któ­rych dywidendy są wypłacane.

3. Określenie „dywidendy" użyte w niniejszym artykule oznacza dochód z akcji, akcji gratisowych, praw do udziału w zysku, akcji w górnictwie, akcji za­łożycieli lub innych praw, z wyjątkiem wierzytelności, do udziału w zyskach, jak również inny dochód, który według prawa Państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem podatko­wym traktowany jak dochód z akcji i wypłaty z tytułu świadectw udziałowych w funduszu inwestycyjnym.

4. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego arty­kułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do dywidend, mająca miejsce zamieszkania lub siedzi­bę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba spółki wypłacającej dywidendy, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód w oparciu o położoną w nim stałą placówkę, i gdy udział, z tytułu którego wypłaca się dywidendy, fak­tycznie wiąże się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się posta­nowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

5. Jeżeli spółka, której siedziba znajduje się w Umawiającym się Państwie, osiąga zyski lub do­chody z drugiego Umawiającego się Państwa, wów­czas to drugie Państwo nie może obciążać podatkiem dywidend wypłacanych przez tę spółkę, z wyjątkiem przypadku, gdy takie dywidendy są wypłacane oso­bie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym drugim Państwie, lub w przypadku, gdy udział, z tytu­łu którego dywidendy są wypłacane, faktycznie wiąże się z działalnością zakładu lub stałej placówki położo­nej w drugim Państwie, ani też obciążać niewydzielo- nych zysków spółki podatkiem od niewydzielonych zysków, nawet kiedy wypłacone dywidendy lub nie- wydzielone zyski całkowicie lub częściowo pochodzą z zysków albo dochodów osiągniętych w tym drugim Państwie.

Artykuł 11

Odsetki

1. Odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane osobie mającej miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże takie odsetki mogą być także opodat­kowane w Umawiającym się Państwie, w którym po­wstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odse­tek. Właściwe organy Umawiających się Państw roz­strzygną w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania tego ograniczenia.

3. Bez względu na postanowienia ustępu 2 niniej­szego artykułu, odsetki, o których mowa w ustępie 1, podlegają opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca odsetek ma miejsce za­mieszkania lub siedzibę, jeżeli odbiorca ten jest osobą uprawnioną do odsetek i jeżeli takie odsetki są wypła­cane:

1. Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej lub Rządowi Republiki Federalnej Niemiec;
2. z tytułu jakiegokolwiek rodzaju pożyczki udzielo­nej, zabezpieczonej lub gwarantowanej przez in­stytucję publiczną promującą eksport;
3. w związku ze sprzedażą na kredyt wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
4. w związku ze sprzedażą na kredyt towarów przez jedno przedsiębiorstwo drugiemu przedsiębior­stwu, lub
5. w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank.

4. Użyte w niniejszym artykule określenie „odset­ki" oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelno­ści, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczo­nych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zy­skach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związany­mi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego ar­tykułu.

5. Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 niniejszego ar­tykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawnio­na do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w dru­gim Państwie, w którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam położony, bądź wy­konuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę, która jest w nim położona i jeżeli wierzytelność, z tytułu której płacone są odsetki, jest faktycznie związana z ta­kim zakładem lub stałą placówką. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

6. Uważa się, że odsetki powstają w Umawiają­cym się Państwie, jeżeli płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca odsetki, bez wzglę­du na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzi­bę w Umawiającym się Państwie, posiada w Uma­wiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z działalnością których powstało zobowią­zanie, z tytułu którego są wypłacane odsetki, i zapła­ta tych odsetek jest pokrywana przez ten zakład lub stałą placówkę, to uważa się, że odsetki takie powsta­ją w Państwie, w którym położony jest zakład lub sta­ła placówka.

7. Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań mię­dzy płatnikiem a osobą uprawnioną do odsetek lub między nimi a osobą trzecią, kwota odsetek, mających związek z roszczeniem wynikającym z długu, z tytułu którego są wypłacane, przekracza kwotę, którą płatnik i osoba uprawniona do odsetek uzgodniliby bez ta­kich powiązań, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymienioną kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z ustawo­dawstwem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

Artykuł 12

Należności licencyjne

1. Należności licencyjne, powstające w Umawia­jącym się Państwie i wypłacane osobie mającej miej­sce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiają­cym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże należności licencyjne, o których mo­wa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w któ­rym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Uma­wiającym się Państwie, to podatek w ten sposób usta­lony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto na­leżności licencyjnych.

3. Określenie „należności licencyjne" użyte w ni­niejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należ­ności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowa­nia wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użyt­kowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadcze­nia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub nauko­wej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

4. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego arty­kułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamiesz­kania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, pro­wadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z które­go pochodzą należności licencyjne, działalność go­spodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wy­konuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wy­płacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W ta­kim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

5. Uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jednakże, jeżeli osoba płacąca należ­ności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miej­sce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie za­kład lub stałą placówkę, w związku z działalnością któ­rych powstał obowiązek zapłaty należności licencyj­nych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

6. Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań mię­dzy płatnikiem a osobą uprawnioną do należności li­cencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota na­leżności licencyjnych płacona za użytkowanie, prawo lub informację, przekracza kwotę, którą płatnik i oso­ba uprawniona do należności licencyjnych uzgodnili­by bez tych powiązań, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymie­nioną kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z usta­wodawstwem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

Artykuł 13

Zyski z przeniesienia własności majątku

1. Zyski osiągane przez osobę mającą miejsce za­mieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Pań­stwie, z przeniesienia własności majątku nieruchome­go w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Zyski z przeniesienia własności akcji, udziałów lub innych praw w spółce, której aktywa majątkowe składają się głównie, bezpośrednio lub pośrednio z majątku nieruchomego, położonego w Umawiającym się Państwie lub z praw wchodzących w skład te­go majątku nieruchomego, mogą być opodatkowane w tym Państwie.

3. Zyski z przeniesienia własności majątku rucho­mego stanowiącego majątek zakładowy zakładu, któ­ry przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa po­siada w drugim Umawiającym się Państwie albo z przeniesienia własności mienia ruchomego należą­cego do stałej placówki, którym osoba mająca miej­sce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie dysponuje w drugim Umawiającym się Pań­stwie w celu wykonywania wolnego zawodu, łącznie z zyskami, które pochodzą z przeniesienia własności takiego zakładu (odrębnie albo z całym przedsiębior­stwem) lub takiej stałej placówki, mogą być opodatko­wane w tym drugim Państwie.

4. Zyski osiągane z przeniesienia własności stat­ków morskich lub statków powietrznych eksploatowa­nych w transporcie międzynarodowym, statków eks­ploatowanych w żegludze śródlądowej oraz z przenie­sienia własności majątku ruchomego związanego z eksploatacją takich statków morskich, statków po­wietrznych lub statków żeglugi śródlądowej, podlega­ją opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego za­rządu przedsiębiorstwa.

5. Zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w powyższych ustępach podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

6. W przypadku gdy osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie przez okres przynajmniej pięciu lat i uzyskała miejsce za­mieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, ustęp 5 nie narusza prawa pierwszego Państwa do opodatkowania tej osoby fizycznej na podstawie swe­go wewnętrznego ustawodawstwa z tytułu jakiegokol­wiek przyrostu majątku osiągniętego z akcji lub udzia­łów w spółkach mających siedzibę w pierwszym Uma­wiającym się Państwie do dnia, kiedy osoba ta prze­stała mieć miejsce zamieszkania w tym Państwie. Je­żeli pierwsze z wymienionych Państw opodatkowuje osobę fizyczną mającą tam miejsce zamieszkania z ty­tułu przyrostu majątku w chwili, gdy osoba ta opusz­cza to Państwo, a własność akcji lub udziałów jest na­stępnie przeniesiona i zyski z tego przeniesienia są opodatkowane w drugim Państwie zgodnie z ustę­pem 5, wówczas to drugie Państwo przyjmuje jako podstawę oszacowania zysku z przeniesienia własno­ści tę kwotę, którą przyjęło pierwsze Państwo jako wpływ w chwili, gdy ta osoba fizyczna opuszczała je­go terytorium.

Artykuł 14

Wolne zawody

1. Dochód, który osoba mająca miejsce zamiesz­kania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykony­wanego wolnego zawodu albo z innej działalności o          samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dyspo­nuje ona taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej sta­łej placówce.

2. Określenie „wolny zawód" obejmuje w szcze­gólności samodzielnie wykonywaną działalność na­ukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub edu­kacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną dzia­łalność lekarzy, adwokatów i radców prawnych, inży­nierów, architektów, dentystów, doradców podatko­wych i biegłych rewidentów.

Artykuł 15

Praca najemna

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawia­jącym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, pod­legają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawia­jącym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opo­datkowane w tym drugim Państwie.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniej­szego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpo­czynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

3. Postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawia­jącym się Państwie, zwaną w tym ustępie „pracowni­kiem", oraz wypłacanego przez lub w imieniu praco­dawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodaw­ca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ry­zyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.

4. Bez względu na poprzednie postanowienia ni­niejszego artykułu, wynagrodzenie otrzymywane z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku morskiego lub statku powietrznego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym albo na pokładzie statku eksploatowanego w żegludze śródlądowej, mo­że być opodatkowane w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego za­rządu przedsiębiorstwa.

Artykuł 16

Wynagrodzenia członków rady nadzorczej i zarządu

1. Wynagrodzenia członków rady nadzorczej lub zarządu i inne podobne płatności, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z tytułu członkostwa w radzie nadzorczej lub zarządzie spółki, mającej siedzibę w drugim Uma­wiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Uposażenia, płace i inne podobne wynagrodze­nia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z tytułu peł­nienia obowiązków pełnomocnika spółki, mającej sie­dzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Artykuł 17

Artyści i sportowcy

1. Bez względu na postanowienia artykułów 7, 14 i 15 dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce za­mieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu działalności artystycznej, na przykład artysty scenicz­nego, filmowego, radiowego lub telewizyjnego, jak też muzyka lub sportowca, z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności w drugim Umawiają­cym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

2. Jeżeli dochód, mający związek z osobiście wy­konywaną działalnością artysty lub sportowca, nie przypada temu artyście lub sportowcowi, lecz innej osobie, to dochód taki bez względu na postanowienia artykułów 7, 14 i 15 może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, w którym działalność te­go artysty lub sportowca jest wykonywana.

3. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego arty­kułu nie mają zastosowania do dochodu osiąganego z działalności artysty lub sportowca w Umawiającym się Państwie, jeżeli pobyt w tym Państwie jest całko­wicie lub głównie opłacany z funduszy publicznych jednego lub obu Umawiających się Państw, kraju związkowego, jednostki terytorialnej, organu lokalne­go lub instytucji rządowej albo organizacji użyteczno­ści publicznej.

Artykuł 18

Emerytury, renty i inne podobne płatności

1. Emerytury i podobne świadczenia lub renty, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszka­nia w Umawiającym się Państwie z drugiego Uma­wiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tyl­ko w tym pierwszym Państwie.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniej­szego artykułu płatności otrzymywane przez osobę ma­jącą miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie z obowiązkowego systemu ubezpieczeń so­cjalnych drugiego Umawiającego się Państwa, podle­gają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

3. Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniej­szego artykułu okresowe lub doraźne świadczenia wy­płacane przez Umawiające się Państwo lub jego jed­nostkę terytorialną osobie mającej miejsce zamieszka­nia w drugim Umawiającym się Państwie, jako od­szkodowanie z tytułu prześladowań politycznych, ob­rażeń lub szkód, w tym poniesionych w wyniku dzia­łań wojennych, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie.

4. Ustęp 3 stosuje się odpowiednio do świadczeń wypłacanych przez Umawiające się Państwo lub jego jednostkę terytorialną osobie mającej miejsce zamiesz­kania w drugim Umawiającym się Państwie, jako od­szkodowanie z tytułu obrażeń lub szkód, powstałych w wyniku służby wojskowej lub zastępczej służby woj­skowej, w wyniku zabiegu medycznego, włączając szcze­pienie, w wyniku przestępstwa bądź podobnych faktów.

5. Płatności na utrzymanie, w tym na utrzymanie dzieci, dokonywane przez osobę mającą miejsce za­mieszkania w jednym z Umawiających się Państw na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, są zwolnione z opodatko­wania w tym drugim Państwie. Postanowienie to nie ma zastosowania, jeżeli tego rodzaju świadczenia na utrzymanie mogą być odliczone w pierwszym Pań­stwie przy ustalaniu dochodu płatnika podlegającego opodatkowaniu; w rozumieniu tego ustępu nie uznaje się za odliczenie ulg podatkowych przyznawanych w celu złagodzenia obciążeń socjalnych.

6. Określenie „renta" oznacza kwotę wypłacaną regularnie w ustalonych terminach, dożywotnio lub przez ściśle określony albo możliwy do określenia czas, w wyniku zobowiązania, które przewiduje takie płatności w zamian za spełnione świadczenie dające się wymierzyć w pieniądzu lub w równoważniku pie­niężnym.

Artykuł 19

Służba publiczna

1.

1. Uposażenia, płace i podobne wynagrodze­nia, z wyjątkiem emerytur, wypłacane przez Umawia­jące się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub or­gan lokalny osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorial­nej lub organu lokalnego, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
2. Jednakże uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w dru­gim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świad­czone w tym Państwie, a osoba świadcząca te usługi ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, która

• jest obywatelem tego Państwa; lub
• nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.

2.

1. Emerytura wypłacana przez lub pochodzą­ca z funduszy utworzonych przez Umawiające się Pań­stwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, podlega opodatkowaniu tylko w tym Pań­stwie.
2. Jednakże taka emerytura podlega opodat­kowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem tego Państwa i posiada w nim miejsce zamieszkania.

3. Postanowienia artykułów 15, 16 i 18 stosuje się do uposażeń, płac i podobnych wynagrodzeń oraz emerytur z tytułu świadczonych usług pozostających w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę teryto­rialną lub organ lokalny.

4. Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego arty­kułu stosuje się także do uposażeń, płac i podobnych wynagrodzeń oraz emerytur wypłacanych osobie fi­zycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz Instytutu Goethego Inter Nationes (Goethe-lnstitut Inter Natio- nes). Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej („Deutscher Akademischer Austauschdienst"), Insty­tutów Kultury Polskiej i podobnych instytucji, które będą uzgodnione przez właściwe organy Umawiają­cych się Państw, z zastrzeżeniem, że takie świadczenia będą podlegały opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, z którego będą wypłacane.

Artykuł 20

Profesorowie i pracownicy naukowo-badawczy

Osoba fizyczna, która przebywa czasowo w jed­nym Umawiającym się Państwie w celu nauczania lub prowadzenia prac badawczych na uniwersytecie, w szkole wyższej bądź innej uznanej placówce oświa­towej tego Umawiającego się Państwa, a która ma lub bezpośrednio przed tym pobytem miała stałe miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie, podlega zwolnieniu od opodatkowania w pierwszym wymienionym Państwie z tytułu wynagrodzenia za nauczanie lub prowadzenie prac badawczych przez okres nieprzekraczający dwóch lat, licząc od dnia jej pierwszego przyjazdu w tym celu, pod warunkiem że będzie ona opodatkowana z tytułu takiego wynagro­dzenia w drugim Umawiającym się Państwie.

Artykuł 21

Studenci

Świadczenia otrzymywane na utrzymanie, kształ­cenie lub odbywanie praktyki przez studenta, osobę uczącą się zawodu lub praktykanta, który przebywa w Umawiającym się Państwie wyłącznie w celu kształ­cenia się, odbywania praktyki lub szkolenia, a który ma lub bezpośrednio przed przybyciem do tego Pań­stwa miał miejsce zamieszkania w drugim Państwie, nie podlegają opodatkowaniu w pierwszym Państwie, jeżeli świadczenia te pochodzą ze źródeł spoza tego Państwa.

Artykuł 22

Inne dochody

1. Dochody osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez wzglę­du na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Pań­stwie.

