Poland-Belgium (FR)

KONWENCJA

między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku,

podpisana w Warszawie dnia 20 sierpnia 2001 r.

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 20 sierpnia 2001 r. została podpisana w Warszawie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Kró­lestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, w następującym brzmieniu:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku

Rzeczpospolita Polska i Królestwo Belgii,

pragnąc zawrzeć nową Konwencję w sprawie uni­kania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatko­wania w zakresie podatków od dochodu i majątku,

uzgodnify, co następuje:

ROZDZIAŁ I

Zakres stosowania Konwencji

Artykuł 1

Zakres podmiotowy

Niniejsza Konwencja dotyczy osób mających miej­sce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach.

Artykuł 2

Podatki, których dotyczy Konwencja

1. Niniejsza Konwencja dotyczy podatków od do­chodu i majątku, bez względu na sposób ich poboru, które pobiera się na rzecz każdego Umawiającego się Państwa, jego jednostek terytorialnych lub organów lokalnych.

2. Za podatki od dochodu i majątku uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od całego docho­du, od całego majątku albo od części dochodu lub czę­ści majątku, włączając podatki od zysku z przeniesienia tytułu własności majątku ruchomego lub nieru­chomego, podatki od ogólnych kwot wynagrodzeń wypłacanych przez przedsiębiorstwa, jak również po­datki od przyrostu majątku.

3. Do aktualnie istniejących podatków, których do­tyczy Konwencja, należą w szczególności:

1. w Belgii:
   1. 1. podatek od osób fizycznych;
      2. podatek od spółek;
      3. podatek od osób prawnych;
      4. podatek od osób mających miejsce zamieszka­nia lub siedzibę za granicą;
      5. danina uzupełniająca na wypadek kryzysu;

w tym zaliczki, dodatki do tych podatków i zaliczek oraz dodatkowe dopłaty do podatków od osób fizycz­nych

(zwane dalej „podatkiem belgijskim");

2. w Polsce:
   1. 1. podatek dochodowy od osób fizycznych;
      2. podatek dochodowy od osób prawnych

(zwane dalej „podatkiem polskim").

4. Konwencja będzie miała także zastosowanie do wszystkich podatków takiego samego lub w istotnym stopniu podobnego rodzaju, które po podpisaniu ni­niejszej Konwencji zostaną wprowadzone obok istnie­jących podatków lub w ich miejsce. Właściwe organy Umawiających się Państw będą informowały się wza­jemnie o zasadniczych zmianach dokonanych w ich ustawodawstwach podatkowych.

ROZDZIAŁ II

Definicje

Artykuł 3

Definicje ogólne

1. W rozumieniu niniejszej Konwencji, jeżeli z kon­tekstu nie wynika inaczej:

0. 1. 1. określenie „Belgia" oznacza Królestwo Belgii, a użyte w sensie geograficznym oznacza teryto­rium Królestwa Belgii, w tym morze terytorial­ne, jak również strefy morskie oraz obszary po­wietrzne, na których zgodnie z prawem między­narodowym Królestwo Belgii sprawuje prawa suwerenne lub jurysdykcję;
      2. określenie „Polska" oznacza Rzeczpospolitą Pol­ską, a użyte w sensie geograficznym oznacza te­rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym ob­szary poza wodami terytorialnymi, na których, na podstawie ustawodawstwa Rzeczypospolitej Polskiej i zgodnie z prawem międzynarodowym, Rzeczpospolita Polska sprawuje suwerenne prawa do dna morskiego, jego podglebia i ich zaso­bów naturalnych;
1. określenia „Umawiające się Państwo" i „drugie Umawiające się Państwo" oznacza, w zależności od kontekstu, Belgię lub Polskę;
2. określenie „osoba" oznacza osoby fizyczne, spółki oraz wszelkie inne zrzeszenia osób;
3. określenie „spółka" oznacza każdą osobę prawną lub każdą jednostkę organizacyjną, którą dla ce­lów podatkowych traktuje się jako osobę prawną w Państwie, w którym ma ona siedzibę;
4. określenia „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa" oraz „przedsiębiorstwo drugiego Uma­wiającego się Państwa" oznaczają, odpowiednio, przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Uma­wiającym się Państwie i przedsiębiorstwo prowa­dzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie;
5. określenie „transport międzynarodowy" oznacza wszelki transport wykonywany statkiem morskim, statkiem powietrznym albo pojazdem szynowym lub drogowym, eksploatowanym przez przedsię­biorstwo, którego faktyczny zarząd znajduje się w Umawiającym się Państwie, z wyjątkiem przy­padku gdy taki statek morski, statek powietrzny al­bo pojazd szynowy lub drogowy jest eksploato­wany wyłącznie między miejscami położonymi w drugim Umawiającym się Państwie;
6. określenie „właściwy organ" oznacza:
   1. 1. w przypadku Belgii — Ministra Finansów lub je­go upoważnionego przedstawiciela, i
      2. w przypadku Polski — Ministra Finansów lub je­go upoważnionego przedstawiciela;
7. określenie „obywatel" oznacza:
   1. 1. każdą osobę fizyczną posiadającą obywatel­stwo Umawiającego się Państwa,
      2. każdą osobę prawną, spółkę osobową lub sto­warzyszenie utworzone na podstawie ustawo­dawstwa obowiązującego w Umawiającym się Państwie.

Artykuł 4

Miejsce zamieszkania lub siedziba

1. W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje rów­nież to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne tub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obej­muje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

2. Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Uma­wiających się Państwach, to jej status określa się we­dług następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamiesz­kania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze po­wiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek intere­sów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żad­nym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

3. Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, oso­ba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Uma­wiających się Państwach, to uważa się, że ma ona sie­dzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.

Artykuł 5

Zakład

1. W rozumieniu niniejszej Konwencji określenie „zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowi­cie lub częściowo prowadzona jest działalność gospo­darcza przedsiębiorstwa.

2. Określenie „zakład" obejmuje w szczególności:

1. siedzibę zarządu;
2. filię;
3. biuro;
4. fabrykę;
5. warsztat;
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamie­niołom albo każde inne miejsce wydobywania za­sobów naturalnych.

3. Plac budowy lub prace montażowe stanowią za­kład tylko wtedy, jeżeli trwają dłużej niż dwanaście miesięcy.

4. Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należą­cych do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu skła­dowania, wystawiania lub wydawania;
3. utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należą­cych do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu prze­robu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu za­kupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania in­formacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowaw­czym lub pomocniczym;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dowolnego połączenia rodzajów działalności, o których mowa w punktach od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działal­ność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

5. Jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedsta­wiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przed­siębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje peł­nomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, posiada w tym Państwie zakład w zakre­sie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem sta­łej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

6. Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada za­kład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo przez jakiego­kolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod wa­runkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

7. Fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiają­cym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiają­cym się Państwie, albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

ROZDZIAŁ III

Opodatkowanie dochodu

Artykuł 6

Dochód z majątku nieruchomego

1. Dochody osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Pań­stwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opo­datkowane w tym drugim Państwie.

2. Określenie „majątek nieruchomy" ma takie zna­czenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest po­łożony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości grunto­wych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych i zmiennych świadczeń z tytułu eks­ploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych; statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie sta­nowią majątku nieruchomego.

3. Postanowienia ustępu 1 stosuje się do docho­dów osiągniętych z używania lub bezpośredniego użytkowania, najmu lub dzierżawy, jak również innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.

4. Postanowienia ustępów 1 i 3 stosuje się również do dochodów z majątku nieruchomego przedsiębior­stwa i do dochodów z majątku nieruchomego służące­go do wykonywania wolnego zawodu.

Artykuł 7

Zyski przedsiębiorstw

1. Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Pań­stwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Uma­wiającym się Państwie działalność gospodarczą przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsię­biorstwa mogą być opodatkowane w drugim Pań­stwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

2. Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Pań­stwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z za­strzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Uma­wiającym się Państwie należy przypisać takiemu za­kładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w ta­kich samych lub podobnych warunkach jako samo­dzielne przedsiębiorstwo i byt całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest za­kładem.

3. Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów ponoszonych na rzecz tego zakła­du, włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi kosz­tami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy po­wstały w tym Państwie, w którym położony jest za­kład, czy gdzie indziej.

4. Jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków zakładu przez podział całko­witych zysków przedsiębiorstwa na jego poszczegól­ne części, to postanowienia ustępu 2 nie wykluczają ustalenia przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle stosowanego podzia­łu; sposób stosowanego podziału zysku musi jednak być taki, żeby wynik byt zgodny z zasadami zawartymi w tym artykule.

5. Zakładowi nie można przypisać zysku tylko z ty­tułu samego zakupu dóbr lub towarów dla przedsię­biorstwa.

6. Przy stosowaniu poprzednich ustępów, ustala­nie zysków zakładu powinno być dokonywane każde­go roku w taki sam sposób, chyba że istnieją uzasad­nione powody, aby postąpić inaczej.

7. Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zo­stały odrębnie uregulowane w innych artykułach ni­niejszej Konwencji, to postanowienia tych innych ar­tykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Artykuł 8

Transport międzynarodowy

1. Zyski osiągane z eksploatacji w transporcie mię­dzynarodowym statków morskich, statków powietrz­nych i pojazdów szynowych lub drogowych podlega­ją opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego za­rządu przedsiębiorstwa.

2. Zyski osiągane z eksploatacji statków żeglugi śródlądowej w transporcie śródlądowym podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Pań­stwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego za­rządu przedsiębiorstwa.

3. W rozumieniu tego artykułu, zyski z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków morskich, statków powietrznych albo pojazdów szynowych lub drogowych obejmują w szczególności:

1. zyski osiągane z dzierżawy statków morskich lub powietrznych, z pełnym wyposażeniem i załogą oraz zyski stanowiące okazjonalne źródło docho­du z czarteru statków morskich i powietrznych bez załogi eksploatowanych w transporcie międzyna­rodowym;
2. zyski osiągane z użytkowania lub dzierżawy konte­nerów, o ile kontenery nie są używane wyłącznie między miejscami położonymi w drugim Uma­wiającym się Państwie.

4. Jeżeli miejsce faktycznego zarządu przedsiębior­stwa żeglugi morskiej lub przedsiębiorstwa żeglugi śródlądowej znajduje się na pokładzie statku morskiego lub statku żeglugi śródlądowej, to uważa się, że znajdu­je się ono w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się port macierzysty statku morskiego lub stat­ku żeglugi śródlądowej, a jeżeli statek morski lub statek żeglugi śródlądowej nie ma portu macierzystego, to w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba eksploatująca statek morski lub statek żeglugi śródlądo­wej ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

5. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do zysków pochodzących z uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub mię­dzynarodowym związku eksploatacyjnym.

Artykuł 9

Przedsiębiorstwa powiązane

1. Jeżeli:

1. przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa uczestniczy bezpośrednio lub pośrednio w zarzą­dzaniu, kontroli lub w kapitale przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa; albo
2. te same osoby uczestniczą bezpośrednio lub po­średnio w zarządzaniu, kontroli lub w kapitale przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa,

i jeżeli w jednym i w drugim przypadku między dwo­ma przedsiębiorstwami w zakresie ich stosunków handlowych lub finansowych zostaną umówione lub narzucone warunki, które różnią się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne przedsię­biorstwa, wówczas zyski, które osiągnęłoby jedno z przedsiębiorstw bez tych warunków, ale z powodu tych warunków ich nie osiągnęło, mogą być uznane za zyski tego przedsiębiorstwa i odpowiednio opo­datkowane.

2. Jeżeli Umawiające się Państwo włącza do zy­sków własnego przedsiębiorstwa i odpowiednio opo­datkowuje również zyski przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, z tytułu których przedsię­biorstwo to zostało opodatkowane w tym drugim Państwie, a zyski w ten sposób połączone są zyskami, które osiągnęłoby przedsiębiorstwo pierwszego Pań­stwa, gdyby warunki ustalone między oboma przed­siębiorstwami były takie, jak między przedsiębior­stwami niezależnymi, wtedy to drugie Państwo doko­na odpowiedniej korekty kwoty podatku wymierzone­go w tym Państwie. Przy ustalaniu takiej korekty będą odpowiednio uwzględniane inne postanowienia ni­niejszej Konwencji, a właściwe organy Umawiających się Państw będą, w razie konieczności, porozumiewać się ze sobą bezpośrednio.

Artykuł 10

Dywidendy

1. Dywidendy wypłacane przez spółkę mającą sie­dzibę w Umawiającym się Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawia­jącym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże dywidendy te mogą być opodatkowa­ne także w Umawiającym się Państwie, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do dywidend ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek tak ustalony nie może przekroczyć:

1. 5 % kwoty dywidend brutto, jeżeli osobą upraw­nioną jest spółka (inna niż spółka osobowa):

• której bezpośredni udział w kapitale spółki wy­płacającej dywidendy wynosi co najmniej 25 %; lub
• która posiada bezpośrednio co najmniej 10 % udziału w spółce, która wypłaca dywidendy i gdy wartość inwestycji w spółce wynosi co najmniej 500 000 euro lub jest równa tej kwocie w innej walucie;

2. 15 % kwoty dywidend brutto we wszystkich pozo­stałych przypadkach.

Postanowienia tego ustępu nie dotyczą opodatkowa­nia spółki w odniesieniu do zysków, z których dywi­dendy są wypłacane.

3. Określenie „dywidendy" użyte w tym artykule oznacza dochody z akcji, z akcji gratisowych lub praw do udziału w zysku, akcji w górnictwie, akcji założy­cieli lub innych praw, z wyjątkiem wierzytelności, do udziału w zyskach, jak również dochody z innych praw w spółce, przypisane nawet w formie odsetek, które według prawa podatkowego Państwa, w któ­rym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, są pod względem podatkowym traktowane jak dochód z akcji.

4. Postanowienia ustępów 1 i 2 nie mają zastoso­wania, jeżeli osoba uprawniona do dywidend, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się siedziba spółki wy­płacającej dywidendy, działalność przemysłową lub handlową poprzez zakład w nim położony, lub wyko­nuje wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki i gdy udział, z tytułu którego wypłaca się dy­widendy, faktycznie wiąże się z działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosu­je się postanowienia artykułu 7 lub 14.

5. Jeżeli spółka, której siedziba znajduje się w Umawiającym się Państwie, osiąga zyski lub do­chody z drugiego Umawiającego się Państwa, wów­czas to drugie Państwo nie może ani obciążać podat­kiem dywidend wypłacanych przez tę spółkę, z wyjąt­kiem przypadku, gdy takie dywidendy są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym drugim Państwie, lub przypadku, gdy udział, z tytułu którego dywidendy są wypłacane, faktycznie wiąże się z działalnością zakładu lub stałej placówki, które są położone w drugim Państwie, ani też obcią­żać niewydzielonych zysków spółki podatkiem od nie- wydzielonych zysków, nawet jeśli wypłacone dywi­dendy lub niewydzielone zyski całkowicie lub częścio­wo pochodzą z zysków albo dochodów osiągniętych w tym drugim Państwie.

Artykuł 11

Odsetki

1. Odsetki, które powstają w Umawiającym się Pań­stwie i są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże takie odsetki mogą być także opodat­kowane w Umawiającym się Państwie, w którym po­wstają i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, ale jeśli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 % kwoty brutto tych odsetek.

3.Bez względu na postanowienia ustępu 2 odset­ki nie podlegają opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, jeżeli są to:

1. odsetki wypłacane w związku z udzieloną pożycz­ką, gwarantowaną lub zabezpieczoną, lub z udzie­lonym kredytem, gwarantowanym lub zabezpie­czonym w ramach ogólnych zasad przez Umawia­jące się Państwo, jego jednostki terytorialne lub organy lokalne w celu promowania eksportu;
2. odsetki od pożyczek wszelkiego rodzaju przyznane przez przedsiębiorstwa bankowe nie w formie pa­pierów wartościowych na okaziciela;
3. odsetki wypłacane na rzecz drugiego Umawiające­go się Państwa, jego jednostek terytorialnych lub organów lokalnych.

4. Użyte w tym artykule określenie „odsetki" ozna­cza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności za­równo zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hi­poteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłuż­nika, a w szczególności dochody z pożyczek rządo­wych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty ani odsetki uznawane jako dywidendy zgodnie z artykułem 10 ustęp 3 nie są traktowane jako odsetki w rozumieniu tego artykułu.

5. Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 nie mają zasto­sowania, jeżeli osoba uprawniona do tych odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawia­jącym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, w którym powstają odsetki, działalność przemysłową lub handlową poprzez zakład tam poło­żony, lub wykonuje wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki i jeżeli wierzytelność, z tytułu któ­rej płacone są odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem lub stałą placówką. W takim przypadku sto­suje się postanowienia artykułu 7 lub 14.

6. Uważa się, że odsetki powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli płatnikiem jest to Państwo, jego jednostka terytorialna, organ lokalny lub osoba mają­ca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Jeżeli jednak osoba wypłacająca odsetki, bez względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiają­cym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związ­ku z działalnością których powstało zobowiązanie, z ty­tułu którego są wypłacane odsetki, i zapłata tych odse­tek jest pokrywana przez ten zakład lub stałą placów­kę, to uważa się, że odsetki takie powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.

7 Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między dłużnikiem a osobą uprawnioną do odsetek lub mię­dzy nimi a osobą trzecią kwota odsetek związanych z zadłużeniem, z tytułu którego są wypłacane, przekra­cza kwotę, która byłaby uzgodniona pomiędzy płatni­kiem a osobą uprawnioną do odsetek bez tych powią­zań, wówczas postanowienia tego artykułu mają za­stosowanie tylko do ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadpłacona część podlega opo­datkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w któ­rym odsetki powstają i zgodnie z jego prawem.

Artykuł 12

Należności licencyjne

1. Należności licencyjne powstające w Umawiają­cym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie, jeżeli osoba ta jest właścicielem na­leżności licencyjnych.

2. Jednakże takie należności mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w któ­rym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyj­nych, to podatek w ten sposób ustalony nie może prze­kroczyć 5 % kwoty należności licencyjnych brutto.

3. Określenie „należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności pła­cone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, ar­tystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego lub handlowego, ry­sunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlo­wego lub naukowego lub za korzystanie z doświad­czenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub na­ukowej.

4. Postanowienia ustępu 1 nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawia­jącym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiają­cym się Państwie, z którego pochodzą należności li­cencyjne, działalność przemysłową lub handlową po­przez zakład w nim położony bądź wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód za pomocą położonej tam stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu któ­rych wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej pla­cówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub 14.

5. Uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy dłużnikiem jest to Państwo, jednostka terytorialna, organ lokalny albo osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona miejsce za­mieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę, w związku z którymi powstał obowiązek za­płaty tych należności i należności te są ponoszone przez ten zakład lub stałą placówkę, wówczas uważa się, że należności licencyjne powstają w Państwie, w którym znajduje się zakład lub stała placówka.

6. Jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a osobą uprawnioną do należności licen­cyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota należ­ności licencyjnych, w związku ze świadczeniami z ty­tułu których są wypłacane, przekracza kwotę, którą płatnik i osoba uprawniona do należności licencyj­nych uzgodniliby bez tych powiązań, wówczas posta­nowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostat­niej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadpła­cona część podlega opodatkowaniu w tym Umawiają­cym się Państwie, w którym należności licencyjne po­wstają, i zgodnie z jego prawem.

Artykuł 13

Zyski z przeniesienia własności majątku

1. Zyski osiągane przez osobę mającą miejsce za­mieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z przeniesienia własności majątku nieruchomego, w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Uma­wiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Zyski z przeniesienia własności majątku rucho­mego stanowiącego część majątku zakładu, który przedsiębiorstwo jednego Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, lub należącego do stałej placówki, którą osoba mająca miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie dysponuje w drugim Umawiającym się Pań­stwie w celu wykonywania wolnego zawodu, łącznie z zyskami, które pochodzą z przeniesienia tytułu wła­sności takiego zakładu (odrębnie albo z całym przed­siębiorstwem) lub stałej placówki, mogą być opodat­kowane w tym drugim Państwie.

3. Zyski z przeniesienia własności statków mor­skich, statków powietrznych lub pojazdów szynowych lub drogowych eksploatowanych w transporcie mię­dzynarodowym, statków eksploatowanych w żeglu­dze śródlądowej oraz z przeniesienia własności mająt­ku ruchomego związanego z eksploatacją takich stat­ków morskich, statków powietrznych, pojazdów szy­nowych lub drogowych bądź statków żeglugi śródlą­dowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Uma­wiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

4. Zyski osiągane z przeniesienia własności akcji w kapitale spółki, której majątek składa się głównie, bezpośrednio lub pośrednio, z majątku nieruchomego położonego w Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w Państwie, w którym ten majątek jest położony, jednak tylko w takim rozmiarze, w jakim zy­ski te można przypisać do majątku nieruchomego po­łożonego w tym Państwie. Określenie „majątek nieru­chomy" użyte w tym ustępie nie obejmuje tej części majątku nieruchomego, która jest użytkowana przez przedsiębiorstwo do wykonywania jego działalności zawodowej.

5. Zyski z przeniesienia własności jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach 1, 2 i 3 podle­gają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym przenoszący własność ma miej­sce zamieszkania lub siedzibę.

Artykuł 14

Wolne zawody

1. Dochody, które osoba mająca miejsce zamiesz­kania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykony­wania wolnego zawodu albo innej działalności o sa­modzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta posiada sta­łą placówkę w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli posiada ona taką stałą placówkę, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w ta­kim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

2. Określenie „wolny zawód" obejmuje w szczegól­ności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub oświatową, jak również samodzielnie wykonywaną działalność le­karzy, prawników, inżynierów, architektów, dentystów i księgowych.

Artykuł 15

Praca najemna

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, któ­re osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiają­cym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podle­gają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzy­mywane za nią wynagrodzenie może być opodatko­wane w tym drugim Państwie.

2. Bez względu na postanowienia ustępu 1 wyna­grodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę na­jemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Pań­stwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym pierw­szym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w dru­gim Państwie.

3. Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu wynagrodzenia otrzymywane za pracę na­jemną, wykonywaną na pokładzie statku morskiego, statku powietrznego albo pojazdu szynowego lub dro­gowego eksploatowanego w transporcie międzynaro­dowym bądź na pokładzie statku żeglugi śródlądowej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycz­nego zarządu przedsiębiorstwa.

Artykuł 16

Wynagrodzenia dyrektorów

1. Honoraria, wynagrodzenia za udział w posiedze­niach i inne podobne wypłaty, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z tytułu członkostwa w radzie dyrektorów lub w radzie nadzorczej albo w innym podobnym or­ganie spółki mającej siedzibę w drugim Umawiają­cym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Powyższe postanowienie stosuje się również do wypłat otrzymywanych z tytułu wykonywania funkcji, które zgodnie z ustawodawstwem Umawiającego się Państwa, w którym spółka ma swoją siedzibę, są trak­towane jako funkcje o podobnym charakterze do funk­cji wykonywanych przez osobę wymienioną w powyż­szym postanowieniu.

Wynagrodzenia, jakie osoba wymieniona w ustępie 1 otrzymuje od spółki, która ma siedzibę w pierwszym Umawiającym się Państwie, z tytułu wy­konywania stałej działalności kierowniczej lub działal­ności o charakterze technicznym, jak również wyna­grodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z tytułu dzia­łalności wykonywanej osobiście, będąc wspólnikiem w spółce, innej niż spółka akcyjna, która ma siedzibę w pierwszym Umawiającym się Państwie, są opodat­kowane zgodnie z postanowieniami artykułu 15, jeśli dotyczy to wynagrodzeń, które pracownik otrzymuje z tytułu pracy najemnej, i jeśli pracodawca jest spółką.

Artykuł 17

Artyści i sportowcy

1. Bez względu na postanowienia artykułów 14 i 15 dochody uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu działalności artystycznej, na przykład artysty scenicz­nego, filmowego, radiowego lub telewizyjnego, jak też muzyka lub sportowca, z osobiście wykonywanej w tym charakterze działalności w drugim Umawiają­cym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jeżeli dochody, mające związek z osobiście wyko­nywaną działalnością artysty lub sportowca, nie przypa­dają na rzecz tego artysty lub sportowca, lecz innej oso­bie, wówczas takie dochody, bez względu na postano­wienia artykułów 7, 14 i 15, mogą być opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym działal­ność tego artysty lub sportowca jest wykonywana.

3. Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 dochody z rodzajów działalności określonych w ustę­pie 1, wykonywanych w ramach wymiany kulturalnej aprobowanej przez Państwo, w którym artyści lub sportowcy mają miejsce zamieszkania, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.