2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do dochodów niebędących docho­dami z majątku nieruchomego, określonego w artyku­le 6 ustęp 2, jeżeli osoba osiągająca takie dochody, po­siadająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Uma­wiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiają­cym się Państwie działalność gospodarczą poprzez za­kład w nim położony lub wykonuje w tym drugim Pań­stwie wolny zawód w oparciu o stałą placówkę w nim położoną i gdy prawo lub majątek, z tytułu których osiąga dochód, są faktycznie związane z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

3. Jeżeli w wyniku specjalnych powiązań pomię­dzy osobą, o której mowa w ustępie 1 niniejszego ar­tykułu, a inną osobą, lub pomiędzy nimi obydwiema a osobą trzecią, kwota dochodu, o której mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, przekracza kwotę, która mogłaby być uzgodniona pomiędzy nimi, gdyby takie powiązania nie istniały, postanowienia tego arty­kułu mają zastosowanie tylko do ostatniej wymienio­nej kwoty. W takim przypadku nadwyżka wypłaty podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego z Umawiających się Państw i z uwzględnieniem in­nych postanowień niniejszej umowy.

Artykuł 23

Majątek

1. Majątek nieruchomy w rozumieniu artykułu 6, będący własnością osoby mającej miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, a poło­żony w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

2. Majątek ruchomy stanowiący majątek zakłado­wy zakładu, którym przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa dysponuje w drugim Umawiającym się Państwie lub majątek ruchomy należący do stałej pla­cówki, którym osoba, mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie dysponuje w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania wol­nego zawodu, może być opodatkowany w tym dru­gim Państwie.

3, Statki morskie i statki powietrzne eksploatowa­ne w transporcie międzynarodowym oraz statki eks­ploatowane w żegludze śródlądowej, jak również ma­jątek ruchomy służący do eksploatacji takich statków morskich, statków powietrznych i statków żeglugi śródlądowej, podlega opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

4, Wszelkie inne części majątku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Artykuł 24

Metody unikania podwójnego opodatkowania

1. W przypadku osoby mającej miejsce zamiesz­kania lub siedzibę w Republice Federalnej Niemiec, podatek będzie ustalany w następujący sposób:

1. Jeżeli nie mają zastosowania postanowienia w punkcie b), dochód uzyskiwany w Rzeczypospo­litej Polskiej lub mienie położone w Rzeczypospo­litej Polskiej, które zgodnie z niniejszą umową mo­że podlegać opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej, podlega wyłączeniu z podstawy wymiaru podatku niemieckiego.

W przypadku dochodu z dywidend, poprzednie postanowienia mają zastosowanie jedynie do ta­kich dywidend, które są płacone spółce (nie włą­czając spółek osobowych) mającej siedzibę w Re­publice Federalnej Niemiec przez spółkę mającą siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, w której co najmniej 10 procent kapitału jest bezpośrednio własnością spółki niemieckiej, a które to dywiden­dy nie zostały odliczone przy obliczaniu zysków spółki wypłacającej dywidendy. Poprzednie zda­nie nie ma zastosowania do dochodu z dywidend, wypłacanych przez spółkę mającą siedzibę w Rze­czypospolitej Polskiej, i która jest uprawniona do korzyści w zakresie podatku od dochodu na pod­stawie ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych w Rzeczy­pospolitej Polskiej.

Dla celów podatków od majątku wyłączeniu z podstawy wymiaru podatku niemieckiego pod­lega również każdy udział, z którego dywidenda w przypadku wypłacenia byłaby wyłączona z pod­stawy opodatkowania zgodnie z postanowieniami zawartymi w poprzednich zdaniach.

2. Na poczet niemieckiego podatku od dochodu zali­cza się, z uwzględnieniem postanowień niemieckiego prawa o zaliczaniu podatku zagranicznego, podatek polski zapłacony zgodnie z prawem pol­skim i zgodnie z postanowieniami niniejszej umo­wy od następujących rodzajów dochodu:
   1. 1. dywidend, innych niż te, o których mowa w li­terze a) zdanie 2;
      2. dochodu, który może być opodatkowany w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie ar­tykułu 11 ustęp 2, artykułu 12 ustęp 2, artyku­łu 13 ustęp 2, artykułu 15 ustęp 3, artykułu 16 ustęp 1 i artykułu 17.
3. Zamiast postanowień litery a), mają zastosowanie postanowienia litery b) do dochodu w rozumieniu artykułów 7 i 10 oraz do majątku stanowiącego podstawę takiego dochodu, chyba że osoba mają­ca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Republice Federalnej Niemiec dowiedzie, że wpływy brutto zakładu w roku obrachunkowym, w którym zysk został osiągnięty, lub wpływy brutto spółki mają­cej siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej w roku obrachunkowym, za który dywidendy zostały rozdzielone, osiągane są wyłącznie lub prawie wyłącznie z działalności objętej paragrafem 8 ustęp 1 pkt 1 do 6 Niemieckiej Ustawy o zasadach opodatkowania transakcji międzynarodowych („AuBensteuergesetz") lub z udziałów objętych paragrafem 8 ustęp 2 tej ustawy; to samo ma za­stosowanie do majątku nieruchomego służącego zakładowi (artykuł 6 ustęp 4) oraz do zysków z przeniesienia własności takiego majątku nieru­chomego (artykuł 13 ustęp 1) oraz do majątku ru­chomego stanowiącego majątek zakładowy zakła­du (artykuł 13 ustęp 3).
4. Republika Federalna Niemiec zastrzega sobie pra­wo do wzięcia pod uwagę dochodu i majątku wy­łączonego z opodatkowania niemieckiego na pod­stawie niniejszej umowy, przy ustalaniu stawki podatku od pozostałego dochodu i majątku.

2. W przypadku osoby mającej miejsce zamiesz­kania lub siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, po­dwójnego opodatkowania unikać się będzie w nastę­pujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowie­niami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Federalnej Niemiec, wówczas Rzecz­pospolita Polska zwolni z uwzględnieniem posta­nowień litery b) taki dochód lub majątek od opo­datkowania. Rzeczpospolita Polska może przy ob­liczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podat­kową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód lub majątek zwolniony od opodatkowania nie podlegał takiemu zwolnieniu.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Rzeczypospolitej Polskiej osiąga części dochodu, które zgodnie z postanowieniami arty­kułów 10, 11 i 12 mogą być opodatkowane w Re­publice Federalnej Niemiec, wówczas Rzeczpo­spolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Republice Fede­ralnej Niemiec. Jednakże takie odliczenie nie mo­że przekroczyć tej części podatku, jaka została ob­liczona przed dokonaniem odliczenia i który odpo­wiada tej części dochodu, która została osiągnięta w Republice Federalnej Niemiec.

3. Zamiast postanowień ustępu 1 litera a) lub ustępu 2 litera a) niniejszego artykułu mają zastoso­wanie zależnie od przypadku postanowienia ustępu 1 litera b) lub ustępu 2 litera b) niniejszego artykułu, je­żeli:

1. w Umawiających się Państwach dochód lub mają­tek objęty jest odmiennymi postanowieniami umowy lub jest przypisany odmiennym osobom (z wyjątkiem osób w rozumieniu artykułu 9), a ta różnica stanowisk nie może być uregulowana zgodnie z procedurą przewidzianą w artykule 26 ustęp 3, i jeżeli w wyniku tych rozbieżności stano­wisk dany dochód lub majątek mógłby być nie- opodatkowany lub mógłby być opodatkowany według niższej stawki, lub
2. po przeprowadzeniu właściwych konsultacji i z za­strzeżeniem ograniczeń wynikających z we­wnętrznego ustawodawstwa Umawiające się Państwo notyfikuje drugiemu Umawiającemu się Państwu w drodze dyplomatycznej, że zamierza zastosować postanowienia ustępu 1 litera b) lub ustępu 2 litera b) niniejszego artykułu do innych rodzajów dochodu. Notyfikacja będzie miała za­stosowanie od pierwszego dnia roku kalendarzo­wego następującego po roku, w którym została dokonana, i po spełnieniu wszystkich wymogów prawa Państwa przekazującego notyfikację nie­zbędnych dla jej wejścia w życie.

Artykuł 25

Równe traktowanie

1. Obywatele Umawiającego się Państwa nie mo­gą być poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiąz­kom, które są inne lub bardziej uciążliwe, niż opodat­kowanie i związane z nim obowiązki, którym są lub mogą być poddani w tych samych okolicznościach obywatele tego drugiego Państwa, a w szczególności w związku z ich miejscem zamieszkania. Niniejsze po­stanowienie stosuje się również bez względu na po­stanowienia artykułu 1 w stosunku do osób, które nie mają miejsca zamieszkania lub siedziby w jednym lub obu Umawiających się Państwach.

2. Bezpaństwowcy, którzy mają miejsce zamiesz­kania w Umawiającym się Państwie, nie będą podda­ni w żadnym z Umawiających się Państw opodatko­waniu ani związanym z nim obowiązkom, które są in­ne lub bardziej uciążliwe niż opodatkowanie i związane z nim obowiązki, którym są lub mogą być poddani obywatele danego Państwa w takich samych okolicz­nościach.

3. Opodatkowanie zakładu, który przedsiębior­stwo Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, nie może być w tym dru­gim Państwie mniej korzystne niż opodatkowanie przedsiębiorstw tego drugiego Państwa prowadzą­cych taką samą działalność. Postanowienie to nie mo­że być rozumiane jako zobowiązujące Umawiające się Państwo do udzielenia osobom mającym miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie jakichkolwiek osobistych zwolnień, ulg i ob­niżek podatkowych z uwagi na stan cywilny lub obcią­żenia rodzinne, których udziela ono osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę na jego terytorium.

4. Z wyjątkiem przypadków stosowania postano­wień artykułu 9 ustęp 1, artykułu 11 ustęp 7 lub arty­kułu 12 ustęp 6, odsetki, należności licencyjne i inne koszty ponoszone przez przedsiębiorstwo Umawiają­cego się Państwa na rzecz osoby mającej miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie są odliczane przy określaniu podlegających opodatkowaniu zysków tego przedsiębiorstwa na ta­kich samych warunkach, jakby byty one płacone na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzi­bę w tym pierwszym Państwie. Podobnie zobowiąza­nia przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa za­ciągnięte wobec osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, są odliczane przy określaniu podlegającego opodatko­waniu majątku tego przedsiębiorstwa na takich sa­mych warunkach, jakby były one zaciągnięte wobec osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym wymienionym Państwie.

5. Przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, których kapitał należy w całości lub częściowo, albo który jest kontrolowany bezpośrednio lub pośrednio przez jedną lub więcej osób, mających miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, nie mogą być w pierwszym Umawiającym się Państwie poddane opodatkowaniu ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążli­we aniżeli opodatkowanie i związane z nim obowiązki, którym są lub mogą być poddane podobne przedsię­biorstwa pierwszego wymienionego Państwa.

6. Bez względu na postanowienia artykułu 2 po­stanowienia niniejszego artykułu mają zastosowanie do wszystkich podatków bez względu na ich rodzaj i nazwę.

Artykuł 26

Procedura wzajemnego porozumiewania się

1. Jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest nie­zgodne z postanowieniami niniejszej umowy, wów­czas może ona niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi te­go Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, albo jeżeli w danej sprawie mają zasto­sowanie postanowienia artykułu 25 ustęp 1, właści­wemu organowi tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa musi być przedło­żona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego za­wiadomienia o działaniu, powodującym opodatkowa­nie niezgodne z postanowieniami niniejszej umowy.

2. Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasad­niony i nie może spowodować zadowalającego roz­wiązania, podejmie starania, aby przypadek ten ure­gulować w porozumieniu z właściwym organem dru­giego Umawiającego się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą umową. Każde osiągnięte porozumienie zostanie wprowadzo­ne w życie bez względu na terminy przewidziane przez ustawodawstwo wewnętrzne Umawiających się Państw.

3. Właściwe organy Umawiających się Państw będą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajem­nego porozumienia usuwać trudności lub wątpliwo­ści, które mogą powstać przy interpretacji lub stoso­waniu umowy. Mogą one również porozumiewać się wzajemnie co do sposobu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w przypadkach, które nie są uregulo­wane w niniejszej umowie.

4. Właściwe organy Umawiających się Państw mogą komunikować się bezpośrednio w celu osią­gnięcia porozumienia w sprawach objętych postano­wieniami poprzednich ustępów niniejszego artykułu.

Artykuł 27

Wymiana informacji

1. Właściwe organy Umawiających się Państw będą wymieniały informacje, które są niezbędne do stosowania niniejszej umowy, oraz informacje doty­czące ustawodawstwa wewnętrznego Umawiających się Państw w odniesieniu do podatków bez względu na ich rodzaj i nazwę, które pobierane są na rzecz Umawiających się Państw lub ich jednostek terytorial­nych w zakresie, w jakim opodatkowanie przewidzia­ne w tym ustawodawstwie nie jest sprzeczne z umo­wą. Wymiana informacji nie jest ograniczona posta­nowieniami artykułów 1 i 2. Wszelkie informacje uzy­skane przez Umawiające się Państwo będą stanowiły tajemnicę na takiej samej zasadzie, jak informacje uzyskane zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym tego Państwa i będą mogły być ujawnione jedynie osobom lub organom (w tym organom sądowym al­bo administracyjnym) zajmującym się wymiarem lub poborem, egzekucją lub ściganiem albo rozpatrywa­niem odwołań w zakresie podatków wymienionych w zdaniu 1. Takie osoby lub organy będą wykorzysty­wać informacje wyłącznie w takich celach i z uwzględ­nieniem ograniczeń ustalonych przez właściwy organ dostarczający dane Umawiającemu się Państwu. Mo­gą one ujawniać te informacje w jawnym postępowa­niu sądowym lub w postanowieniach sądowych pod warunkiem, że właściwy organ drugiego Umawiające­go się Państwa nie wniesie żadnego zastrzeżenia. In­formacje te mogą być przekazywane innym agendom tylko za uprzednią zgodą właściwego organu drugie­go Umawiającego się Państwa.

2. Ustęp 1 niniejszego artykułu nie może być in­terpretowany jako zobowiązujący jedno z Umawiają­cych się Państw do:

1. stosowania środków administracyjnych w celu udzielenia informacji, które są niezgodne z usta­wodawstwem lub praktyką administracyjną tego lub drugiego Umawiającego się Państwa,
2. udzielania informacji, których uzyskanie nie było­by możliwe na podstawie ustawodawstwa albo w ramach zwykłej praktyki administracyjnej tego lub drugiego Umawiającego się Państwa,
3. udzielania informacji, które ujawniłyby tajemnicę handlową, gospodarczą, przemysłową lub zawo­dową albo działalność handlową, lub informacji, których udzielanie byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym (ordre public),
4. udzielania informacji, o ile uważa ono opodatko­wanie w Państwie proszącym o udzielenie infor­macji za sprzeczne z ogólnie uznanymi zasadami opodatkowania lub z postanowieniami jakiejkol­wiek umowy, jaką Państwo proszone zawarło z Państwem proszącym o informację,
5. udzielania informacji, jeżeli prowadziłoby to do dyskryminacji między obywatelami Państwa pro­szonego a obywatelami Państwa proszącego o in­formacje w takich samych okolicznościach.

Artykuł 28

Pomoc w poborze podatków

1. Umawiające się Państwa będą udzielały sobie wzajemnie pomocy w egzekucji ich wierzytelności po­datkowych. Pomoc ta nie jest ograniczona postano­wieniami artykułów 1 i 2. Właściwe organy Umawia­jących się Państw mogą, w drodze wzajemnego poro­zumienia, ustalić tryb stosowania tego artykułu.

2. Użyte w tym artykule określenie „wierzytelność podatkowa" oznacza kwotę należną z tytułu podatków bez względu na rodzaj i nazwę, nakładanych w imie­niu Umawiających się Państw lub ich jednostek tery­torialnych, o ile takie opodatkowanie nie jest sprzecz­ne z niniejszą umową lub innym międzynarodowym porozumieniem, którego Umawiające się Państwa są stronami, łącznie z odsetkami, karami administracyj­nymi i kosztami egzekucji lub kosztami środków za­bezpieczających związanych z taką kwotą.

3. Jeżeli wierzytelność podatkowa Umawiającego się Państwa, która podlega egzekucji na mocy ustaw tego Państwa i jest należna od osoby, która w danym czasie nie może na mocy tych ustaw przeszkodzić jej egzekucji, to taka wierzytelność podatkowa na wnio­sek właściwego organu tego Państwa będzie w celu jej egzekucji przyjęta przez właściwy organ drugiego Umawiającego się Państwa. Taka wierzytelność po­datkowa będzie ściągnięta przez to drugie Państwo zgodnie z jego ustawodawstwem stosowanym w za­kresie egzekucji i poboru jego własnych podatków, tak jakby dana wierzytelność podatkowa była wierzytel­nością podatkową tego drugiego Państwa.