Artykuł 18

Emerytury

Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane oso­bie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w któ­rym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Artykuł 19

Pracownicy państwowi

1.

1. Wynagrodzenia inne niż renty i emerytury, wy­płacane przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Pań­stwa lub tego organu, podlegają opodatkowa­niu tylko w tym Państwie.
2. Jednakże takie wynagrodzenia podlegają opo­datkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a osoba otrzymująca wynagrodzenie ma miejsce zamieszkania w tym drugim Pań­stwie, i która:
   1. 1. jest obywatelem tego Państwa, lub
      2. nie stała się osobą mającą miejsce zamiesz­kania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.

2.

1. Renty i emerytury przekazywane przez Umawia­jące się Państwo albo przez jego organ lokalny bezpośrednio, bądź z utworzonych przez nie fun­duszy, osobie fizycznej z tytułu usług świadczo­nych na rzecz tego Państwa lub organu lokalnego podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
2. Jednakże takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli ich odbiorca ma w tym Pań­stwie miejsce zamieszkania i posiada jego oby­watelstwo.

3. Postanowienia artykułów 15,16 i 18 stosuje się do wynagrodzeń lub rent i emerytur przekazywanych z tytułu usług świadczonych w ramach działalno­ści przemysłowej lub handlowej wykonywanej przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego or­ganów lokalnych.

Artykuł 20

Profesorowie

1. Jakiekolwiek wynagrodzenia profesorów lub in­nych członków personelu nauczającego, posiadają­cych miejsce zamieszkania w jednym Umawiającym się Państwie, a czasowo przebywających w drugim Umawiającym się Państwie w celu nauczania lub pro­wadzenia badań naukowych, na uniwersytecie lub w innej oficjalnie uznanej instytucji naukowej, przez okres nieprzekraczający dwóch lat, są opodatkowane tylko w tym pierwszym Państwie.

2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się do docho­dów pochodzących z prac badawczych, jeżeli prace te nie są podejmowane w interesie publicznym, ale głównie w celu osiągnięcia indywidualnej korzyści przez jedną lub więcej określonych osób.

Artykuł 21

Inne dochody

1. Części dochodu osoby mającej miejsce zamiesz­kania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Pań­stwie, bez względu na to skąd pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.

2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się do docho­dów niebędących dochodami z majątku nieruchome­go określonymi w artykule 6 ustęp 2, jeżeli osoba osiągająca takie dochody, posiadająca miejsce za­mieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie prowadzi w drugim Umawiającym się Pań­stwie działalność przemysłową lub handlową poprzez zakład w nim położony lub wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód za pomocą stałej placówki tam położonej i gdy prawo lub majątek, z tytułu któ­rych osiąga dochód, są faktycznie związane z działal­nością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku, w zależności od konkretnej sytuacji, stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub 14.

3. Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym Umawiającym się Pań­stwie, pochodzące z drugiego Umawiającego się Pań­stwa, które nie są objęte postanowieniami poprzed­nich artykułów Konwencji, mogą być również opodat­kowane w tym drugim Państwie, jeżeli te części do­chodu nie są opodatkowane w pierwszym Państwie.

ROZDZIAŁ IV

Opodatkowanie majątku

Artykuł 22

Majątek

1. Majątek nieruchomy, w rozumieniu artykułu 6, będący własnością osoby mającej miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, a poło­żony w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

2. Majątek ruchomy, stanowiący część majątku za­kładu, który przedsiębiorstwo Umawiającego się Pań­stwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, lub majątek ruchomy należący do stałej placówki, któ­rą osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiają­cym się Państwie posiada w drugim Umawiającym się Państwie w celu wykonywania wolnego zawodu, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

3. Majątek w postaci statków morskich, statków powietrznych i pojazdów szynowych lub drogowych eksploatowanych w transporcie międzynarodowym, oraz w postaci statków żeglugi śródlądowej, jak rów­nież mienie ruchome służące do eksploatacji takich statków morskich, statków powietrznych, pojazdów szynowych lub drogowych oraz statków żeglugi śród­lądowej podlega opodatkowaniu tylko w tym Uma­wiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.

4. Wszelkie inne części majątku osoby mającej miej­sce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Pań­stwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

ROZDZIAŁ V

Metody unikania podwójnego opodatkowania

Artykuł 23

1. W przypadku Belgii podwójnego opodatkowa­nia unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Belgii osiąga dochody lub posiada części majątku, które podlegają opodatkowaniu w Polsce zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji, z wyjątkiem dochodów, których dotyczy artykuł 10 ustęp 2, artykuł 11 ustępy 2 i 7, artykuł 12 ustępy 2 i 6, to Belgia zwolni od opodatkowania te dochody lub te części majątku, lecz może jednak przy ustala­niu podatku od pozostałego dochodu lub pozosta­łego majątku zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby te dochody albo ten majątek nie został wyłączony spod opodatkowania.
2. Z zastrzeżeniem ustawodawstwa belgijskiego do­tyczącego zaliczania na poczet podatku belgijskie­go podatków zapłaconych za granicą, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Bel­gii, uzyskuje części dochodu, które są włączone do jej ogólnego dochodu podlegającego podatkowi belgijskiemu, na które składają się dywidendy nie- wyłączone od podatku belgijskiego na podstawie pkt c) oraz odsetki lub należności licencyjne, to po­datek polski pobrany od tych dochodów jest zali­czany na poczet podatku belgijskiego należnego od tych dochodów.
3. Dywidendy, które spółka mająca swoją siedzibę w Belgii otrzymuje od spółki mającej swoją siedzi­bę w Polsce są zwolnione od opodatkowania po­datkiem od spółek w Belgii, zgodnie z zasadami i ograniczeniami wynikającymi z ustawodawstwa belgijskiego.
4. Jeżeli, stosownie do ustawodawstwa belgijskiego, straty poniesione przez przedsiębiorstwo eksplo­atowane przez osobę mającą miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w Belgii w związku z zakładem po­łożonym w Polsce byty rzeczywiście potrącone z zysków tego przedsiębiorstwa, przy opodatko­waniu w Belgii, to zwolnienie przewidziane przez pkt a) nie ma zastosowania w Belgii do zysków z innych okresów podlegających opodatkowaniu, które mogą być przypisane temu zakładowi, w za­kresie, w jakim zyski te były również zwolnione od opodatkowania w Polsce z powodu ich kom­pensacji z wymienionymi stratami.

2. W przypadku Polski podwójnego opodatkowa­nia unika się w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub sie­dzibę w Polsce osiąga dochody lub posiada mają­tek, które, stosownie do postanowień niniejszej Konwencji, podlegają opodatkowaniu w Belgii, to Polska zezwoli na:
   1. 1. odliczenie od podatku należnego od tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaco­nemu w Belgii (w tym, w odniesieniu do dywi­dend, na warunkach i w granicach przewidzia­nych przez ustawodawstwo polskie, na odlicze­nie podatku należnego w Belgii od zysków, z których dywidendy są wypłacane);
      2. na odliczenie od podatku należnego od majątku tej osoby kwoty równej podatkowi zapłacone­mu w Belgii.

W jednym i w drugim przypadku odliczenie ta­kie nie może jednak przekroczyć tej części po­datku od dochodu lub od majątku, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która w zależności od przypadku odpowiada tej części dochodu lub majątku, jaka może być opodatko­wana w Belgii.

2. Jeżeli, zgodnie z postanowieniami Konwencji, do­chody, które osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga, lub majątek, który ta osoba posiada, są zwolnione z opodatkowania w Polsce, to Polska może tym niemniej przy obli­czaniu podatku od pozostałego dochodu albo po­zostałego majątku tej osoby wziąć pod uwagę do­chód lub majątek zwolniony z opodatkowania.

ROZDZIAŁ VI

Postanowienia szczególne

Artykuł 24

Równe traktowanie

1. Obywatele Umawiającego się Państwa nie mo­gą być poddani w drugim Umawiającym się Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiąz­kom, które są inne lub bardziej uciążliwe niż opodat­kowanie i związane z nim obowiązki, jakim są lub mo­gą być poddani w tych samych okolicznościach, w szczególności w odniesieniu do miejsca zamieszka­nia lub siedziby, obywatele tego drugiego Państwa. Niniejsze postanowienie stosuje się również, bez względu na postanowienia artykułu 1, w stosunku do osób, które nie mają miejsca zamieszkania lub siedzi­by w jednym lub obu Umawiających się Państwach.