4. Jeżeli wierzytelność podatkowa Umawiającego się Państwa jest wierzytelnością, w odniesieniu do której to Państwo może na mocy jego prawa podjąć środki zabezpieczające dla potrzeb jej egzekucji, to na wniosek właściwego organu tego Państwa taka wie­rzytelność podatkowa będzie przyjęta w celu podjęcia środków zabezpieczających przez właściwy organ dru­giego Umawiającego się Państwa. To drugie Państwo podejmie środki zabezpieczające w odniesieniu do wierzytelności podatkowej zgodnie z przepisami jego ustawodawstwa, tak jakby ta wierzytelność podatko­wa była wierzytelnością podatkową tego drugiego Państwa, nawet jeżeli w czasie podjęcia takich środ­ków zabezpieczających wierzytelność podatkowa nie podlega egzekucji w pierwszym wymienionym Pań­stwie lub jeżeli jest należna od osoby, która ma prawo zapobiec egzekucji.

5. Bez względu na postanowienia ustępów 3 i 4, wierzytelność podatkowa przyjęta przez jedno Uma­wiające się Państwo w rozumieniu ustępów 3 i 4 nie będzie w tym Państwie podlegać przedawnieniu ani nie przyzna jej się pierwszeństwa stosowanego do wierzytelności podatkowej na mocy ustawodawstwa tego Państwa z uwagi na jej istotę. Ponadto wierzytel­ność podatkowa przyjęta przez Umawiające się Pań­stwo w rozumieniu ustępów 3 i 4 nie będzie miała żad­nego pierwszeństwa w tym Państwie na mocy ustawo­dawstwa drugiego Umawiającego się Państwa.

6. Postępowanie odnośnie do istnienia, wyma­galności lub kwoty wierzytelności podatkowej Uma­wiającego się Państwa może być prowadzone jedynie przed sądami lub organami administracyjnymi tego Państwa. Żadne postanowienie tego artykułu nie mo­że być rozumiane jako tworzące lub przyznające pra­wo do wszczęcia postępowania przed jakimkolwiek sądem lub organem administracyjnym drugiego Umawiającego się Państwa.

7. Jeżeli, w jakimś momencie po przedłożeniu wniosku przez Umawiające się Państwo na podstawie ustępów 3 i 4 i zanim drugie Umawiające się Państwo ściągnęło i przekazało daną wierzytelność podatkową pierwszemu Umawiającemu się Państwu, dana wie­rzytelność podatkowa przestaje być:

1. w przypadku wniosku przedłożonego na mocy ustępu 3 — wierzytelnością podatkową pierwsze­go Umawiającego się Państwa, która podlega eg­zekucji na mocy ustaw tego Państwa i jest należ­na od osoby, która w tym czasie nie może na mocy ustawodawstwa tego Państwa zapobiec jego egzekucji, lub
2. w przypadku wniosku przedłożonego na mocy ustępu 4 — wierzytelnością podatkową pierwsze­go wymienionego Państwa, w odniesieniu do któ­rej to Państwo może na podstawie jego ustawo­dawstwa podjąć środki zabezpieczające w celu za­pewnienia jej egzekucji,

to właściwy organ pierwszego wymienionego Pań­stwa niezwłocznie poinformuje o tym fakcie właści­wy organ drugiego Państwa i w zależności od decy­zji podjętej przez drugie Państwo, pierwsze wymie­nione Państwo zawiesi lub wycofa swój wniosek.

8. W żadnym przypadku postanowienia tego arty­kułu nie mogą być rozumiane jako nakładające na Umawiające się Państwo zobowiązania do:

1. stosowania środków administracyjnych sprzecz­nych z ustawodawstwem lub praktyką administra­cyjną tego lub drugiego Umawiającego się Pań­stwa,
2. podejmowania działań sprzecznych z porządkiem publicznym (ordre public),
3. udzielania pomocy, jeżeli drugie Umawiające się Państwo nie podjęto wszelkich stosownych czyn­ności egzekucyjnych lub zabezpieczających, zależ­nie od przypadku, na podstawie jego ustawodaw­stwa lub praktyki administracyjnej,
4. udzielania pomocy w przypadkach, w których ob­ciążenie administracyjne dla tego Państwa jest wyraźnie nieproporcjonalne do korzyści, jakie mo­że z tego odnieść drugie Umawiające się Państwo.

Artykuł 29

Zwrot podatku odliczanego u źródła

1. Jeżeli w jednym z Umawiających się Państw podatki od dywidend, odsetek, należności licencyj­nych lub innego dochodu są pobierane od osoby ma­jącej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie poprzez odliczenie u źró­dła, wówczas prawo pierwszego wymienionego Pań­stwa do stosowania odliczenia podatku według staw­ki obowiązującej na podstawie przepisów jego prawa wewnętrznego nie jest naruszane przez postanowie­nia niniejszej umowy. Podatek w ten sposób odliczo­ny u źródła zwraca się na wniosek podatnika, jeżeli jest on zmniejszony lub zniesiony na mocy niniejszej umowy.

2. Wniosek o zwrot podatku składa się do końca czwartego roku następującego po roku kalendarzo­wym, w którym podatek potrącony u źródła został na­liczony od dywidend, odsetek, należności licencyj­nych lub innego dochodu.

3. Umawiające się Państwo, w którym powstaje dochód, może zażądać urzędowego potwierdzenia wydanego przez właściwe organy drugiego Umawia­jącego się Państwa, iż podatnik posiada w tym Pań­stwie miejsce zamieszkania lub siedzibę.

4. Właściwe organy mogą, w drodze wzajemnego porozumienia, ustalić sposób wprowadzenia w życie niniejszego artykułu i jeżeli jest to konieczne, mogą ustalić inne procedury wprowadzania w życie ulg po­datkowych przewidzianych w niniejszej umowie.

Artykuł 30

Stosowanie umowy w szczególnych przypadkach

1. Niniejsza umowa nie może być interpretowana w taki sposób, iż oznacza ona, że

1. uniemożliwia Umawiającemu się Państwu stoso­wanie przepisów prawa wewnętrznego dotyczą­cych zapobiegania unikaniu lub uchylaniu się od opodatkowania;
2. uniemożliwia Republice Federalnej Niemiec pod­dawanie opodatkowaniu kwot, które stanowią do­chód osoby mającej miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Republice Federalnej Niemiec na mocy części 4 Niemieckiej Ustawy o zasadach opodat­kowania transakcji międzynarodowych („AulSen- steuergesetz").

2. Jeżeli zastosowanie powyższych postanowień doprowadzi do podwójnego opodatkowania, wła­ściwe organy uzgodnią na podstawie artykułu 26 ustęp 3, w jaki sposób uniknąć podwójnego opodat­kowania, jeżeli dany przypadek zostanie przedstawio­ny w ciągu trzech lat od pierwszego zawiadomienia o działaniu prowadzącym do podwójnego opodatko­wania.

Artykuł 31

Członkowie misji dyplomatycznych i przedstawicielstw konsularnych

1. Niniejsza umowa nie narusza przywilejów po­datkowych, przysługujących misjom dyplomatycz­nym lub urzędom konsularnym na podstawie ogól­nych zasad prawa międzynarodowego lub postano­wień umów szczególnych.

2. O ile ze względu na przywileje podatkowe przy­sługujące misjom dyplomatycznym lub urzędom kon­sularnym na podstawie ogólnych zasad prawa mię­dzynarodowego lub postanowień międzypaństwo­wych umów szczególnych, dochód lub majątek nie jest poddany opodatkowaniu w Państwie przyjmują­cym, Państwo wysyłające ma prawo do opodatkowa­nia takiego dochodu lub majątku.

3. Bez względu na postanowienia artykułu 4 oso­bę fizyczną, która jest członkiem misji dyplomatycz­nej, urzędu konsularnego lub stałego przedstawiciel­stwa Umawiającego się Państwa położonych w dru­gim Umawiającym się Państwie lub w państwie trze­cim, uważa się w rozumieniu niniejszej umowy za osobę mającą miejsce zamieszkania w Państwie wy­syłającym, jeżeli:

1. zgodnie z prawem międzynarodowym osoba ta nie podlega opodatkowaniu w Państwie przyjmującym, w odniesieniu do dochodu lub majątku pochodzące­go ze źródeł położonych poza tym Państwem, oraz
2. osoba ta podlega w Państwie wysyłającym takim samym zobowiązaniom podatkowym w odniesie­niu do całości dochodu lub majątku, jak osoby mające miejsce zamieszkania w tym Państwie.

4. Niniejsza umowa nie ma zastosowania do or­ganizacji międzynarodowych, ich organów lub ich funkcjonariuszy oraz do osób, które są członkami mi­sji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych pań­stwa trzeciego, jak i do członków ich rodzin, znajdują­cych się na terenie Umawiającego się Państwa i nie- podlegających w żadnym z obu Umawiających się Państw takim samym zobowiązaniom podatkowym w odniesieniu do podatku od dochodu lub majątku, jakim podlegają osoby mające miejsce zamieszkania w tych Państwach.

Artykuł 32

Wejście w życie

1. Umowa niniejsza wymaga ratyfikacji. Wymia­na dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi możliwie jak najszybciej w Warszawie. Załączony Protokół stanowi część składową niniejszej umowy.

2. Umowa niniejsza wejdzie w życie po upływie jed­nego miesiąca od daty wymiany dokumentów ratyfika­cyjnych i jej postanowienia będą miały zastosowanie:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła - do kwot dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następują­cym po roku, w którym umowa wejdzie w życie;
2. w odniesieniu do innych podatków od dochodu i od majątku - do podatków naliczanych za każdy rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym umowa wejdzie w życie;
3. w odniesieniu do wymiany informacji na podsta­wie artykułu 27 - od dnia 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po ro­ku, w którym umowa wejdzie w życie;
4. w odniesieniu do pomocy w poborze podatków na podstawie artykułu 28, postanowienia będą miały zastosowanie wtedy, gdy właściwe organy uzgodnią pisemnie w drodze procedury wzajem­nego porozumiewania zgodnie z artykułem 26 tryb stosowania artykułu 28.

3. Z chwilą wejścia w życie niniejszej umowy, Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Re­publiką Federalną Niemiec w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie dnia 18 grudnia 1972 r., jak i Protokoły do niej załączone, przestaną być stosowane:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła - do kwot dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym nastę­pującym po roku, w którym niniejsza umowa wej­dzie w życie; oraz
2. w odniesieniu do innych podatków - do podat­ków naliczanych za każdy rok podatkowy rozpo­czynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym niniejsza umowa wejdzie w życie.

Artykuł 33

Wypowiedzenie

Niniejsza umowa zostaje zawarta na czas nieokre­ślony. Każde Umawiające się Państwo może wypo­wiedzieć umowę, przekazując drogą dyplomatyczną pisemną notyfikację o wypowiedzeniu, co najmniej sześć miesięcy przed końcem każdego roku kalenda­rzowego rozpoczynającego się po upływie pięciu lat od daty jej wejścia w życie. W takim wypadku umowa przestanie obowiązywać:

1. w zakresie podatków pobieranych u źródła - do kwot dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następują­cym po roku, w którym została przekazana nota o wypowiedzeniu;
2. w zakresie innych podatków od dochodu i mająt­ku - do takich podatków naliczanych za każdy rok podatkowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następu­jącym po roku, w którym została przekazana nota o wypowiedzeniu;
3. w odniesieniu do wymiany informacji na podstawie artykułu 27 i pomocy w poborze podatków na pod­stawie artykułu 28 - w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym została przekazana nota o wypowiedzeniu.

SPORZĄDZONO w Berlinie dnia 14 maja 2003 r., w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i niemieckim, przy czym obydwa teksty mają jednako­wą moc.

 

PROTOKÓŁ

do Umowy między Rzeczypospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku

Rzeczpospolita Polska i Republika Federalna Nie­miec uzgodniły przy podpisaniu w Berlinie w dniu 14 maja 2003 r. Umowy między obydwoma Państwa­mi w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku nastę­pujące postanowienia:

1. W odniesieniu do artykułu 7:

1. W Umawiającym się Państwie, w którym poło­żony jest zakład, nie przypisuje się zysków pla­cowi budowy lub pracom budowlanym albo in­stalacyjnym, z wyjątkiem zysków, które są wy­nikiem takiej działalności. Zysków osiąganych z dostarczania dóbr związanych z taką działal­nością lub niezależnie od niej i dokonywanego przez główny zakład lub jakikolwiek zakład przedsiębiorstwa albo przez stronę trzecią nie przypisuje się placowi budowy lub pracom bu­dowlanym albo instalacyjnym.
2. Dochód osiągany ze wzornictwa, sporządzenia planów, prac inżynieryjnych lub badawczych albo z usług technicznych, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Pań­stwie wykonuje w tym Państwie w związku z zakładem położonym w drugim Umawiają­cym się Państwie, nie jest przypisywany temu zakładowi.

2. W odniesieniu do artykułów 10, 11 i 24:

Bez względu na postanowienia artykułów 10 i 11 niniejszej umowy, dywidendy i odsetki mogą być opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa:

1. jeżeli są one osiągane z praw lub wierzytelno­ści uprawniających do udziału w zyskach (w tym dochód osiągany przez cichego wspól­nika z jego udziału, z udzielonej przez niego pożyczki z prawem udziału w zyskach i z obli­gacji z uprawnieniem do udziału w zysku w ro­zumieniu prawa podatkowego Republiki Fede­ralnej Niemiec), i
2. pod warunkiem, że podlegają one odliczeniu przy obliczaniu zysków płatnika takiego dochodu.

Postanowienia artykułu 24 ustęp 1 litera b) lub ustęp 2 litera b) będą miały odpowiednio zastoso­wanie.

3. W odniesieniu do artykułu 27:

W ramach wymiany danych osobowych na pod­stawie niniejszej umowy, zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego, uzupełniająco mają zasto­sowanie następujące postanowienia, z uwzględ­nieniem przepisów prawa wewnętrznego każde­go Umawiającego się Państwa:

1. Właściwy organ otrzymujący informacje po­wiadamia na wniosek właściwego organu, który dostarczył informacji, jak informacja zo­stała wykorzystana i o osiągniętych wynikach.
2. Właściwy organ przekazujący informacje dba o ich rzetelność, a także o to, żeby były one niezbędne i współmierne do celów, dla jakich zostały dostarczone. Wszelkie zakazy dotyczą­ce dostarczania informacji zawarte w prawie wewnętrznym danego Umawiającego się Pań­stwa muszą być przestrzegane. Jeżeli właści­wy organ stwierdzi, że dostarczył nieprawdzi­we informacje lub informacje, których dostar­czenie nie było dozwolone, bezzwłocznie po­wiadamia o tym właściwy organ drugiego Umawiającego się Państwa. Ten drugi właści­wy organ jest zobowiązany do wniesienia od­powiedniej poprawki lub do zniszczenia infor­macji.
3. Osobę zainteresowaną powiadamia się na jej wniosek o danych jej dotyczących, które mają być przekazane, oraz o sposobie wykorzysta­nia tych danych. Nie ma obowiązku informo­wania tej osoby w powyższy sposób, jeżeli po rozważeniu sprawy stwierdzi się, że interes publiczny, wyrażający się w odstąpieniu od przekazania informacji, przeważa nad intere­sem osoby zainteresowanej. Prawo osoby za­interesowanej do uzyskania informacji o zgro­madzonych danych jej dotyczących jest regu­lowane przez prawo wewnętrzne Umawiające­go się Państwa, na terytorium którego złożona została prośba o uzyskanie informacji.
4. Jeżeli jakaś osoba dozna niezgodnie z prawem uszczerbku wskutek przekazania informacji na podstawie postanowień niniejszej umowy, wówczas właściwy organ, który otrzymał te in­formacje, ponosi za to wobec tej osoby odpo­wiedzialność zgodnie z jego prawem we­wnętrznym. W stosunku do osoby poszkodo­wanej organ ten nie może powoływać się na fakt, iż szkoda została wyrządzona przez wła­ściwy organ, który informacje te przekazał.
5. Zgodnie z prawem wewnętrznym danego Umawiającego się Państwa, przekazane dane osobowe podlegają zniszczeniu, jak tylko prze­staną być niezbędne do osiągnięcia celu, dla którego zostały dostarczone.
6. Właściwe organy są zobowiązane do zachowa­nia dokumentacji dotyczącej przekazywania i otrzymywania danych osobowych. Taka doku­mentacja będzie przechowywana przez okres wymagany przez prawo wewnętrzne danego Umawiającego się Państwa.
7. Właściwe organy są zobowiązane do podjęcia skutecznych środków w celu ochrony przekaza­nych danych osobowych przed nieuprawnio­nym dostępem, nieuprawnioną zmianą lub nie­uprawnionym ujawnieniem.