2. Osoby niemające obywatelstwa, mające miej­sce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw, nie będą poddane w żadnym z Umawiających się Państw opodatkowaniu ani związanym z nim obo­wiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe niż opo­datkowanie i związane z nim obowiązki, jakim są lub mogą być poddani obywatele drugiego Państwa w ta­kich samych okolicznościach.

3. Opodatkowanie zakładu, który przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa posiada w drugim Uma­wiającym się Państwie, nie może być w tym drugim Państwie mniej korzystne niż opodatkowanie przed­siębiorstw tego drugiego Państwa prowadzących taką samą działalność. Postanowienie to nie może być rozumiane jako zobowiązujące Umawiające się Państwo do udzielenia osobom mającym miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie jakichkolwiek osobistych zwolnień, ulg i obniżek podatkowych, z uwagi na ich stan cywilny i rodzinny, jakich Państwo to udziela osobom mającym miejsce zamieszkania na jego terytorium.

4. Z wyjątkiem przypadków stosowania postano­wień artykułu 9 ustęp 1, artykułu 11 ustęp 7 lub arty­kułu 12 ustęp 6, odsetki, należności licencyjne i inne koszty ponoszone przez przedsiębiorstwo Umawiają­cego się Państwa na rzecz osoby mającej miejsce za­mieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, przy określeniu zysków tego przedsiębior­stwa podlegających opodatkowaniu, są odliczane na takich samych warunkach, jakby były one płacone na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzi­bę w tym pierwszym wymienionym Państwie. Podob­nie zobowiązania przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, zaciągnięte wobec osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, są odliczane przy określeniu podlegają­cego opodatkowaniu majątku tego przedsiębiorstwa na takich samych warunkach, jakby były one zacią­gnięte wobec osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym wymienionym Państwie.

5. Przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa, których kapitał w całości lub częściowo pozostaje bez­pośrednio lub pośrednio pod kontrolą jednej osoby lub większej ilości osób mających miejsce zamieszka­nia lub siedzibę w drugim Umawiającym się Pań­stwie, nie mogą być w pierwszym Umawiającym się Państwie poddane ani opodatkowaniu, ani związa­nym z nim obowiązkom, które są inne lub bardziej uciążliwe aniżeli opodatkowanie i związane z nim obo­wiązki, którym są lub mogą być poddane podobne przedsiębiorstwa pierwszego Państwa.

6. Postanowienia niniejszego artykułu, bez wzglę­du na postanowienia artykułu 2, stosuje się do wszyst­kich podatków, bez względu na ich rodzaj i nazwę.

Artykuł 25

Procedura wzajemnego porozumiewania się

1. Jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest nie­zgodne z postanowieniami niniejszej Konwencji, wówczas może ona, niezależnie od środków odwo­ławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub, jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 24 ustęp 1, właściwemu organowi tego Uma­wiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedłożona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego urzędowego zawiadomie­nia o działaniu powodującym opodatkowanie nie­zgodne z postanowieniami niniejszej Konwencji.

2. Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasadnio­ny i jeżeli nie może spowodować zadowalającego roz­wiązania, podejmie starania, aby przypadek ten ure­gulować w porozumieniu z właściwym organem dru­giego Umawiającego się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą Konwencją. Osiągnięte w ten sposób porozumienie zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy prze­widziane przez ustawodawstwo wewnętrzne Umawia­jących się Państw.

3. Właściwe organy Umawiających się Państw bę­dą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajemne­go porozumienia usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu Konwencji.

4. Właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią zakres środków administracyjnych niezbęd­nych do zastosowania niniejszej Konwencji, a w szczególności formalności, których powinny do­pełnić osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzi­bę w każdym Umawiającym się Państwie, aby otrzy­mać w drugim Umawiającym się Państwie obniżenia lub zwolnienia od opodatkowania przewidziane w ni­niejszej Konwencji.

5. Właściwe organy Umawiających się Państw mogą komunikować się bezpośrednio w zakresie sto­sowania niniejszej Konwencji.

Artykuł 26

Wymiana informacji

1. Właściwe organy Umawiających się Państw bę­dą wymieniały informacje, które są niezbędne do sto­sowania postanowień niniejszej Konwencji oraz usta­wodawstwa wewnętrznego Umawiających się Państw, w odniesieniu do podatków objętych niniej­szą Konwencją, w zakresie, w jakim opodatkowanie w tym ustawodawstwie nie jest sprzeczne z Konwen­cją. Wymiana informacji nie jest ograniczona posta­nowieniami artykułu 1. Wszelkie informacje uzyskane przez Umawiające się Państwo będą stanowiły tajem­nicę na takiej samej zasadzie, jak informacje uzyskane zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym tego Pań­stwa i będą mogły być ujawnione jedynie osobom lub władzom (w tym sądom albo organom administracyj­nym) zajmującym się wymiarem lub poborem, egze­kucją lub ściąganiem albo rozpatrywaniem odwołań w zakresie podatków objętych Konwencją. Takie oso­by lub organy będą wykorzystywać informacje wy­łącznie w takich celach. Mogą one ujawniać te infor­macje w jawnym postępowaniu sądowym lub w orze­czeniach sądowych.

2. Postanowienia ustępu 1 nie mogą być w żad­nym przypadku interpretowane jako zobowiązujące jedno z Umawiających się Państw do:

1. stosowania środków administracyjnych, które są sprzeczne z ustawodawstwem lub praktyką admi­nistracyjną tego lub drugiego Umawiającego się Państwa;
2. udzielania informacji, których uzyskanie nie było­by możliwe na podstawie własnego ustawodaw­stwa albo w ramach normalnej praktyki admini­stracyjnej tego lub drugiego Umawiającego się Państwa;
3. udzielania informacji, które ujawniłyby tajemnicę handlową, przemysłową, kupiecką lub zawodową albo praktykę handlową, lub informacji, których udzielanie sprzeciwiałoby się porządkowi publicz­nemu (ordre public).

Artykuł 27

Pomoc w egzekucji roszczeń podatkowych

1. Umawiające się Państwa zobowiązują się do udzielania sobie wzajemnej pomocy i wsparcia dla potrzeb wymiany informacji i ściągania podatków wy­mienionych w artykule 2, jak również wszelkich podat­ków dodatkowych, dopłat, odsetek, kosztów i kar pie­niężnych niemających charakteru karnego.

2. Na wniosek właściwego organu Umawiającego się Państwa, właściwy organ drugiego Umawiającego się Państwa zapewni, zgodnie z przepisami prawnymi tego Państwa w zakresie wymiany informacji i egze­kucji wyżej wymienionych podatków, udzielanie infor­macji i egzekucję należności podatkowych wymienio­nych w ustępie 1, które są wymagalne w tym pierw­szym Państwie. Wierzytelności te nie przyznają żad­nych dodatkowych praw w Państwie proszonym i nie jest ono zobowiązane do podejmowania żadnych środków egzekucyjnych, które nie są przewidziane w ustawodawstwie Państwa wnioskującego.

3. Do wniosków, o których mowa w ustępie 2, na­leży załączyć urzędowo potwierdzoną kopię tytułów egzekucyjnych oraz, jeżeli potrzeba, urzędowo po­twierdzoną kopię urzędowych prawomocnych decyzji administracyjnych lub sądowych.

4. W przypadku należności podatkowych, co do których jest możliwe wniesienie odwołania, właściwy organ pierwszego Umawiającego się Państwa w celu zabezpieczenia własnych praw może poprosić właści­wy organ drugiego Umawiającego się Państwa o pod­jęcie środków zabezpieczających zgodnie z prawem wewnętrznym tego Państwa; postanowienia ustępów 1 i 3 stosuje się mutatis mutandis do tych środków.

5. Postanowienia artykułu 26 ustęp 1 stosuje się odpowiednio do wszelkich informacji przekazanych do wiadomości właściwego organu Umawiającego się Państwa w ramach wykonywania niniejszego artykułu.

Artykuł 28

Członkowie misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych

1. Postanowienia niniejszej Konwencji nie naru­szają przywilejów podatkowych przysługujących członkom misji dyplomatycznych lub urzędów konsu­larnych na mocy prawa międzynarodowego bądź po­stanowień umów szczególnych.

2. Dla celów niniejszej Konwencji członkowie misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych Umawia­jącego się Państwa akredytowani w drugim Umawiają­cym się Państwie lub w państwie trzecim, posiadający obywatelstwo Państwa akredytującego, są uważani za osoby mające miejsce zamieszkania w tym Państwie, jeżeli są one w nim poddane takim samym zobowiąza­niom w dziedzinie podatków od dochodu i majątku, co osoby mające w tym Państwie miejsce zamieszkania.

3. Niniejsza Konwencja nie ma zastosowania do organizacji międzynarodowych, ich organów lub pra­cowników ani do osób, które, będąc członkami misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych państwa trzeciego, znajdują się na terytorium Umawiającego się Państwa i nie są traktowane jako osoby mające miejsce zamieszkania w jednym albo w drugim Uma­wiającym się Państwie w zakresie opodatkowania od dochodu i majątku.

ROZDZIAŁ VII

Postanowienia końcowe

Artykuł 29

Wejście w życie

1. Każde Umawiające się Państwo poinformuje drugie Umawiające się Państwo o spełnieniu proce­dur wymaganych przez jego ustawodawstwo dla wej­ścia w życie niniejszej Konwencji. Konwencja wejdzie w życie piętnastego dnia po dniu otrzymania drugiej z takich not.

2. Postanowienia Konwencji będą miały zastoso­wanie:

1. do podatków należnych u źródła od dochodów przypisanych lub zapłaconych, poczynając od dnia 1 stycznia roku następującego bezpośrednio po roku wejścia w życie Konwencji;
2. do innych podatków wymierzonych od dochodów za okresy podatkowe rozpoczynające się dnia 1 stycznia roku następującego bezpośrednio po roku wejścia w życie Konwencji;
3. do podatków od majątku wymierzonych od części majątku zaistniałych dnia 1 stycznia każdego roku następującego po roku, w którym Konwencja we­szła w życie.

3. Konwencja zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Belgii o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieże­niu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podat­ków od dochodu i majątku oraz Protokół końcowy podpisane w Brukseli dnia 14 września 1976 r. prze­staną obowiązywać i wywierać skutki prawne odnośnie do każdego podatku polskiego lub belgijskiego, objętych przepisami niniejszej Konwencji, zgodnie z postanowieniami ustępu 2.

Artykuł 30

Wypowiedzenie

Niniejsza Konwencja pozostaje w mocy do czasu wypowiedzenia jej przez Umawiające się Państwo. Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć Konwencję, w terminie do dnia 30 czerwca każdego roku kalendarzowego, rozpoczynając od piątego roku po roku wejścia Konwencji w życie, przez złożenie no­tyfikacji na piśmie, drogą dyplomatyczną, drugiemu Umawiającemu się Państwu. W przypadku wypowie­dzenia przed dniem 1 lipca danego roku postanowie­nia Konwencji przestaną obowiązywać, jak następuje:

1. do podatków pobieranych u źródła od dochodu przypisanego lub zapłaconego najpóźniej dnia 1 stycznia roku następującego bezpośrednio po roku, w którym nastąpiło wypowiedzenie;
2. do podatków wymierzonych od dochodów z okre­sów podatkowych rozpoczynających się z dniem 1 stycznia roku następującego bezpośrednio po roku, w którym nastąpiło wypowiedzenie;
3. do podatków od majątku wymierzonych od części majątku istniejących dnia 1 stycznia każdego roku następującego po roku, w którym nastąpiło wypo­wiedzenie.

NA DOWÓD czego, niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni przez ich odnośne Rządy, podpisali niniejszą Konwencję.

SPORZĄDZONO w Warszawie, dnia 20 sierpnia 2001 r., w dwóch egzemplarzach, każdy w językach pol­skim, francuskim i niderlandzkim, przy czym wszystkie teksty są jednakowo autentyczne.

 

 

PROTOKÓŁ

W momencie podpisywania Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w spra­wie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapo­biegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, niżej podpisani uzgodnili następujące po­stanowienia, które stanowią integralną część niniej­szej Konwencji.

1. Odnośnie do artykułu 7 ustęp 1 i 2:

W przypadku kontraktów dotyczących prac badaw­czych, dostaw, urządzeń instalacyjnych lub budowy urządzeń albo pomieszczeń przemysłowych, handlo­wych lub naukowych albo robót publicznych, zyski, które mogą być przypisane zakładowi znajdującemu się w Umawiającym się Państwie, za pomocą którego przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa wykonuje swoją działalność, są określane wyłącznie na podstawie tej części kontraktu, która została rzeczywi­ście wykonana przez zakład w tym Umawiającym się Państwie, w którym zakład się znajduje.

2. Odnośnie do artykułu 12 ustęp 3:

W związku ze stosowaniem artykułu 12 ustęp 3 Konwencji nie traktuje się jako wynagrodzenia wypła­cane za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, wynagro­dzeń wypłacanych za pomoc lub usługi techniczne, które mogą być opodatkowane zgodnie z postanowie­niami artykułu 7 lub 14.

Jednakże, jeżeli przedmiotem kontraktu będącego podstawą wypłaty wynagrodzenia jest dostarczanie informacji i świadczenie pomocy lub usług technicz­nych, lecz dostarczanie informacji stanowi znaczne odstępstwo od głównego przedmiotu kontraktu

świadczenie pomocy lub usług technicznych ma cha­rakter czysto uboczny, wynagrodzenia te są w całości traktowane jako należności licencyjne.

3. Odnośnie do artykułów 27 i 29:

Bez względu na postanowienia artykułu 29 ustęp 2, postanowienia artykułu 27 Konwencji będą miały za­stosowanie:

1. do podatków pobieranych u źródła od dochodu przypisanego lub zapłaconego w okresie rozpo­czynającym się dnia 1 stycznia piątego roku nastę­pującego po roku wejścia w życie Konwencji;
2. do innych podatków wymierzonych od dochodów z okresów podatkowych rozpoczynających się z dniem 1 stycznia piątego roku następującego po roku wejścia w życie Konwencji;
3. do podatków od majątku wymierzonych od części majątku zaistniałych od dnia 1 stycznia piątego ro­ku następującego po roku wejścia w życie Kon­wencji.

NA DOWÓD czego, niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni przez ich odnośne Rządy, podpisali niniejszy Protokół.

SPORZĄDZONO w Warszawie, dnia 20 sierpnia 2001 r., w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim, francuskim i niderlandzkim, przy czym wszyst­kie teksty są jednakowo autentyczne.

 

 

CONVENTION

entre la République de Pologne et le Royaume de Belgique tendant à éviter les doubles impositions et à prévenir la fraude et l'évasion en matière d'impôts sur le revenu et sur la fortune

La République de Pologne et le Royaume de Bel­gique,

desireux de conclure une nouvelle Convention tendant à éviter les doubles impositions et à prévenir la fraude et l'évasion en matière d'impôts sur le reve­nu et sur la fortune,

sont convenus des dispositions suivantes:

CHAPITRE I

Champ d'application de la Convention

Article 1er

Personnes visées

La présente Convention s'applique aux personnes qui sont des résidents d'un Etat contractant ou des deux Etats contractants.

Article 2

Impôts visés

1. La présente Convention s'applique aux impôts sur le revenu et sur la fortune perçus pour le compte d'un Etat contractant, de ses subdivisions politiques ou de ses collectivités locales, quel que soit le système de perception.

2. Sont considérés comme impôts sur le revenu et sur la fortune les impôts perçus sur le revenu total, sur la fortune totale, ou sur des éléments du revenu ou de la fortune, y compris les impôts sur les gains provenant de l'aliénation de biens mobiliers ou immobiliers, les impôts sur le montant global des sa­laires payés par les entreprises, ainsi que les impôts sur les plus-values.

3. Les impôts actuels auxquels s'applique la Con­vention sont notamment:

1. en ce qui concerne la Belgique:
   1. 1. l'impôt des personnes physiques;
      2. l'impôt des sociétés;
      3. l'impôt des personnes morales;
      4. l'impôt des non-résidents;
      5. la contribution complémentaire de crise;

y compris les précomptes, les centimes additionnels auxdits impôts et précomptes ainsi que les taxes ad­ditionnelles à l'impôt des personnes physiques

(ci-après dénommés „l'impôt belge");

2. en ce qui concerne la Pologne:
   1. 1. l'impôt sur le revenu des personnes physiques;
      2. l'impôt sur le revenu des personnes morales (ci-après dénommés „l'impôt polonais").