 

ABKOMMEN

zwischen der Republik Polen und der Bundesrepublik Deutschland zur Vermeidung der Doppelbesteuerung auf dem Gebiet der Steuern vom Einkommen und vom Vermögen

Die Republik Polen und die Bundesrepublik Deutschland-

von dem Wunsch geleitet, ein neues Abkommen zur Vermeidung der Doppelbesteuerung auf dem Gebiet der Steuern vom Einkommen und vom Vermögen zu schließen —

sind wie folgt übereingekommen:

Artikel 1

Persönlicher Geltungsbereich

Dieses Abkommen gilt für Personen, die in einem Vertragsstaat oder in beiden Vertragsstaaten ansässig sind.

Artikel 2

Unter das Abkommen fallende Steuern

1. Dieses Abkommen gilt, ohne Rücksicht auf die Art der Erhebung, für Steuern vom Einkommen und vom Vermögen, die für Rechnung eines Vertragsstaats oder seiner Gebietskörperschaften erhoben werden.

2. Als Steuern vom Einkommen and vom Vermögen gelten alle Steuern, die vom Gesamteinkommen, vom Gesamtvermögen oder von Teilen des Einkommens oder des Vermögens erhoben werden, einschließlich der Steuern vom Gewinn aus der Veräußerung beweglichen oder unbeweglichen Vermögens, der von den Unternehmen gezahlten Lohnsummensteuern sowie der Steuern vom Vermögenszuwachs.

3. Zu den zurzeit bestehenden Steuern, für die dieses Abkommen gilt, gehören insbesondere

1. in der Bundesrepublik Deutschland:
   1. 1. die Einkommensteuer,
      2. die Körperschaftsteuer und
      3. die Gewerbesteuer,

einschließlich der auf jede dieser Steuern erho­benen Zuschläge (im Folgenden als „deutsche Steuer" bezeichnet);

2. in der Republik Polen:
   1. 1. die Einkommensteuer und
      2. die Körperschaftsteuer,

(im Folgenden als „polnische Steuer" bezeichnet).

4. Das Abkommen gilt auch für alle Steuern glei­cher oder im Wesentlichen ähnlicher Art, die nach der Unterzeichnung des Abkommens neben den bestehen­den Steuern oder an deren Stelle erhoben werden. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten teilen einan­der am Ende eines jeden Jahres die in ihren Steuerge­setzen eingetretenen wesentlichen Änderungen mit.

Artikel 3

Allgemeine Begriffsbestimmungen

1. Im Sinne dieses Abkommens, wenn der Zusammenhang nichts anderes erfordert,

1. bedeuten die Ausdrücke „ein Vertragsstaat" und „der andere Vertragsstaat", je nach dem Zusammenhang, die Republik Polen oder die Bundesrepublik Deutschland und, wenn für Zwecke dieses Abkommens im geographischen Sinne verwendet, das Gebiet, in dem das Steuerrecht des betreffenden Staates gilt;
2. bedeutet der Ausdruck „Person" natürliche Personen, Gesellschaften und alle anderen Personenvereinigungen;
3. bedeutet der Ausdruck „Gesellschaft" juristische Personen oder Rechtsträger, die für die Besteuerung wie juristische Personen behandelt werden;
4. bedeuten die Ausdrücke „Unternehmen eines Vertragsstaats" und „Unternehmen des anderen Vertragsstaats", je nachdem, ein Unternehmen, das von einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person betrieben wird, oder ein Unternehmen, das von einer im anderen Vertragsstaat ansässigen Person betrieben wird;
5. bedeutet der Ausdruck „internationaler Verkehr" jede Beförderung mit einem Seeschiff, Luftfahrzeug oder Schiff im Binnenverkehr, das von einem Unternehmen mit tatsächlicher Geschäftsleitung in einem Vertragsstaat betrieben wird, es sei denn, das Seeschiff, Luftfahrzeug oder Schiff im Binnenverkehr wird ausschließlich zwischen Orten im anderen Vertragsstaat betrieben;
6. bedeutet der Ausdruck „zuständige Behörde"
   1. 1. in der Bundesrepublik Deutschland das Bun­desministerium der Finanzen oder die Behörde, an die es seine Befugnisse delegiert hat;
      2. in der Republik Polen der Finanzminister oder sein bevollmächtigter Vertreter.

2. Bei der Anwendung des Abkommens durch einen Vertragsstaat hat, wenn der Zusammenhang nichts anderes erfordert, jeder im Abkommen nicht definierte Ausdruck die Bedeutung, die ihm im Anwendungszeitraum nach dem Recht dieses Staates über die Steuern zukommt, für die das Abkommen gilt, wobei die Bedeutung nach dem in diesem Staat anzuwendenden Steuerrecht den Vorrang vor einer Bedeutung hat, die der Ausdruck nach anderem Recht dieses Staates hat.

Artikel 4

Ansässige Person

1. Im Sinne dieses Abkommens bedeutet der Ausdruck „eine in einem Vertragsstaat ansässige Person" eine Person, die nach dem Recht dieses Staates dort aufgrund ihres Wohnsitzes, ihres ständigen Aufenthalts, des Ortes ihrer Geschäftsleitung oder eines anderen ähnlichen Merkmals steuerpflichtig ist und umfasst auch diesen Staat und seine Gebietskörperschaften. Der Ausdruck umfasst jedoch nicht eine Person, die in diesem Staat nur mit Einkünften aus Quellen in diesem Staat oder mit in diesem Staat gelegenem Vermögen steuerpflichtig ist.

2. Ist nach Absatz 1 eine natürliche Person in beiden Vertragsstaaten ansässig, so gilt Folgendes:

1. Die Person gilt als in dem Staat ansässig, in dem sie über eine ständige Wohnstätte verfügt­verfügt sie in beiden Staaten über eine ständige Wohnstätte, so gilt sie als in dem Staat ansässig, zu dem sie die engeren persönlichen und wirtschaftlichen Beziehungen hat (Mittelpunkt der Lebensinteressen);
2. kann nicht bestimmt werden, in welchem Staat die Person den Mittelpunkt ihrer Lebensinteres­sen hat, oder verfügt sie in keinem der Staaten über eine ständige Wohnstätte, so gilt sie als in dem Staat ansässig, in dem sie ihren gewöhnli­chen Aufenthalt hat;
3. hat die Person ihren gewöhnlichen Aufenthalt in beiden Staaten oder in keinem der Staaten, so gilt sie als in dem Staat ansässig, dessen Staatsan­gehöriger sie ist;
4. ist die Person Staatsangehöriger beider Staaten oder keines der Staaten, so regeln die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten die Frage in gegenseitigem Einvernehmen.

3. Ist nach Absatz 1 eine andere als eine natürliche Person in beiden Vertragsstaaten ansässig, so gilt sie als in dem Staat ansässig, in dem sich der Ort ihrer tatsächlichen Geschäftsleitung befindet.

4. Eine Personengesellschaft gilt als in dem Vertragsstaat ansässig, in dem sich der Ort ihrer tatsächlichen Geschäftsleitung befindet. Die Artikel 6 bis 23 gelten jedoch nur für Einkünfte oder Vermögen einer Personengesellschaft, die in dem Vertragsstaat, in dem die Personengesellschaft als ansässig gilt, der Steuer unterliegen.

Artikel 5

Betriebsstätte

1. Im Sinne dieses Abkommens bedeutet der Ausdruck „Betriebsstätte" eine feste Geschäftsein­richtung, durch die die Tätigkeit eines Unternehmens ganz oder teilweise ausgeübt wird.

2. Der Ausdruck „Betriebsstätte" umfasst insbe­sondere

1. einen Ort der Leitung,
2. eine Zweigniederlassung,
3. eine Geschäftsstelle,
4. eine Fabrikationsstätte,
5. eine Werkstätte und
6. ein Bergwerk, ein Öl- oder Gasvorkommen, einen Steinbruch oder eine andere Stätte der Ausbeutung natürlicher Ressourcen.

3. Eine Bauausführung oder Montage ist nur dann eine Betriebsstätte, wenn ihre Dauer zwölf Monate überschreitet.

4. Ungeachtet der vorstehenden Bestimmungen dieses Artikels gelten nicht als Betriebsstätten

1. Einrichtungen, die ausschließlich zur Lagerung, Ausstellung oder Auslieferung von Gütern oder Waren des Unternehmens benutzt werden;
2. Bestände von Gütern oder Waren des Unterneh­mens, die ausschließlich zur Lagerung, Ausstel­lung oder Auslieferung unterhalten werden;
3. Bestände von Gütern oder Waren des Unterneh­mens, die ausschließlich zu dem Zweck unterhal­ten werden, durch ein anderes Unternehmen be­arbeitet oder verarbeitet zu werden;
4. eine feste Geschäftseinrichtung, die aus­schließlich zu dem Zweck unterhalten  wird, für das Unternehmen Güter oder Waren einzu­kaufen oder Informationen zu beschaffen;
5. eine feste Geschäftseinrichtung, die ausschließlich zu dem Zweck unterhalten wird, für das Unternehmen andere Tätigkeiten auszuüben, die vorbereitender Art sind oder eine Hilfstätigkeit darstellen;
6. eine feste Geschäftseinrichtung, die aus­ schließlich zu dem Zweck unterhalten wird, meh­rere der unter den Buchstaben a bis e genannten Tätigkeiten auszuüben, vorausgesetzt, dass die sich daraus ergebende Gesamttätigkeit der festen Geschäftseinrichtung vorbereitender Art ist oder eine Hilfstätigkeit darstellt.

5. Ist eine Person, mit Ausnahme eines unabhängigen Vertreters im Sinne des Absatzes 6, für ein Unternehmen tätig und besitzt sie in einem Vertragsstaat die Vollmacht, im Namen des Unterneh­mens Verträge abzuschließen, und übt sie die Voll­macht dort gewöhnlich aus, so wird das Unterneh­men ungeachtet der Absätze 1 und 2 so behandelt, als habe es in diesem Staat für alle von der Person für das Unternehmen ausgeübten Tätigkeiten eine Betriebsstätte, es sei denn, diese Tätigkeiten be­schränken sich auf die in Absatz 4 genannten Tätigkei­ten, die, würden sie durch eine feste Geschäftsein­richtung ausgeübt, diese Einrichtung nach dem ge­nannten Absatz nicht zu einer Betriebsstätte machten.

6. Ein Unternehmen wird nicht schon deshalb so behandelt, als habe es eine Betriebsstätte in einem Vertragsstaat, weil es dort seine Tätigkeit durch einen Makler, Kommissionär oder einen anderen unabhängigen Vertreter ausübt, sofern diese Perso­nen im Rahmen ihrer ordentlichen Geschäftstätigkeit handeln.

7. Allein dadurch, dass eine in einem Vertragssta­at ansässige Gesellschaft eine Gesellschaft beherrscht oder von einer Gesellschaft beherrscht wird, die im an­deren Vertragsstaat ansässig ist oder dort (entweder durch eine Betriebsstätte oder auf andere Weise) ihre Tätigkeit ausübt, wird keine der beiden Gesellschaften zur Betriebsstätte der anderen.

Artikel 6

Einkünfte aus unbeweglichem Vermögen

1. Einkünfte, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus unbeweglichem Vermögen (einschließlich der Einkünfte aus land- und forstwirt­schaftlichen Betrieben) bezieht, das im anderen Ver­tragsstaat liegt, können im anderen Staat besteuert werden.

2. Der Ausdruck „unbewegliches Vermögen" hat die Bedeutung, die ihm nach dem Recht des Vertragsstaats zukommt, in dem das Vermögen liegt. Der Aus­druck umfasst in jedem Fall das Zubehör zum unbe­weglichen Vermögen, das lebende und tote Inventar land- und forstwirtschaftlicher Betriebe, die Rechte, für die die Vorschriften des Privatrechts über Grundstücke gelten, Nutzungsrechte an unbewegli­chem Vermögen sowie Rechte auf veränderliche oder feste Vergütungen für die Ausbeutung oder das Recht auf Ausbeutung von Mineralvorkommen, Quellen und anderen natürlichen Ressourcen; See- und Binnen­schiffe und Luftfahrzeuge gelten nicht als unbewegli­ches Vermögen.

3. Absatz 1 gilt für Einkünfte aus der unmittelbaren Nutzung, der Vermietung oder Verpachtung sowie jeder anderen Art der Nutzung unbeweglichen Vermögens.

4. Die Absätze 1 und 3 gelten auch für Einkünfte aus unbeweglichem Vermögen eines Unternehmens und für Einkünfte aus unbeweglichem Vermögen, das der Ausübung einer selbständigen Arbeit dient.

Artikel 7

Unternehmensgewinne

1. Gewinne eines Unternehmens eines Vertragsstaats können nur in diesem Staat besteuert werden, es sei denn, das Unternehmen übt seine Tätigkeit im anderen Vertragsstaat durch eine dort gelegene Betriebsstätte aus. Übt das Unternehmen seine Tätigkeit auf diese Weise aus, so können die Gewinne des Unternehmens im anderen Staat besteuert werden, jedoch nur insoweit, als sie dieser Betriebsstätte zugerechnet werden können.

2. Übt ein Unternehmen eines Vertragsstaats seine Tätigkeit im anderen Vertragsstaat durch eine dort gelegene Betriebsstätte aus, so werden vorbehal­tlich des Absatzes 3 in jedem Vertragsstaat dieser Be­triebsstätte die Gewinne zugerechnet, die sie hätte erzielen können, wenn sie eine gleiche oder ähnliche Tätigkeit unter gleichen oder ähnlichen Bedingungen als selbständiges Unternehmen ausgeübt hätte und im Verkehr mit dem Unternehmen, dessen Be­triebsstätte sie ist, völlig unabhängig gewesen wäre.

3. Bei der Ermittlung der Gewinne einer Betriebs­stätte werden die für diese Betriebsstätte entstande­nen Aufwendungen, einschließlich der Geschäfts- führungs- und allgemeinen Verwaltungskosten, zum Abzug zugelassen, gleichgültig, ob sie in dem Staat, in dem die Betriebsstätte liegt, oder anderswo ent­standen sind.

4. Soweit es in einem Vertragsstaat üblich ist, die einer Betriebsstätte zuzurechnenden Gewinne durch Aufteilung der Gesamtgewinne des Unternehmens auf seine einzelnen Teile zu ermitteln, schließt Ab­satz 2 nicht aus, dass dieser Vertragsstaat die zu be­steuernden Gewinne nach der üblichen Aufteilung ermittelt; die gewählte Gewinnaufteilung muss jedoch derart sein, dass das Ergebnis mit den Grundsätzen dieses Artikels übereinstimmt.

5. Aufgrund des bloßen Einkaufs von Gütern oder Waren für das Unternehmen wird einer Betriebsstätte kein Gewinn zugerechnet.

6. Bei der Anwendung der vorstehenden Absätze sind die der Betriebsstätte zuzurechnenden Gewinne jedes Jahr auf dieselbe Art zu ermitteln, es sei denn, dass ausreichende Gründe dafür bestehen, anders zu verfahren.

7. Gehören zu den Gewinnen Einkünfte, die in anderen Artikeln dieses Abkommens behandelt werden, so werden die Bestimmungen jener Artikel durch die Bestimmungen dieses Artikels nicht berührt.

Artikel 8

Internationale Transporte

1. Gewinne aus dem Betrieb von Seeschiffen oder Luftfahrzeugen im internationalen Verkehr können nur in dem Vertragsstaat besteuert werden, in dem sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung des Unternehmens befindet.

2. Gewinne aus dem Betrieb von Schiffen, die der Binnenschifffahrt dienen, können nur in dem Ver­tragsstaat besteuert werden, in dem sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung des Unternehmens befindet.