4. La Convention s'applique aussi aux impôts de nature identique ou analogue qui seraient établis après la date de signature de la Convention et qui s'ajouteraient aux impôts actuels ou qui les rempla­ceraient. Les autorités compétentes des Etats con­tractants se communiquent les modifications impor­tantes apportées à leurs législations fiscales res­pectives.

CHAPITRE II

Définitions

Article 3

Définitions générales

1. Au sens de la présente Convention, à moins que le contexte n'exige une interprétation différente:

0. 1. 1. le terme „Belgique" désigne le Royaume de Belgique; employé dans un sens géographique, il désigne le territoire du Royaume de Belgique, y compris la mer territoriale ainsi que les zones maritimes et les espaces aériens sur lesquels, en conformité avec le droit international, le Roy­aume de Belgique exerce des droits souverains ou sa juridiction;
      2. le terme „Pologne" désigne la République de Pologne; employé dans un sens géographique, il désigne le territoire de la République de Po­logne, y compris les zones au- delà de ses eaux territoriales sur lesquelles, en vertu de la légis­lation de la République de Pologne et en confor­mité avec le droit international, la République de Pologne exerce ses droits souverains sur le lit de la mer, son sous-sol et leurs ressources naturelles;
1. les expressions „un Etat contractant" et „l'autre Etat contractant" désignent, suivant le contexte, la Belgique ou la Pologne;
2. le terme „personne" comprend les personnes physiques, les sociétés et tous autres groupe­ments de personnes;
3. le terme „société" désigne toute personne mora­le ou toute entité qui est considérée comme une personne morale aux fins d'imposition dans l'Etat dont elle est un résident;
4. les expressions „entreprise d'un Etat contractant" et „entreprise de l'autre Etat contractant" dési­gnent respectivement une entreprise exploi­tée par un résident d'un Etat contractant et une entreprise exploitée par un résident de l'autre Etat contractant;
5. l'expression „trafic international" désigne tout transport effectué par un navire, un aéronef ou un véhicule ferroviaire ou routier exploité par une en­treprise dont le siège de direction effective est si­tué dans un Etat contractant, sauf lorsque le navire, l'aéronef ou le véhicule ferroviaire ou routier n'est exploité qu'entre des points situés dans l'autre Etat contractant;
6. l'expression „autorité compétente" désigne:
   1. 1. en ce qui concerne la Belgique, le Ministre des Finances ou son représentant autorisé, et
      2. en ce qui concerne la Pologne, le Ministre des Finances ou son représentant autorisé;
7. le terme „national" désigne:
   1. 1. toute personne physique qui possède la natio­nalité d'un Etat contractant;
      2. toute personne morale, société de personnes et association constituée conformément à la légis­lation en vigueur dans un Etat contractant.

Article 4

Résident

1. Au sens de la présente Convention, l'expression „résident d'un Etat contractant” désigne toute per­sonne qui, en vertu de la législation de cet Etat, est as­sujettie à l'impôt dans cet Etat, en raison de son do­micile, de sa résidence, de son siège de direction ou de tout autre critère de nature analogue et s'applique aussi à cet Etat ainsi qu'à toutes ses subdivisions po­litiques ou à ses collectivités locales. Toutefois, cette expression ne comprend pas les personnes qui ne sont assujetties à l'impôt dans cet Etat que pour les revenus de sources situées dans cet Etat ou pour la fortune qui y est située.

2. Lorsque, selon les dispositions du paragraphe 1, une personne physique est un résident des deux Etats contractants, sa situation est réglée de la manière suivante:

1. cette personne est considérée comme un rési­dent seulement de l'Etat où elle dispose d'un foy­er d'habitation permanent; si elle dispose d'un foyer d'habitation permanent dans les deux Etats, elle est considérée comme un résident de l'Etat avec lequel ses liens personnels et écono­miques sont les plus étroits (centre des intérêts vitaux);
2. si l'Etat où cette personne a le centre de ses intérêts vitaux ne peut pas être déterminé, ou si elle ne dispose d'un foyer d'habitation permanent dans aucun des Etats, elle est considérée comme un résident seulement de l'Etat où elle séjourne de façon habituelle;
3. si cette personne séjourne de façon habituelle dans les deux Etats ou si elle ne séjourne de façon habituelle dans aucun d'eux, elle est con­sidérée comme un résident seulement de l'Etat dont elle possède la nationalité;
4. si cette personne possède la nationalité des deux Etats ou si elle ne possède la nationalité d'aucun d'eux, les autorités compétentes des Etats con­tractants tranchent la question d'un commun ac­cord.

3. Lorsque, selon les dispositions du paragraphe 1, une personne autre qu'une personne physique est un résident des deux Etats contractants, elle est con­sidérée comme un résident seulement de l'Etat où son siège de direction effective est situé.

Article 5

Établissement stable

1. Au sens de la présente Convention, l'expression „établissement stable" désigne une installation fixe d'affaires par l'intermédiaire de laquelle une entrepri­se exerce tout ou partie de son activité.

2. L'expression „établissement stable" comprend notamment:

1. un siège de direction,
2. une succursale,
3. un bureau,
4. une usine,
5. un atelier, et
6. une mine, un puits de pétrole ou de gaz, une car­rière ou tout autre lieu d'extraction de ressources naturelles.

3. Un chantier de construction ou de montage ne constitue un établissement stable que si sa durée dépasse douze mois.

4. Nonobstant les dispositions précédentes du présent article, on considère qu'il n'y a pas „établisse­ment stable" si:

1. il est fait usage d'installations aux seules fins de stockage, d'exposition ou de livraison de mar­chandises appartenant à l'entreprise;
2. des marchandises appartenant à l'entreprise sont entreposées aux seules fins de stockage, d'expo­sition ou de livraison;
3. des marchandises appartenant à l'entreprise sont entreposées aux seules fins de transformation par une autre entreprise;
4. une installation fixe d'affaires est utilisée aux seu­les fins d'acheter des marchandises ou de réunir des informations, pour l'entreprise;
5. une installation fixe d'affaires est utilisée aux seu­les fins d'exercer, pour l'entreprise, toute autre ac­tivité de caractère préparatoire ou auxiliaire;
6. une installation fixe d'affaires est utilisée aux seu­les fins de l'exercice cumulé d'activités men­tionnées aux alinéas a) à e), à condition que l'acti­vité d'ensemble de l'installation fixe d'affaires résultant de ce cumul garde un caractère prépara­toire ou auxiliaire.

5. Nonobstant les dispositions des paragraphes 1 et 2, lorsqu'une personne - autre qu'un agent jouis­sant d'un statut indépendant auquel s'applique le pa­ragraphe 6- agit pour le compte d'une entreprise et di­spose dans un Etat contractant de pouvoirs qu'elle y exerce habituellement lui permettant de conclure des contrats au nom de l'entreprise, cette entreprise est considérée comme ayant un établissement stable dans cet Etat pour toutes les activités que cette per­sonne exerce pour l'entreprise, à moins que les acti­vités de cette personne ne soient limitées à celles qui sont mentionnées au paragraphe 4 et qui, si elles étai­ent exercées par l'intermédiaire d'une installation fixe d'affaires, ne permettraient pas de considérer cette in­stallation comme un établissement stable selon les dispositions de ce paragraphe.

6. Une entreprise n'est pas considérée comme ay­ant un établissement stable dans un Etat contractant du seul fait qu'elle y exerce son activité par l'entremi­se d'un courtier, d'un commissionnaire général, ou de tout autre agent jouissant d'un statut indépendant, à condition que ces personnes agissent dans le cadre ordinaire de leur activité.

7. Le fait qu'une société qui est un résident d'un Etat contractant contrôle ou est contrôlée par une so­ciété qui est un résident de l'autre Etat contractant ou qui y exerce son activité (que ce soit par l'intermédia­ire d'un établissement stable ou non) ne suffit pas, en lui-même, à faire de l'une quelconque de ces so­ciétés un établissement stable de l'autre.

CHAPITRE III

Imposition des revenus

Article 6

Revenus immobiliers

1. Les revenus qu'un résident d'un Etat contrac­tant tire de biens immobiliers (y compris les revenus des exploitations agricoles ou forestières) situés dans l'autre Etat contractant, sont imposables dans cet au­tre Etat.