3. Befindet sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung eines Unternehmens der See- oder Binnenschifffahrt an Bord eines Schiffes, so gilt er als in dem Vertragsstaat gelegen, in dem der Heimathafen des Schiffes liegt, oder, wenn kein Heimathafen vorhanden ist, in dem Vertragsstaat, in dem die Person ansässig ist, die das Schiff betreibt.

4. Absatz 1 gilt auch für Gewinne aus der Beteili­gung an einem Pool, einer Betriebsgemeinschaft oder einer internationalen Betriebsstelle.

5. Im Sinne dieses Artikels umfassen Gewinne aus dem Betrieb von Seeschiffen oder Luftfahrzeugen im internationalen Verkehr

1. Gewinne aus der Vercharterung von Seeschiffen oder Luftfahrzeugen ohne Besatzung und
2. Gewinne aus der Nutzung, Unterhaltung oder Vermietung von Containern (einschließlich Trailern und dazugehöriger Ausrüstung, die dem Transport der Container dienen), die für den Transport von Gütern oder Waren genutzt werden,

sofern die Vercharterung oder die Nutzung, Unter­haltung oder Vermietung dem Betrieb von Seeschif­fen oder Luftfahrzeugen im internationalen Verkehr als Nebentätigkeit zuzuordnen ist.

Artikel 9

Verbundene Unternehmen

1. Wenn

1. ein Unternehmen eines Vertragsstaats unmittelbar oder mittelbar an der Geschäftsleitung, der Kontrolle oder dem Kapital eines Unternehmens des anderen Vertragsstaats beteiligt ist oder
2. dieselben Personen unmittelbar oder mittelbar an der Geschäftsleitung, der Kontrolle oder dem Kapital eines Unternehmens eines Vertragsstaats und eines Unternehmens des anderen Vertragsstaats beteiligt sind

und in diesen Fällen die beiden Unternehmen in ih­ren kaufmännischen oder finanziellen Beziehungen an vereinbarte oder auferlegte Bedingungen gebun­den sind, die von denen abweichen, die unabhängi­ge Unternehmen miteinander vereinbaren würden, dürfen die Gewinne, die eines der Unternehmen ohne diese Bedingungen erzielt hätte, wegen dieser Bedingungen aber nicht erzielt hat, den Gewinnen dieses Unternehmens zugerechnet und entspre­chend besteuert werden.

2. Werden in einem Vertragsstaat den Gewinnen eines Unternehmens dieses Staates Gewinne zuge­rechnet und entsprechend besteuert, mit denen ein Unternehmen des anderen Vertragsstaats in diesem Staat besteuert worden ist, und handelt es sich bei den zugerechneten Gewinnen um solche, die das Unternehmen des erstgenannten Staates erzielt hätte, wenn die zwischen den beiden Unternehmen verein­barten Bedingungen die gleichen gewesen wären, die unabhängige Unternehmen miteinander vereinbaren würden, so nimmt der andere Staat eine entsprechen­de Änderung der dort von diesen Gewinnen erhobe­nen Steuer vor. Bei dieser Änderung sind die übrigen Bestimmungen dieses Abkommens zu berücksichti­gen; erforderlichenfalls werden die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten einander konsultieren.

Artikel 10

Dividenden

1. Dividenden, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Gesellschaft an eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person zahlt, können im anderen Staat besteuert werden.

2. Diese Dividenden können jedoch auch in dem Vertragsstaat, in dem die die Dividenden zahlende Gesellschaft ansässig ist, nach dem Recht dieses Staates besteuert werden; die Steuer darf aber, wenn der Nutzungsberechtigte der Dividenden eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person ist, nicht übersteigen:

1. 5 vom Hundert des Bruttobetrags der Dividenden, wenn der Nutzungsberechtigte eine Gesellschaft (jedoch keine Personengesellschaft) ist, die unmittelbar über mindestens 10 vom Hundert des Kapitals der die Dividenden zahlenden Gesellschaft verfügt;
2. 15 vom Hundert des Bruttobetrags der Dividenden in allen anderen Fällen.

Dieser Absatz berührt nicht die Besteuerung der Gesellschaft in Bezug auf die Gewinne, aus denen die Dividenden gezahlt werden.

3. Der in diesem Artikel verwendete Ausdruck „Dividenden" bedeutet Einkünfte aus Aktien, Genuss­rechten oder Genussscheinen, Kuxen, Gründerantei­len oder anderen Rechten — ausgenommen Forde­rungen — mit Gewinnbeteiligung sowie sonstige Einkünfte, die nach dem Recht des Staates, in dem die ausschüttende Gesellschaft ansässig ist, den Einkünften aus Aktien steuerlich gleichgestellt sind, sowie Ausschüttungen auf Anteilscheine an einem In­vestmentvermögen.

4. Die Absätze 1 und 2 sind nicht anzuwenden, wenn der in einem Vertragsstaat ansässige Nutzungsberechtigte im anderen Vertragsstaat, in dem die die Dividenden zahlende Gesellschaft ansässig ist, eine gewerbliche Tätigkeit durch eine dort gelegene Betriebsstätte oder eine selbständige Arbeit durch eine dort gelegene feste Einrichtung ausübt und die Beteiligung, für die die Dividenden gezahlt werden, tatsächlich zu dieser Betriebsstätte oder festen Einrichtung gehört. In diesem Fall ist Artikel 7 oder Artikel 14 anzuwenden.

5. Bezieht eine in einem Vertragsstaat ansässige Gesellschaft Gewinne oder Einkünfte aus dem anderen Vertragsstaat, so darf dieser andere Staat weder die von der Gesellschaft gezahlten Dividenden besteuern, es sei denn, dass diese Dividenden an eine im anderen Staat ansässige Person gezahlt werden oder dass die Beteiligung, für die die Dividenden gezahlt werden, tatsächlich zu einer im anderen Staat gelegenen Betriebsstätte oder festen Einrichtung gehört, noch Gewinne der Gesellschaft einer Steuer für nicht ausgeschüttete Gewinne unterwerfen, selbst wenn die gezahlten Dividenden oder die nicht ausgeschütteten Gewinne ganz oder teilweise aus im anderen Staat erzielten Gewinnen oder Einkünften bestehen.

Artikel 11

Zinsen

1. Zinsen, die aus einem Vertragsstaat stammen und an eine in dem anderen Vertragsstaat ansässige Person gezahlt werden, können im anderen Staat besteuert werden.

2. Diese Zinsen können jedoch auch in dem Ver­tragsstaat, aus dem sie stammen, nach dem Recht dieses Staates besteuert werden; die Steuer darf aber, wenn der Nutzungsberechtigte der Zinsen eine im an­deren Vertragsstaat ansässige Person ist, 5 vom Hun­dert des Bruttobetrags der Zinsen nicht übersteigen. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten regeln in gegenseitigem Einvernehmen, wie diese Begren­zungsbestimmung durchzuführen ist.

3. Ungeachtet des Absatzes 2 können alle Zinsen im Sinne des Absatzes 1 nur in dem Vertragsstaat, in dem der Empfänger ansässig ist, besteuert werden, wenn der Empfänger auch Nutzungsberechtigter der Zinsen ist und wenn diese Zinsen gezahlt werden

1. an die Regierung der Republik Polen oder an die Regierung der Bundesrepublik Deutschland;
2. für ein durch eine öffentliche Einrichtung gewährtes, abgesichertes oder verbürgtes Darlehen jeder Art zur Exportförderung;
3. im Zusammenhang mit dem Verkauf gewerbli­cher, kaufmännischer oder wissenschaftlicher Ausrüstung auf Kredit;
4. im Zusammenhang mit dem Verkauf von Waren durch ein Unternehmen an ein anderes Unternehmen auf Kredit oder
5. für ein von einer Bank gewährtes Darlehen jeder Art.

4. Der in diesem Artikel verwendete Ausdruck „Zinsen" bedeutet Einkünfte aus Forderungen jeder Art, auch wenn die Forderungen durch Pfandrechte an Grundstücken gesichert oder mit einer Beteiligung am Gewinn des Schuldners ausgestattet sind, und insbesondere Einkünfte aus öffentlichen Anleihen und aus Obligationen einschließlich der damit verbundenen Aufgelder und der Gewinne aus Losanleihen. Zuschläge für verspätete Zahlung gelten nicht als Zinsen im Sinne dieses Artikels.

5. Die Absätze 1, 2 und 3 sind nicht anzuwenden, wenn der in einem Vertragsstaat ansässige Nutzungsberechtigte im anderen Vertragsstaat, aus dem die Zinsen stammen, eine gewerbliche Tätigkeit durch eine dort gelegene Betriebsstätte oder eine selbständige Arbeit durch eine dort gelegene feste Einrichtung ausübt und die Forderung, für die die Zinsen gezahlt werden, tatsächlich zu dieser Betriebsstätte oder festen Einrichtung gehört. In diesem Fall ist Artikel 7 oder Artikel 14 anzuwenden.

6. Zinsen gelten dann als aus einem Vertragssta­at stammend, wenn der Schuldner eine in diesem Staat ansässige Person ist. Hat aber der Schuldner der Zinsen, ohne Rücksicht darauf, ob er in einem Ver­tragsstaat ansässig ist oder nicht, in einem Vertrags­staat eine Betriebsstätte oder eine feste Einrichtung und ist die Schuld, für die die Zinsen gezahlt werden, für Zwecke der Betriebsstätte oder der festen Einrich­tung eingegangen worden und trägt die Be­triebsstätte oder die feste Einrichtung die Zinsen, so gelten die Zinsen als aus dem Staat stammend, in dem die Betriebsstätte oder die feste Einrichtung liegt.

7. Bestehen zwischen dem Schuldner und dem Nutzungsberechtigten oder zwischen jedem von ih­nen und einem Dritten besondere Beziehungen und übersteigen deshalb die Zinsen, gemessen an der zu­grunde liegenden Forderung, den Betrag, den Schuld­ner und Nutzungsberechtigter ohne diese Beziehun­gen vereinbart hätten, so wird dieser Artikel nur auf den letzteren Betrag angewendet. In diesem Fall kann der übersteigende Betrag nach dem Recht eines jeden Vertragsstaats und unter Berücksichtigung der ande­ren Bestimmungen dieses Abkommens besteuert werden.

Artikel 12

Lizenzgebühren

1. Lizenzgebühren, die aus einem Vertragsstaat stammen und an eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person gezahlt werden, können im anderen Staat besteuert werden.

2. Die in Absatz 1 genannten Lizenzgebühren können jedoch auch in dem Vertragsstaat, aus dem sie stammen, nach dem Recht dieses Staates besteuert werden; die Steuer darf aber, wenn der Nutzungsberechtigte der Lizenzgebühren eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person ist, 5 vom Hundert des Bruttobetrags der Lizenzgebühren nicht übersteigen.

3. Der in diesem Artikel verwendete Ausdruck „Lizenzgebühren" bedeutet Vergütungen jeder Art, die für die Benutzung oder für das Recht auf Benut­zung von Urheberrechten an literarischen, künstleri­schen oder wissenschaftlichen Werken, einschließlich kinematographischer Filme, von Patenten, Warenzei­chen, Mustern oder Modellen, Plänen, geheimen For­meln oder Verfahren oder für die Benutzung oder für das Recht auf Benutzung gewerblicher, kaufmännischer oder wissenschaftlicher Ausrüstun­gen oder für die Mitteilung gewerblicher, kaufmänni­scher oder wissenschaftlicher Erfahrungen gezahlt werden. Diese Bestimmung ist entsprechend auf Vergütungen jeder Art anzuwenden, die für die Be­nutzung oder das Recht auf Benutzung von Namen, Bildern oder sonstigen Persönlichkeitsrechten gezahlt werden, sowie auf Entgelte für die Aufzeichnung der Veranstaltungen von Künstlern und Sportlern durch Rundfunk- und Fernsehanstalten.

4. Die Absätze 1 und 2 sind nicht anzuwenden, wenn der in einem Vertragsstaat ansässige Nutzungsberechtigte im anderen Vertragsstaat, aus dem die Lizenzgebühren stammen, eine gewerbliche Tätigkeit durch eine dort gelegene Betriebsstätte oder eine selbständige Arbeit durch eine dort gelegene feste Einrichtung ausübt und die Rechte oder Vermögenswerte, für die die Lizenzgebühren gezahlt werden, tatsächlich zu dieser Betriebsstätte oder festen Einrichtung gehören. In diesem Fall ist Artikel 7 oder Artikel 14 anzuwenden.

5. Lizenzgebühren gelten dann als aus einem Vertragsstaat stammend, wenn der Schuldner eine in diesem Staat ansässige Person ist. Hat aber der Schuldner der Lizenzgebühren, ohne Rücksicht darauf, ob er in einem Vertragsstaat ansässig ist oder nicht, in einem Vertragsstaat eine Betriebsstätte oder eine feste Einrichtung und ist die Verpflichtung zur Zahlung der Lizenzgebühren für Zwecke der Betriebsstätte oder der festen Einrichtung eingegangen worden und trägt die Betriebsstätte oder die feste Einrichtung die Lizenzgebühren, so gelten die Lizenzgebühren als aus dem Staat stammend, in dem die Betriebsstätte oder die feste Einrichtung liegt.

6. Bestehen zwischen dem Schuldner und dem Nutzungsberechtigten oder zwischen jedem von ihnen und einem Dritten besondere Beziehungen und übersteigen deshalb die Lizenzgebühren, gemessen an der zugrunde liegenden Leistung, den Betrag, den Schuldner und Nutzungsberechtigter ohne diese Beziehungen vereinbart hätten, so wird dieser Artikel nur auf den letzteren Betrag angewendet. In diesem Fall kann der übersteigende Betrag nach dem Recht eines jeden Vertragsstaats und unter Berücksichtigung der anderen Bestimmungen dieses Abkommens besteuert werden.

Artikel 13

Gewinne aus der Veräußerung von Vermögen

1. Gewinne, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus der Veräußerung unbewegli­chen Vermögens im Sinne des Artikels 6 bezieht, das im anderen Vertragsstaat liegt, können im anderen Staat besteuert werden.

2. Gewinne aus der Veräußerung von Aktien, Anteilen und sonstigen Rechten an einer Gesellschaft, deren Aktivvermögen überwiegend unmittelbar oder mittelbar aus unbeweglichem Vermögen in einem Vertragsstaat oder aus Rechten an diesem unbeweglichen Vermögen besteht, können in diesem Staat besteuert werden.

3. Gewinne aus der Veräußerung beweglichen Vermögens, das Betriebsvermögen einer Be­triebsstätte ist, die ein Unternehmen eines Vertrags­staats im anderen Vertragsstaat hat, oder das zu einer festen Einrichtung gehört, die einer in einem Vertrags­staat ansässigen Person für die Ausübung einer selbständigen Arbeit im anderen Vertragsstaat zur Verfügung steht, einschließlich derartiger Gewinne, die bei der Veräußerung einer solchen Betriebsstätte (allein oder mit dem übrigen Unternehmen) oder einer solchen festen Einrichtung erzielt werden, können im anderen Staat besteuert werden.

4. Gewinne aus der Veräußerung von Seeschiffen oder Luftfahrzeugen, die im internationalen Verkehr betrieben werden, von Schiffen, die der Binnenschiff­fahrt dienen, und von beweglichem Vermögen, das dem Betrieb dieser Schiffe oder Luftfahrzeuge dient, können nur in dem Vertragsstaat besteuert werden, in dem sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung des Unternehmens befindet.

5. Gewinne aus der Veräußerung des in den vorstehenden Absätzen nicht genannten Vermögens können nur in dem Vertragsstaat besteuert werden, in dem der Veräußerer ansässig ist.

6. Bei einer natürlichen Person, die in einem Vertragsstaat während eines Zeitraums von mindestens fünf Jahren ansässig war und die im anderen Vertragsstaat ansässig geworden ist, berührt Absatz 5 nicht das Recht des erstgenannten Staates, bei Aktien und Anteilen an Gesellschaften, die im erstgenannten Vertragsstaat ansässig sind, nach seinen innerstaatlichen Rechtsvorschriften bei der Person einen Vermögenszuwachs bis zu ihrem Wohnsitzwechsel zu besteuern. Besteuert der erstgenannte Staat beim Wegzug einer ansässigen natürlichen Person einen Vermögenszuwachs, so wird bei späterer Veräußerung der Aktien oder Anteile, wenn der daraus erzielte Gewinn in dem anderen Staat gemäß Absatz 5 besteuert wird, dieser Staat bei der Ermittlung des Veräußerungsgewinns den Betrag zugrunde legen, den der erstgenannte Staat im Zeitpunkt des Wegzugs als Erlös angenommen hat.

Artikel 14

Selbständige Arbeit

1. Einkünfte, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus einem freien Beruf oder aus sonstiger selbständiger Tätigkeit bezieht, können nur in diesem Staat besteuert werden, es sei denn, dass der Person im anderen Vertragsstaat für die Ausübung ihrer Tätigkeit gewöhnlich eine feste Einrichtung zur Verfügung steht. Steht ihr eine solche feste Einrichtung zur Verfügung, so können die Einkünfte im anderen Staat besteuert werden, jedoch nur insoweit, als sie dieser festen Einrichtung zugerechnet werden können.

2. Der Ausdruck „freier Beruf" umfasst insbeson­dere die selbständig ausgeübte wissenschaftliche, li­terarische, künstlerische, erzieherische oder unter­richtende Tätigkeit sowie die selbständige Tätigkeit der Ärzte, Rechtsanwälte, Ingenieure, Architekten, Zahnärzte, Steuerberater und Wirtschaftsprüfer.

Artikel 15

Unselbständige Arbeit

1. Vorbehaltlich der Artikel 16, 17, 18 und 19 können Gehälter, Löhne und ähnliche Vergütungen, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus unselbständiger Arbeit bezieht, nur in diesem Staat besteuert werden, es sei denn, die Arbeit wird im anderen Vertragsstaat ausgeübt. Wird die Arbeit dort ausgeübt, so können die dafür bezogenen Vergütungen im anderen Staat besteuert werden.

2. Ungeachtet des Absatzes 1 können Vergütun­gen, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person für eine im anderen Vertragsstaat ausgeübte unselbständige Arbeit bezieht, nur im erstgenannten Staat besteuert werden, wenn

1. der Empfänger sich im anderen Staat insgesamt nicht länger als 183 Tage innerhalb eines Zeitraums von 12 Monaten, der während des betreffenden Steuerjahrs beginnt oder endet, aufhält und
2. die Vergütungen von einem Arbeitgeber oder für einen Arbeitgeber gezahlt werden, der nicht im anderen Staat ansässig ist, und
3. die Vergütungen nicht von einer Betriebsstätte oder einer festen Einrichtung getragen werden, die der Arbeitgeber im anderen Staat hat.

3. Die Bestimmungen des Absatzes 2 gelten nicht für Vergütungen, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person, in diesem Absatz „Arbeitnehmer" genannt, bezieht und die von einem oder für einen Arbeitgeber gezahlt werden, der nicht im anderen Vertragsstaat ansässig ist, wenn diese Arbeit in dem anderen Staat ausgeübt wird und

1. der Arbeitnehmer während seiner Beschäftigung auch Dienstleistungen an eine andere Person als den Arbeitgeber erbringt, die die Art der Ausführung dieser Aufgaben unmittelbar oder mittelbar überwacht, und
2. der Arbeitgeber nicht die Verantwortung oder das Risiko hinsichtlich der Arbeitsergebnisse des Arbeitnehmers trägt.

4. Ungeachtet der vorstehenden Bestimmungen dieses Artikels können Vergütungen für eine an Bord eines Seeschiffs oder Luftfahrzeugs im internationa­len Verkehr oder an Bord eines Schiffes im Binnenver­kehr ausgeübte unselbständige Arbeit in dem Ver­tragsstaat besteuert werden, in dem sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung des Unternehmens befindet.

Artikel 16

Aufsichtsrats- und Verwaltungsratsvergütungen

1. Aufsichtsrats- und Verwaltungsratsvergütun­gen und ähnliche Zahlungen, die eine in einem Ver­tragsstaat ansässige Person in ihrer Eigenschaft als Mitglied des Aufsichts- oder Verwaltungsrats einer Gesellschaft bezieht, die im anderen Vertragsstaat ansässig ist, können im anderen Staat besteuert wer­den.

2. Gehälter, Löhne und ähnliche Vergütungen, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person in ihrer Eigenschaft als bevollmächtigter Vertreter einer Gesellschaft bezieht, die im anderen Vertragsstaat ansässig ist, können im anderen Staat besteuert werden.

Artikel 17

Künstler und Sportler

1. Ungeachtet der Artikel 7, 14 und 15 können Einkünfte, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person als Künstler, wie Bühnen-, Film-, Rundfunk- und Fernsehkünstler sowie Musiker, oder als Sportler aus ihrer im anderen Vertragsstaat persönlich ausgeübten Tätigkeit bezieht, im anderen Staat besteuert werden.

2. Fließen Einkünfte aus einer von einem Künstler oder Sportler in dieser Eigenschaft persönlich ausgeübten Tätigkeit nicht dem Künstler oder Sportler selbst, sondern einer anderen Person zu, so können diese Einkünfte ungeachtet der Artikel 7, 14 und 15 in dem Vertragsstaat besteuert werden, in dem der Künstler oder Sportler seine Tätigkeit ausübt.

3. Die Absätze 1 und 2 gelten nicht für Einkünfte aus der von Künstlern oder Sportlern in einem Vertragsstaat ausgeübten Tätigkeit, wenn der Aufenthalt in diesem Staat ganz oder überwiegend aus öffentlichen Mitteln eines oder beider Vertragsstaaten, eines seiner Länder oder einer ihrer Gebietskörperschaften oder einer Regierungseinrichtung oder einer als gemeinnützig anerkannten Einrichtung finanziert wird.

Artikel 18

Ruhegehälter, Renten und ähnliche Zahlungen

1. Ruhegehälter und ähnliche Vergütungen oder Renten, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus dem anderen Vertragsstaat erhält, können nur im erstgenannten Staat besteuert werden.

2. Bezüge, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person aus der gesetzlichen Sozialversiche­rung des anderen Vertragsstaats erhält, können abwei­chend von Absatz 1 nur in diesem anderen Staat be­steuert werden.

3. Wiederkehrende und nicht wiederkehrende Leistungen, die ein Vertragsstaat oder eine seiner Ge­bietskörperschaften an eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person als Entschädigung für politische Verfolgung, Verletzungen oder für Schäden erbringt, einschließlich solcher, die als Folge von Kriegshan­dlungen entstanden sind, können abweichend von Absatz 1 nur im erstgenannten Staat besteuert wer­den.

4. Absatz 3 gilt entsprechend für Leistungen, die ein Vertragsstaat oder eine seiner Gebietskörperscha­ften an eine im anderen Vertragsstaat ansässige Per­son als Entschädigung für Verletzungen oder Schäden erbringt, die als Folge des Wehr- oder Zivildienstes, einer medizinischen Behandlung einschließlich einer Impfung, einer Straftat oder ähnlicher Vorkommnisse entstanden sind.

5. Unterhaltszahlungen, einschließlich derjenigen für Kinder, die eine in einem Vertragsstaat ansässige Person an eine im anderen Vertragsstaat ansässige Person zahlt, sind in diesem anderen Staat von der Steuer befreit. Das gilt nicht, soweit die Unterhalts­zahlungen im erstgenannten Staat bei der Bere­chnung des steuerpflichtigen Einkommens des Za­hlungsverpflichteten abzugsfähig sind; Steuerfrei­beträge zur Milderung der sozialen Lasten gelten nicht als Abzug im Sinne dieser Bestimmung.

6. Der Begriff „Rente" bedeutet einen bestimm­ten Betrag, der regelmäßig zu festgesetzten Zeitpunk­ten lebenslänglich oder während eines bestimmten oder bestimmbaren Zeitabschnitts aufgrund einer Verpflichtung zahlbar ist, die diese Zahlungen als Ge­genleistung für eine in Geld oder Geldeswert bewirk­te angemessene Leistung vorsieht.

Artikel 19

Öffentlicher Dienst

1.

1. Gehälter, Löhne and ähnliche Vergütungen, ausgenommen Ruhegehälter, die von einem Vertragsstaat oder einer seiner Gebietskörperschaften an eine natürliche Person für diesem Staat oder der Gebietskörperschaft geleistete Dienste gezahlt werden, können nur in diesem Staat besteuert werden.
2. Diese Gehälter, Löhne und ähnlichen Vergütungen können jedoch nur im anderen Vertrags­staat besteuert werden, wenn die Dienste in diesem Staat geleistet werden und die natürliche Person in diesem Staat ansässig ist und

• ein Staatsangehöriger dieses Staates ist; oder
• nicht ausschließlich deshalb in diesem Staat ansässig geworden ist, um die Dienste zu lei­sten.

2.

1. Ruhegehälter, die von einem Vertragsstaat oder einer seiner Gebietskörperschaften oder aus einem von diesem Staat oder der Gebietskörperschaft errichteten Sondervermögen an eine natürliche Per­son für die diesem Staat oder der Gebietskörperschaft geleisteten Dienste gezahlt werden, können nur in diesem Staat besteuert werden.
2. Diese Ruhegehälter können jedoch nur im anderen Vertragsstaat besteuert werden, wenn die natürliche Person in diesem Staat ansässig und ein Staatsangehöriger dieses Staates ist.

3. Auf Gehälter, Löhne und ähnliche Vergütungen und Ruhegehälter für Dienstleistungen, die im Zu­sammenhang mit einer gewerblichen Tätigkeit eines Vertragsstaats oder einer seiner Gebietskörperscha­ften erbracht werden, sind die Artikel 15, 16 und 18 anzuwenden.

4. Die Absätze 1 und 2 gelten entsprechend für Gehälter, Löhne und ähnliche Vergütungen und Ruhegehälter für Dienstleistungen, die eine natürliche Person für das Goethe-Institut Inter Nationes, den Deutschen Akademischen Austauschdienst, Polni­sche Kulturinstitute oder ähnliche Körperschaften er­bracht hat, auf die sich die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten einigen, sofern diese Zahlungen in dem Vertragsstaat, aus dem sie stammen, besteuert werden.

Artikel 20

Professoren und Forscher

Eine natürliche Person, die sich in einem Vertrags­staat zur Ausübung einer Lehr- oder Forschungstätig­keit an einer Universität, Hochschule oder einer ande­ren anerkannten Lehreinrichtung in diesem Vertrags­staat aufhält und im anderen Vertragsstaat ansässig ist oder unmittelbar vor diesem Aufenhalt ansässig war, ist im erstgenannten Vertragsstaat mit ihren für diese Lehr- oder Forschungstätigkeit bezogenen Vergütungen für höchstens zwei Jahre ab dem Tag ih­rer ersten Einreise zu diesem Zweck von der Steuer befreit, vorausgesetzt, dass sie mit diesen Vergütun­gen im anderen Vertragsstaat besteuert wird.

Artikel 21

Studenten

Zahlungen, die ein Student, ein Auszubildender oder ein Praktikant, der sich in einem Vertragsstaat ausschließlich zum Studium oder zur Ausbildung aufhält und der im anderen Vertragsstaat ansässig ist oder dort unmittelbar vor der Einreise in den erstge­nannten Staat ansässig war, für seinen Unterhalt, sein Studium oder seine Ausbildung erhält, dürfen im erstgenannten Staat nicht besteuert werden, sofern diese Zahlungen aus Quellen außerhalb dieses Sta­ates stammen.

Artikel 22

Andere Einkünfte

1. Einkünfte einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person, die in den vorstehenden Artikeln nicht behandelt wurden, können ohne Rücksicht auf ihre Herkunft nur in diesem Staat besteuert werden.

2. Absatz 1 ist auf andere Einkünfte als solche aus unbeweglichem Vermögen im Sinne des Artikels 6 Absatz 2 nicht anzuwenden, wenn der in einem Vertragsstaat ansässige Empfänger im anderen Vertragsstaat eine gewerbliche Tätigkeit durch eine dort gelegene Betriebsstätte oder eine selbständige Arbeit durch eine dort gelegene feste Einrichtung ausübt und die Rechte oder Vermögenswerte, für die die Einkünfte gezahlt werden, tatsächlich zu dieser Betriebsstätte oder festen Einrichtung gehören. In diesem Fall ist Artikel 7 oder Artikel 14 anzuwenden.

3. Bestehen zwischen der in Absatz 1 genannten ansässigen Person und einer anderen Person oder zwischen beiden von ihnen und einem Dritten besondere Beziehungen und übersteigen deshalb die in Absatz 1 genannten Einkünfte den Betrag, den sie (möglicherweise) ohne diese Beziehungen vereinbart hätten, so wird dieser Artikel nur auf den letzteren Betrag angewendet. In diesem Fall kann der übersteigende Betrag nach dem Recht eines jeden Vertragsstaats und unter Berücksichtigung der anderen Bestimmungen dieses Abkommens besteuert werden.

Artikel 23

Vermögen

1. Unbewegliches Vermögen im Sinne des Artikels 6, das einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person gehört und im anderen Vertragsstaat liegt, kann im anderen Staat besteuert werden.

2. Bewegliches Vermögen, das Betriebs­vermögen einer Betriebsstätte ist, die ein Unternehmen eines Vertragsstaats im anderen Vertragsstaat hat, oder das zu einer festen Einrichtung gehört, die einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person für die Ausübung einer selbständigen Arbeit im anderen Vertragsstaat zur Verfügung steht, kann im anderen Staat besteuert werden.

3. Seeschiffe und Luftfahrzeuge, die im internationalen Verkehr betrieben werden, und Schiffe, die der Binnenschifffahrt dienen, sowie bewegliches Vermögen, das dem Betrieb dieser Schiffe oder Luftfahrzeuge dient, können nur in dem Vertragsstaat besteuert werden, in dem sich der Ort der tatsächlichen Geschäftsleitung des Unterneh­mens befindet.

4. Alle anderen Vormögensteile einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person können nur in diesem Staat besteuert werden.

Artikel 24

Methoden zur Vermeidung der Doppelbesteuerung

1. Bei einer in der Bundesrepublik Deutschland ansässigen Person wird die Steuer wie folgt festgesetzt:

1. Von der Bemessungsgrundlage der deutschen Steuer werden vorbehaltlich des Buchstabens b die Einkünfte aus der Republik Polen sowie die in der Republik Polen gelegenen Vermögenswerte ausgenommen, die nach diesem Abkommen in der Republik Polen besteuert werden können.

Für Einkünfte aus Dividenden gelten die vorste­henden Bestimmungen nur dann, wenn diese Di­videnden an eine in der Bundesrepublik Deutsch­land ansässige Gesellschaft (jedoch nicht an eine Personengesellschaft) von einer in der Republik Polen ansässigen Gesellschaft gezahlt werden, deren Kapital zu mindestens 10 vom Hundert unmittelbar der deutschen Gesellschaft gehört, und die bei der Ermittlung der Gewinne der ausschüttenden Gesellschaft nicht abgezogen worden sind. Vorstehender Satz gilt nicht für Einkünfte aus Dividenden, die von einer Gesell­schaft gezahlt werden, die in der Republik Polen ansässig ist und Anspruch auf die Steuer­vergünstigung nach dem Gesetz vom 20. Oktober 1994 über die besonderen Wirtschaftszonen in der Republik Polen hat.

Für die Zwecke der Steuern vom Vermögen werden von der Bemessungsgrundlage der deutschen Steuer ebenfalls Beteiligungen ausgenommen, deren Dividenden, falls solche gezahlt würden, nach den vorhergehenden Sätzen von der Steuerbemessungsgrundlage auszunehmen wären.

2. Auf die deutsche Steuer vom Einkommen wird unter Beachtung der Vorschriften des deutschen Steuerrechts über die Anrechnung ausländischer Steuern die polnische Steuer angerechnet, die nach polnischem Recht und in Übereinstimmung mit diesem Abkommen von den nachstehenden Einkünften gezahlt worden ist:
   1. 1. Dividenden, die nicht unter Buchstabe a Satz 2 fallen;
      2. Einkünfte, die nach Artikel 11 Absatz 2, Artikel 12 Absatz 2, Artikel 13 Absatz 2, Artikel 15 Absatz 3, Artikel 16 Absatz 1 und Artikel 17 in der Republik Polen besteuert werden können.
3. Statt der Bestimmungen des Buchstabens a sind die Bestimmungen des Buchstabens b anzuwen­den auf Einkünfte im Sinne der Artikel 7 und 10 und die diesen Einkünften zugrunde liegenden Vormögenswerte, wenn die in der Bundesrepublik Deutschland ansässige Person nicht nachweist, dass die Betriebsstätte in dem Wirtschaftsjahr, in dem sie den Gewinn erzielt hat, oder die in der Re­publik Polen ansässige Gesellschaft in dem Wir­schaftsjahr, für das sie die Ausschüttung vorge­nommen hat, ihre Bruttoerträge ausschließlich oder fast ausschließlich aus unter § 8 Absatz 1 Nummern 1 bis 6 des deutschen Außensteuerge­setzes fallenden Tätigkeiten oder aus unter § 8 Absatz 2 dieses Gesetzes fallenden Beteiligungen bezieht; gleiches gilt für unbewegliches Vermögen, das einer Betriebsstätte dient (Artikel 6 Absatz 4) sowie für die Gewinne aus der Veräußerung dieses unbeweglichen Vermögens (Artikel 13 Absatz 1) und des beweglichen Vermögens, das Betriebsvermögen der Be­triebsstätte darstellt (Artikel 13 Absatz 3).
4. Die Bundesrepublik Deutschland behält das Recht, die nach diesem Abkommen von der deut­schen Besteuerung ausgenommenen Einkünfte und Vermögenswerte bei der Festsetzung des Steursatzes für andere Einkünfte und Vermögens­werte zu berücksichtigen.

2. Bei einer in der Republik Polen ansässigen Person wird die Doppelbesteuerung wie folgt vermieden:

1. Bezieht eine in der Republik Polen ansässige Person Einkünfte oder hat sie Vermögen und können diese Einkünfte oder dieses Vermögen nach diesem Abkommen in der Bundesrepublik Deutschland besteuert werden, so nimmt die Republik Polen, vorbehaltlich des Buchstabens b, diese Einkünfte oder dieses Vermögen von der Besteuerung aus. Die Republik Polen kann bei der Festsetzung der Steuer für das übrige Einkommen oder Vermögen dieser Person den Steuersatz anwenden, der anzuwenden wäre, wenn die betreffenden Einkünfte oder das betreffende Vermögen nicht von der Besteuerung ausge­nommen wären.
2. Bezieht eine in der Republik Polen ansässige Person Einkünfte, die nach den Artikeln 10, 11 und 12 in der Bundesrepublik Deutschland besteuert werden können, so rechnet die Republik Polen auf die vom Einkommen dieser Person zu erhebende Steuer den Betrag an, der der in der Bundesrepublik Deutschland gezahlten Einkommensteuer entspricht. Der anzurechnende Betrag darf jedoch den Teil der vor der Anrechnung ermittelten Steuer nicht übersteigen, der auf die aus der Bundesrepublik Deutschland bezogenen Einkünfte entfällt.

3. Statt des Absatzes 1 Buchstabe a oder des Absatzes 2 Buchstabe a gelten der Absatz 1 Buchstabe b oder der Absatz 2 Buchstabe b,

1. wenn in den Vertragsstaaten Einkünfte oder Vermögen unterschiedlichen Abkommensbestim­mungen zugeordnet oder verschiedenen Perso­nen zugerechnet werden (außer nach Artikel 9) und diese Meinungsverschiedenheit sich nicht durch ein Verfahren nach Artikel 26 Absatz 3 re­geln lässt und wenn aufgrund dieser Meinungs­verschiedenheit die betreffenden Einkünfte oder Vermögenswerte unbesteuert blieben oder zu nie­drig besteuert würden oder
2. wenn ein Vertragsstaat nach gehöriger Konsulta­tion und vorbehaltlich der Beschränkungen sei­nes innerstaatlichen Rechts dem anderen Ver­tragsstaat auf diplomatischem Weg andere Einkünfte notifiziert, auf die er den Absatz 1 Buch­stabe b oder den Absatz 2 Buchstabe b anzuwen­den beabsichtigt. Die Notifikation wird erst am er­sten Tag des Kalenderjahrs wirksam, das auf das Jahr folgt, in dem die Notifikation übermittelt wurde und alle rechtlichen Voraussetzungen nach dem innerstaatlichen Recht des notifizierenden Staates für das Wirksamwerden der Notifikation erfüllt sind.

Artikel 25

Gleichbehandlung

1. Staatsangehörige eines Vertragsstaats dürfen im anderen Vertragsstaat keiner Besteuerung oder damit zusammenhängenden Verpflichtung unterworfen werden, die anders oder belastender ist als die Besteuerung und die damit zusammenhängenden Verpflichtungen, denen Staatsangehörige des anderen Staates unter gleichen Verhältnissen insbesondere hinsichtlich der Ansässigkeit unterworfen sind oder unterworfen werden können. Diese Bestimmung gilt ungeachtet des Artikels 1 auch für Personen, die in keinem Vertragsstaat ansässig sind.

2. Staatenlose, die in einem Vertragsstaat an­sässig sind, dürfen in keinem Vertragsstaat einer Besteuerung oder damit zusammenhängenden Ver­pflichtung unterworfen werden, die anders oder bela­stender ist als die Besteuerung und die damit zusammenhängenden Verpflichtungen, denen Staatsan­gehörige des betreffenden Staates unter gleichen Verhältnissen unterworfen sind oder unterworfen werden können.

3. Die Besteuerung einer Betriebsstätte, die ein Unternehmen eines Vertragsstaats im anderen Vertragsstaat hat, darf im anderen Staat nicht ungünstiger sein als die Besteuerung von Unternehmen des anderen Staates, die die gleiche Tätigkeit ausüben. Diese Bestimmung ist nicht so auszulegen, als verpflichte sie einen Vertragsstaat, den im anderen Vertragsstaat ansässigen Personen Steuerfreibeträge, -Vergünstigungen und -ermäßigungen aufgrund des Personenstandes oder der Familienlasten zu gewähren, die er seinen ansässigen Personen gewährt.

4. Sofern nicht Artikel 9 Absatz 1, Artikel 11 Ab­satz 7 oder Artikel 12 Absatz 6 anzuwenden ist, sind Zinsen, Lizenzgebühren und andere Entgelte, die ein Unternehmen eines Vertragsstaats an eine im ande­ren Vertragsstaat ansässige Person zahlt, bei der Er­mittlung der steuerpflichtigen Gewinne dieses Unter­nehmens unter den gleichen Bedingungen wie Za­hlungen an eine im erstgenannten Staat ansässige Person zum Abzug zuzulassen. Dementsprechend sind Schulden, die ein Unternehmen eines Vertrags­staats gegenüber einer im anderen Vertragsstaat ansässigen Person hat, bei der Ermittlung des steuer­pflichtigen Vermögens dieses Unternehmens unter den gleichen Bedingungen wie Schulden gegenüber einer im erstgenannten Staat ansässigen Person zum Abzug zuzulassen.

5. Unternehmen eines Vertragsstaats, deren Kapital ganz oder teilweise unmittelbar oder mittelbar einer im anderen Vertragsstaat ansässigen Person oder mehreren solchen Personen gehört oder ihrer Kontrolle unterliegt, dürfen im erstgenannten Staat keiner Besteuerung oder damit zusammenhängenden Verpflichtung unterworfen werden, die anders oder belastender ist als die Besteuerung und die damit zusammenhängenden Verpflichtungen, denen andere ähnliche Unternehmen des erstgenannten Staates unterworfen sind oder unterworfen werden können.

6. Dieser Artikel gilt ungeachtet des Artikels 2 für Steuern jeder Art und Bezeichnung.

Artikel 26

Verständigungsverfahren

1. Ist eine Person der Auffassung, dass Maßnahmen eines Vertragsstaats oder beider Vertragsstaaten für sie zu einer Besteuerung führen oder führen werden, die diesem Abkommen nicht entspricht, so kann sie unbeschadet der nach dem innerstaatlichen Recht dieser Staaten vorgesehenen Rechtsmittel ihren Fall der zuständigen Behörde des Vertragsstaats, in dem sie ansässig ist, oder, sofern ihr Fall von Artikel 25 Absatz 1 erfasst wird, der zuständigen Behörde des Vertragsstaats unterbreiten, dessen Staatsangehöriger sie ist. Der Fall muss innerhalb von drei Jahren nach der ersten Mitteilung der Maßnahme unterbreitet werden, die zu einer dem Abkommen nicht entsprechenden Besteuerung führt.

2. Hält die zuständige Behörde die Einwendung für begründet und ist sie selbst nicht in der Lage, eine befriedigende Lösung herbeizuführen, so wird sie sich bemühen, den Fall durch Verständigung mit der zuständigen Behörde des anderen Vertragsstaats so zu regeln, dass eine dem Abkommen nicht entsprechende Besteuerung vermieden wird. Die Verständigungsregelung ist ungeachtet der Fristen des innerstaatlichen Rechts der Vertragsstaaten durchzuführen.

3. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten werden sich bemühen, Schwierigkeiten oder Zweifeh die bei der Auslegung oder Anwendung des Abkommens entstehen, in gegenseitigem Einvernehmen zu beseitigen. Sie können auch gemeinsam darüber beraten, wie eine Doppelbesteuerung in Fällen vermieden werden kann, die im Abkommen nicht behandelt sind.

4. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten können zur Herbeiführung einer Einigung im Sinne der vorstehenden Bestimmungen dieses Artikels unmittelbar miteinander verkehren.

Artikel 27

Informationsaustausch

1. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten tauschen die Informationen aus, die zur Durchführung dieses Abkommens oder des innerstaatlichen Rechts betreffend Steuern jeder Art und Bezeichnung, die für Rechnung der Vertragsstaaten oder ihrer Ge­bietskörperschaften erhoben werden, erforderlich sind, soweit die diesem Recht entsprechende Besteu­erung nicht dem Abkommen widerspricht. Der Infor­mationsaustausch ist durch Artikel 1 und 2 nicht ein­geschränkt. Alle Informationen, die ein Vertragsstaat erhalten hat, sind ebenso geheim zu halten wie die aufgrund des innerstaatlichen Rechts dieses Staates beschafften Informationen und dürfen nur den Perso­nen oder Behörden (einschließlich der Gerichte und der Verwaltungsbehörden) zugänglich gemacht wer­den, die mit der Veranlagung oder Erhebung, der Vollstreckung oder Strafverfolgung oder mit der Entscheidung von Rechtsmitteln hinsichtlich der in Satz 1 genannten Steuern befasst sind. Diese Personen oder Behörden dürfen die Informationen nur für diese Zwecke und mit den von der zuständigen Behörde des übermittelnden Vertragsstaats vorgeschriebenen Einschränkungen verwenden. Sie dürfen die Informa­tionen in einem öffentlichen Gerichtsverfahren oder in einer Gerichtsentscheidung offen legen, vorausgesetzt, dass die zuständige Behörde des anderen Ver­tragsstaats keine Einwendungen erhebt. Die Informa­tionen dürfen nur mit vorheriger Zustimmung der zuständigen Behörde des anderen Vertragsstaats an andere Stellen weitergeleitet werden.

2. Absatz 1 ist nicht so auszulegen, als verpflichte er einen Vertragsstaat,

1. für die Erteilung von Informationen Verwaltungs­maßnahmen durchzuführen, die von den Gese­tzen und der Verwaltungspraxis dieses oder des anderen Vertragsstaats abweichen;
2. Informationen zu erteilen, die nach den Gesetzen oder im üblichen Verwaltungsverfahren dieses oder des anderen Vertragsstaats nicht beschafft werden können;
3. Informationen zu erteilen, die ein Handels-, Gewerbe-, Industrie- oder Berufsgeheimnis oder ein Geschäftsverfahren preisgeben würden oder deren Erteilung der öffentlichen Ordnung widerspräche;
4. Informationen zu erteilen, soweit er der Auffa­ssung ist, dass die Besteuerung im ersuchenden Staat den allgemein anerkannten Grundsätzen der Besteuerung oder den Bestimmungen eines Abkommens widerspricht, das der ersuchte Staat mit dem ersuchenden Staat geschlossen hat;
5. Informationen zu erteilen, wenn dies dazu führen würde, dass ein Staatsangehöriger des ersuchten Staates und Staatsangehörige des ersuchenden Staates unter den gleichen Verhältnissen nicht gleichbehandelt würden.

Artikel 28

Amtshilfe bei der Beitreibung von Steuern

1. Die Vertragsstaaten leisten sich gegenseitige Amtshilfe bei der Beitreibung von steuerlichen Ansprüchen. Diese Amtshilfe wird durch die Artikel 1 und 2 nicht eingeschränkt. Die zuständigen Behörden der Vertragsstaaten regeln in gegenseitigem Einvernehmen, wie dieser Artikel durchzuführen ist.

2. Der Begriff „steuerlicher Anspruch" im Sinne dieses Artikels bedeutet einen Betrag, der im Hinblick auf für Rechnung der Vertragsstaaten oder einer ihrer Gebietskörperschaften erhobenen Steuern jeder Art und Bezeichnung geschuldet wird, soweit die Besteuerung nach diesem Abkommen oder anderen völkerrechtlichen Übereinkünften, denen die Vertragsstaaten beigetreten sind, nicht entgegensteht sowie mit diesem Betrag zusammenhängenden Zinsen, Geldbußen sowie Kosten der Beitreibung und Sicherung.

3. Ist der steuerliche Anspruch eines Vertragssta­ats nach dem Recht dieses Staates vollstreckbar und wird er von einer Person geschuldet, die zu diesem Zeitpunkt nach dem Recht dieses Staates die Vollstreckung nicht verhindern kann, wird dieser steuerli­che Anspruch auf Ersuchen der zuständigen Behörde dieses Staates von der zuständigen Behörde des an­deren Vertragsstaats für die Zwecke der Beitreibung durch die zuständige Behörde des anderen Vertrags­staats angenommen. Der steuerliche Anspruch wird von dem anderen Staat nach dessen Rechtsvorschri­ften über die Beitreibung der eigenen Steuern beige­trieben, als handele es sich bei dem steuerlichen An­spruch um einen steuerlichen Anspruch dieses ande­ren Staates.

4. Handelt es sich bei dem steuerlichen Anspruch eines Vertragsstaats um einen Anspruch, bei dem die­ser Staat nach seinem Recht Sicherungsmaßnahmen einleiten kann, um die Beitreibung sicherzustellen, wird dieser steuerliche Anspruch auf Ersuchen der zuständigen Behörde dieses Staates zum Zwecke der Einleitung von Sicherungsmaßnahmen durch die zuständige Behörde des anderen Vertragsstaats ange­nommen. Dieser andere Staat leitet in Übereinstim­mung mit den eigenen Rechtsvorschriften Sicherungs­maßnahmen in bezug auf diesen steuerlichen An­spruch ein, als wäre der steuerliche Anspruch ein steu­erlicher Anspruch dieses anderen Staates, selbst wenn die steuerliche Forderung im Zeitpunkt der Einleitung dieser Maßnahmen in dem erstgenannten Staat nicht vollstreckbar ist oder von einer Person geschuldet wird, die berechtigt ist, die Beitreibung zu verhindern.

5. Ungeachtet der Bestimmungen der Absätze 3 und 4 unterliegt ein von einem Vertragsstaat für die Zwecke der Absätze 3 und 4 angenommener Anspruch als solcher in diesem Staat nicht den Ausschlussfristen oder den Bestimmungen über vorrangige Behandlung eines steuerlichen Anspruchs nach dem Recht dieses Staates. Auch hat ein steuerlicher Anspruch, der von einem Vertragsstaat für die Zwecke der Absätze 3 und 4 angenommen wurde, in diesem Staat nicht den Vorrang, den dieser steuerliche Anspruch nach dem Recht des anderen Vertragsstaats hat.

6. Verfahren im Zusammenhang mit dem Bestehen, der Fälligkeit oder der Höhe des steuerlichen Anspruchs eines Vertragsstaats können nur bei den Gerichten oder Verwaltungsorganen dieses Staates eingeleitet werden. Dieser Artikel begründet keinerlei Rechte zur Einleitung solcher Verfahren bei Gerichten oder Verwaltungsorganen des anderen Vertragsstaats.

7. Verliert der betreffende steuerliche Anspruch, nachdem das Ersuchen eines Vertragsstaats der Absätze 3 und 4 gestellt wurde und bevor der andere Vertragsstaat den betreffenden steuerlichen Anspruch beigetrieben und an den erstgenannten Staat überwiesen hat,

1. im Falle eines Ersuchens nach Absatz 3 seine Eigenschaft als steuerlicher Anspruch des erstgenannten Staates, der nach dem Recht dieses Staates vollstreckbar ist und von einer Person geschuldet wird, die in diesem Zeitpunkt nach dem Recht dieses Staates die Beitreibung nicht verhindern kann, oder
2. im Falle eines Ersuchens nach Absatz 4 seine Eigenschaft als steuerlicher Anspruch des erstgenannten Staates, für den dieser Staat nach seinem Recht Maßnahmen zur Sicherung der Beitreibung erlassen kann,

teilt die zuständige Behörde des erstgenannten Staates dies der zuständigen Behörde des anderen Staates unverzüglich mit und setzt das Ersuchen nach Wahl des anderen Staates aus oder nimmt es zurück.

8. In keinem Fall sind die Bestimmungen dieses Artikels so auszulegen, als ob ein Vertragsstaat verpflichtet würde,

1. Verwaltungsmaßnahmen durchzuführen, die von den Gesetzen und der Verwaltungspraxis dieses oder des anderen Vertragsstaats abweichen;
2. Maßnahmen durchzuführen, die der öffentlichen Ordnung widersprächen;
3. Amtshilfe zu leisten, wenn der andere Vertrags­staat nicht alle angemessenen Maßnahmen zur Beitreibung oder Sicherung seines steuerlichen Anspruchs, die nach seinen Gesetzen und seiner Verwaltungspraxis möglich sind, ausgeschöpft hat;
4. Amtshilfe zu leisten, wenn der Verwaltungsauf- wand für diesen Staat im Vergleich zum sich da­raus ergebenden Vorteil für den anderen Ver­tragsstaat unverhältnismäßig hoch ist.

Artikel 29

Erstattung der Abzugsteuem

1. Werden in einem Vertragsstaat die Steuern von Dividenden, Zinsen, Lizenzgebühren oder sonstigen Einkünften bei einer im anderen Vertragsstaat ansässigen Person im Abzugsweg an der Quelle erhoben, so wird das Recht des erstgenannten Staates zur Vornahme des Steuerabzugs zu dem nach seinem innerstaatlichen Recht vorgesehenen Satz durch dieses Abkommen nicht berührt. Die im Abzugsweg erhobene Steuer ist auf Antrag des Steuerpflichtigen zu erstatten, soweit sie durch das Abkommen ermäßigt wird oder entfällt.

2. Die Anträge auf Erstattung müssen vor dem Ende des vierten auf das Kalenderjahr der Festsetzung der Abzugsteuer auf die Dividenden, Zinsen, Lizenzgebühren oder anderen Einkünfte folgenden Jahres eingereicht werden.

3. Der Vertragsstaat, aus dem die Einkünfte stammen, kann eine Verwaltungsbescheinigung der zuständigen Behörde des anderen Vertragsstaats über die Ansässigkeit des Steuerpflichtigen im anderen Vertragsstaat verlangen.

4. Die zuständigen Behörden können in gegenseitigem Einvernehmen die Durchführung dieses Artikels regeln und gegebenenfalls andere Verfahren zur Durchführung der im Abkommen vorgesehenen Steuervergünstigungen festlegen.

Artikel 30

Anwendung des Abkommens in besonderen Fällen

1. Dieses Abkommen ist nicht so auszulegen, als hindere es

1. einen Vertragsstaat, seine innerstaatlichen Rechts­vorschriften zur Verhinderung der Steuerumge­hung oder Steuerhinterziehung anzuwenden;
2. die Bundesrepublik Deutschland, die Beträge zu besteuern, die nach dem Vierten Teil des deutschen Außensteuergesetzes in die Einkünfte einer in der Bundesrepublik Deutschland ansässigen Person einzubeziehen sind.

2. Führen die vorstehenden Bestimmungen zu einer Doppelbesteuerung, konsultieren die zuständi­gen Behörden einander nach Artikel 26 Absatz 3, wie die Doppelbesteuerung zu vermeiden ist, sofern der Fall innerhalb von drei Jahren nach der ersten Mittei­lung der Maßnahme, die zur Doppelbesteuerung geführt hat, unterbreitet wird.

Artikel 31

Mitglieder diplomatischer Missionen und konsularischer Vertretungen

1. Dieses Abkommen berührt nicht die steuerlichen Vorrechte, die diplomatischen Missionen und konsularischen Vertretungen nach den allgemeinen Regeln des Völkerrechts oder aufgrund besonderer Übereinkünfte zustehen.

2. Soweit Einkünfte oder Vermögen im Emp­fangsstaat wegen der den diplomatischen Missionen und konsularischen Vertretungen nach den allgemei­nen Regeln des Völkerrechts oder aufgrund besonde­rer zwischenstaatlicher Übereinkünfte zustehenden steuerlichen Vorrechte nicht besteuert werden, steht das Besteuerungsrecht für diese Einkünfte und dieses Vermögen dem Entsendestaat zu.

3. Ungeachtet der Vorschriften des Artikels 4 gilt eine natürliche Person, die Mitglied einer diplomati­schen Mission, einer konsularischen Vertretung oder einer Ständigen Vertretung eines Vertragsstaats ist, die in einem anderen Vertragsstaat oder in einem drit­ten Staat gelegen ist, für Zwecke des Abkommens als im Entsendestaat ansässig, wenn sie:

1. nach dem Völkerrecht im Empfangsstaat mit Einkünften aus Quellen außerhalb dieses Staates oder mit außerhalb dieses Staates gelegenem Vermögen nicht steuerpflichtig ist und
2. im Entsendestaat den gleichen Verpflichtungen bezüglich der Steuer von ihrem gesamten Einkommen oder vom Vermögen unterworfen ist wie in diesem Staat ansässige Personen.

4. Das Abkommen gilt nicht für internationale Organisationen, ihre Organe oder Beamten und für Mitglieder einer diplomatischen Mission oder konsularischen Vertretung eines dritten Staates und ihre Angehörigen, die sich in einem Vertragsstaat aufhalten und in keinem der beiden Vertragsstaaten denselben Verpflichtungen in Bezug auf die Steuern vom Einkommen oder vom Vermögen unterliegen wie dort ansässige Personen.

Artikel 32

Inkrafttreten

1. Dieses Abkommen bedarf der Ratifikation. Die Ratifikationsurkunden werden so bald wie möglich in Warschau ausgetauscht. Das beiliegende Protokoll ist Bestandteil dieses Abkommens.

2. Dieses Abkommen tritt einen Monat nach dem Tag des Austauschs der Rafifikationsurkunden in Kraft und ist anzuwenden

1. bei den im Abzugsweg erhobenen Steuern auf die Beträge, die am oder nach dem 1. Januar des Kalenderjahrs zufließen, das dem Jahr folgt, in dem das Abkommen in Kraft tritt;
2. bei den übrigen Steuern vom Einkommen und vom Vermögen auf die Steuern, die für Steuerjahre ab dem 1. Januar des Kalenderjahrs erhoben werden, das auf das Jahr folgt, in dem das Abkommen in Kraft tritt;
3. bezüglich des Informationsaustausches nach Artikel 27 ab dem 1. Januar des Kalenderjahrs, das dem Jahr folgt, in dem das Abkommen in Kraft tritt;
4. bezüglich der Amtshilfe bei der Beitreibung von Steuern nach Artikel 28, wenn die zuständigen Behörden Einzelheiten, wie Artikel 28 durch­zuführen ist, im Wege eines Verständigungsver­fahrens nach Artikel 26 schriftlich vereinbart ha­ben.

3. Mit Inkrafttreten dieses Abkommens treten das Abkommen vom 18. Dezember 1972 zwischen der Volksrepublik Polen und der Bundesrepublik Deutschland zur Vermeidung der Doppelbesteuerung auf dem Gebiete der Steuern vom Einkommen und vom Vermögen sowie die dazugehörigen Protokolle außer Kraft

1. bei den an der Quelle im Abzugsweg erhobenen Steuern bezüglich der Beträge, die am oder nach dem 1. Januar des Jahres gezahlt werden, das auf das Jahr folgt, in dem dieses Abkommen in Kraft getreten ist;
2. bei den übrigen Steuern bezüglich der Steuern, die für Zeiträume beginnend ab dem 1. Januar des Jahres erhoben werden, das auf das Jahr folgt, in dem dieses Abkommen in Kraft getreten ist.

Artikel 33

Kündigung

Dieses Abkommen wird auf unbestimmte Zeit geschlossen. Jeder Vertragsstaat kann das Abkommen bis sechs Monate vor Ablauf eines jeden Kalenderjahrs nach Ablauf von fünf Jahren, vom Tag des Inkrafttretens an gerechnet, auf diplomatischem Weg schriftlich kündigen. In diesem Fall ist das Abkommen nicht mehr anzuwenden

1. bei den im Abzugsweg erhobenen Steuern auf die Einkommensbeträge, die am oder nach dem 1. Januar des Kalenderjahrs zufließen, das auf das Kündigungsjahr folgt;
2. bei den übrigen Steuern vom Einkommen und vom Vermögen auf die Steuern, die für Steuerjahre ab dem 1. Januar des Kalenderjahrs erhoben werden, das auf das Kündingungsjahr folgt;
3. bezüglich des Informationsaustausches nach Artikel 27 und der Amtshilfe bei der Beitreibung von Steuern nach Artikel 28 ab dem 1. Januar des Kalenderjahrs, das auf das Kündigungsjahr folgt.

GESCHEHEN zu Berlin am 14. Mai 2003 in zwei Ur­schriften, jede in polnischer und deutscher Sprache, wobei jeder Wortlaut gleichermaßen verbindlich ist.

 

PROTOKOLL

zum Abkommen zwischen der Republik Polen und der Bundesrepublik Deutschland zur Vermeidung der Doppelbesteuerung auf dem Gebiet der Steuern vom Einkommen und vom Vermögen

Die Republik Polen und die Bundesrepublik Deutsch­land haben anlässlich der Unterzeichnung des Abkom­mens zwischen den beiden Staaten zur Vermeidung der Doppelbesteuerung auf dem Gebiet der Steuern vom Einkommen und vom Vermögen am 14. Mai 2003 in Berlin die nachstehenden Bestimmungen vereinbart:

1. Zu Artikel 7:

1. Einer Bauausführung oder Montage können in dem Vertragsstaat, in dem die Betriebsstätte liegt, nur die Gewinne aus dieser Tätigkeit selbst zugerechnet werden. Gewinne aus der Lieferung von Waren im Zusammenhang mit oder unabhängig von dieser Tätigkeit durch die Hauptbetriebsstätte oder eine andere Betriebsstätte des Unternehmens oder durch einen Dritten sind dieser Bauausführung oder Montage nicht zuzurechnen.
2. Einkünfte einer in einem Vertragsstaat ansässigen Person aus Entwicklungs-, Planungs- Konstruktions- oder Forschungsarbeiten oder aus technischen Dienstleistungen, die in diesem Staat im Zusammenhang mit einer im anderen Vertragsstaat gelegenen Betriebsstätte ausgeübt beziehungsweise erbracht werden, sind dieser Betriebsstätte nicht zuzurechnen.

2. Zu den Artikeln 10,11 und 24:

Ungeachtet der Artikel 10 und 11 können Dividenden und Zinsen in dem Vertragsstaat, aus dem sie stammen, nach dem Recht dieses Staates besteuert werden, wenn sie

1. auf Rechten oder Forderungen mit Gewinnbe­teiligung (einschließlich der Einkünfte eines stillen Gesellschafters aus seiner Beteiligung als stiller Gesellschafter oder der Einkünfte aus partiarischen Darlehen oder Gewinnobli­gationen im Sinne des Steuerrechts der Bun­desrepublik Deutschland) beruhen und
2. bei der Ermittlung der Gewinne des Schuldners dieser Einkünfte abzugsfähig sind.

Die Bestimmungen von Artikel 24 Absatz 1 Buchstabe b oder Absatz 2 Buchstabe b sind entsprechend anzuwenden.

3. Zu Artikel 27:

Soweit aufgrund dieses Abkommens nach Maßgabe des innerstaatlichen Rechts personen­bezogene Daten übermittelt werden, gelten ergänzend die nachfolgenden Bestimmungen unter Beachtung der für jede Vertragspartei gel­tenden innerstaatlichen Rechtsvorschriften:

1. Die zuständige Behörde, die die Informationen empfängt, unterrichtet auf Antrag die zuständige Behörde, die die Informationen übermittelte, über deren Verwendung und über die erzielten Ergebnisse.
2. Die zuständige Behörde, die die Informationen übermittelt, achtet, auf deren Richtigkeit sowie auf ihre Erforderlichkeit und Verhältnismäßig- keit in Bezug auf den mit ihrer Übermittlung ver­folgten Zweck. Dabei sind die nach dem innerstaatlichen Recht des jeweiligen Vertragsstaats geltenden Übermittlungsverbote zu beachten. Stellt eine zuständige Behörde fest, dass unrich­tige Informationen oder Informationen, die nicht übermittelt werden durften, übermittelt worden sind, so teilt sie dies der zuständigen Behörde des anderen Vertragsstaats unverzüglich mit. Die andere zuständige Behörde ist verpflichtet, die Berichtigung oder Löschung dieser Informa­tionen vorzunehmen.
3. Dem Betroffenen ist auf Antrag über die zu seiner Person zu übermittelnden Daten sowie über den vorgesehenen Verwendungszweck Auskunft zu erteilen. Eine Verpflichtung zu dieser Auskunftserteilung besteht nicht, soweit eine Abwägung ergibt, dass das öffentliche Interesse, die Auskunft nicht zu erteilen, das Interesse des Betroffenen an der Auskunftserteilung überwiegt. Das Recht des Betroffenen über die zu seiner Person vorhandenen Daten Auskunft zu erhalten, richtet sich nach dem nationalen Recht des Vertragsstaats, in dessen Hoheitsgebiet die Auskunft beantragt wird.
4. Wird jemand infolge von Übermittlungen im Rahmen des Datenaustauschs nach diesem Abkommen rechtswidrig geschädigt, haftet ihm hierfür die empfangende zuständige Behörde nach Maßgabe ihres innerstaatlichen Rechts. Sie kann sich im Verhältnis zum Geschädigten zu ihrer Entlastung nicht darauf berufen, dass der Schaden durch die übermittelnde zuständige Behörde verursacht worden ist.
5. Die übermittelten personenbezogenen Daten sind nach Maßgabe des innerstaatlichen Rechts der Vertragsstaaten zu löschen, sobald sie für den Zweck, für den sie übermittelt worden sind, nicht mehr erforderlich sind.
6. Die zuständigen Behörden sind verpflichtet, die Übermittlung und den Empfang von personenbezogenen Daten aktenkundig zu machen. Diese Akten werden so lange aufbewahrt, wie es das innerstaatliche Recht des jeweiligen Vertragsstaats vorschreibt.
7. Die zuständigen Behörden sind verpflichtet, die übermittelten personenbezogenen Daten wirksam gegen unbefugten Zugang, unbefugte Veränderung und unbefugte Bekanntgabe zu schützen.

Po zaznajomieniu się z powyższą umową, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

• została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
• jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
• będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 16 czerwca 2004 r.

 

AGREEMENT

between the Competent Authorities

of the Federal Republic of Germany and the Republic of Poland

The Competent Authorities of the Federal Republic of Germany and the Republic of Poland enter into the following agreement (the “Agreement”) regarding the eligibility of the Max Weber Foundation - German Humanities Institutes Abroad for benefits under paragraph 4 of Article 19 (Government Service) of the Agreement between the Federal Republic of Germany and the Republic of Poland for the Avoidance of Double Taxation with Respect to Taxes on Income and on Capital, signed at Berlin on 14 May 2003, in the respective current version (the “Treaty”). The Agreement is entered into under paragraph 3 of Article 26 (Mutual Agreement Procedure) of the Treaty:

1. The Max Weber Foundation - German Humanities Institutes Abroad (Max Weber Stiftung - Deutsche Geisteswissenschaftliche Institute im Ausland), in the Republic of Poland represented by the German Historical Institute Warsaw (Deutsches Historisches Instituí Warschau) shall be regarded as a comparable institution pursuant to paragraph 4 of Article 19 of the Treaty,
2. This Agreement shall enter into force on the day following the signature thereof. The date of the last signature shall determine such entry into force. The Agreement shall have effect for calendar years beginning on or after the first day of January in the calendar year next following the year in which this Agreement enters into force.

Agreed to by the undersigned competent authorities:

Christian Unger

German Federal Ministry' of Finance

Janusz Cicho Secretary of Polish Ministry of Finance