2. L'expression „biens immobiliers" a le sens que lui attribue le droit de l'Etat contractant où les biens considérés sont situés. L'expression comprend en to­us cas les accessoires, le cheptel mort ou vif des exploitations agricoles et forestières, les droits aux­quels s'appliquent les dispositions du droit privé con­cernant la propriété foncière, l'usufruit des biens immobiliers et les droits à des paiements variables ou fixes pour l'exploitation ou la concession de l'exploita­tion de gisements minéraux, sources et autres ressources naturelles; les navires, bateaux et aéronefs ne sont pas considérés comme des biens immobiliers.

3. Les dispositions du paragraphe 1 s'appliquent aux revenus provenant de l'exploitation ou de la jou­issance directes, de la location ou de l'affermage, ainsi que de toute autre forme d'exploitation de biens immobiliers.

4. Les dispositions des paragraphes 1 et 3 s'ap­pliquent également aux revenus provenant des biens immobiliers d'une entreprise ainsi qu'aux revenus des biens immobiliers servant à l'exercice d'une pro­fession indépendante.

Article 7

Bénéfices des entreprises

1. Les bénéfices d'une entreprise d'un Etat con­tractant ne sont imposables que dans cet Etat, à mo­ins que l'entreprise n'exerce son activité dans l'autre Etat contractant par l'intermédiaire d'un établissement stable qui y est situé. Si l'entreprise exerce son activité d'une telle façon, les bénéfices de l'entreprise sont imposables dans l'autre Etat mais uniquement dans la mesure où ils sont imputables à cet établisse­ment stable.

2. Sous réserve des dispositions du paragraphe 3, lorsqu'une entreprise d'un Etat contractant exerce son activité dans l'autre Etat contractant par l'in­termédiaire d'un établissement stable qui y est situé, il est imputé, dans chaque Etat contractant, à cet éta­blissement stable les bénéfices qu'il aurait pu réaliser s'il avait constitué une entreprise distincte exerçant des activités identiques ou analogues dans des condi­tions identiques ou analogues et agissant en toute indépendance.

3. Pour déterminer les bénéfices d'un établisse­ment stable, sont admises en déduction les dépenses exposées aux fins poursuivies par cet établissement stable, y compris les dépenses de direction et les frais généraux d'administration ainsi exposés, soit dans l'Etat où est situé cet établissement stable, soit ailleurs.

4. S'il est d'usage, dans un Etat contractant, de déterminer les bénéfices imputables à un établissement stable sur la base d'une répartition des bénéfices totaux de l'entreprise entre ses diverses parties, aucune disposition du paragraphe 2 n'empêche cet Etat contractant de déterminer les bénéfices imposables selon la répartition en usage; la méthode de répartition adoptée doit cependant être telle que le résultat obtenu soit conforme aux princi­pes contenus dans le présent article.

5. Aucun bénéfice n'est imputé à un établissement stable du fait qu'il a simplement acheté des marchan­dises pour l'entreprise.

6. Aux fins des paragraphes précédents, les bénéfices à imputer à l'établissement stable sont déterminés chaque année selon la même méthode, à moins qu'il n'existe des motifs valables et suffisants de procéder autrement.

7. Lorsque les bénéfices comprennent des éléments de revenu traités séparément dans d'autres articles de la présente Convention, les dispositions de ces articles ne sont pas affectées par les dispositions du présent article.

Article 8

Transport international

1. Les bénéfices provenant de l'exploitation, en trafic international, de navires, d'aéronefs ou de véhi­cules ferroviaires ou routiers ne sont imposables que dans l'Etat contractant où le siège de direction effecti­ve de l'entreprise est situé.

2. Les bénéfices provenant de l'exploitation de ba­teaux servant à la navigation intérieure ne sont imposables que dans l'Etat contractant où le siège de direc­tion effective de l'entreprise est situé.

3. Au sens du présent article, les bénéfices prove­nant de l'exploitation, en trafic international, de navi­res, d'aéronefs ou de véhicules ferroviaires ou rou­tiers comprennent notamment:

1. les bénéfices provenant de la location de navires ou d'aéronefs, toutes armés et équipés, et les bénéfices occasionnels provenant de la location coque nue de navires ou d'aéronefs exploités en trafic international;
2. les bénéfices provenant de l'usage ou de la loca­tion de conteneurs, à moins que les conteneurs ne soient utilisés qu'entre des points situés dans l'autre Etat.

4. Si le siège de direction effective d'une entreprise de navigation maritime ou intérieure est à bord d'un navire ou d'un bateau, ce siège est considéré comme situé dans l'Etat contractant où se trouve le port d'atta­che de ce navire ou de ce bateau, ou à défaut de port d'attache, dans l'Etat contractant dont l'exploitant du navire ou du bateau est un résident.

5. Les dispositions du paragraphe 1 s'appliquent aussi aux bénéfices provenant de la participation à un pool, une exploitation en commun ou un organi­sme international d'exploitation.

Article 9

Entreprises associées

1. Lorsque

1. une entreprise d'un Etat contractant participe di­rectement ou indirectement à la direction, au contrôle ou au capital d'une entreprise de l'autre Etat contractant, ou que
2. les mêmes personnes participent directement ou indirectement à la direction, au contrôle ou au ca­pital d'une entreprise d'un Etat contractant et d'une entreprise de l'autre Etat contractant,

et que, dans l'un et l'autre cas, les deux entreprises sont, dans leurs relations commerciales ou finan­cières, liées par des conditions convenues ou im­posées, qui diffèrent de celles qui seraient convenu­es entre des entreprises indépendantes, les bénéfi­ces qui, sans ces conditions, auraient été réalisés par l'une des entreprises mais n'ont pu l'être en fait à cause de ces conditions, peuvent être inclus dans les bénéfices de cette entreprise et imposés en conséquence.

2. Lorsqu'un Etat contractant inclut dans les bénéfices d'une entreprise de cet Etat — et impose en conséquence — des bénéfices sur lesquels une entre­prise de l'autre Etat contractant a été imposée dans cet autre Etat, et que les bénéfices ainsi inclus sont des bénéfices qui auraient été réalisés par l'entreprise du premier Etat si les conditions convenues entre les deux entreprises avaient été celles qui auraient été convenues entre des entreprises indépendantes, l'au­tre Etat procède à l'ajustement qu'il estime approprié du montant de l'impôt qui y a été perçu sur ces bénéfices. Pour déterminer cet ajustement, il est tenu compte des autres dispositions de la présente Convention et, si c'est nécessaire, les autorités compétentes des Etats contractants se consultent.

Article 10

Dividendes

1. Les dividendes payés par une société qui est un résident d'un Etat contractant à un résident de l'autre Etat contractant sont imposables dans cet au­tre Etat.

2. Toutefois, ces dividendes sont aussi imposables dans l'Etat contractant dont la société qui paie les di­videndes est un résident, et selon la législation de cet Etat, mais si le bénéficiaire effectif des dividendes est un résident de l'autre Etat contractant, l'impôt ainsi établi ne peut excéder:

1. 5 pour cent du montant brut des dividendes si le bénéficiaire effectif est une société (autre qu'une société de personnes):

• qui détient directement au moins 25 pour cent du capital de la société qui paie les dividendes, ou
• qui détient directement au moins 10 pour cent du capital de la société qui paie les dividendes, lorsque la participation a une valeur d'investis­sement au moins égale à 500.000 euros ou son équivalent en une autre devise;

2. 15 pour cent du montant brut des dividendes, dans tous les autres cas.

Le présent paragraphe n'affecte pas l'imposition de la société au titre des bénéfices qui servent au paie­ment des dividendes.

3. Le terme „dividendes" employé dans le présent article désigne les revenus provenant d'actions, ac­tions ou bons de jouissance, parts de mine, parts de fondateur ou autres parts bénéficiaires à l'exception des créances, ainsi que les revenus — même attri­bués sous la forme d'intérêts — soumis au même régime fiscal que les revenus d'actions par la législa­tion fiscale de l'Etat dont la société débitrice est un résident.

4. Les dispositions des paragraphes 1 et 2 ne s'ap­pliquent pas lorsque le bénéficiaire effectif des divi­dendes, résident d'un Etat contractant, exerce dans l'autre Etat contractant dont la société qui paie les di­videndes est un résident, soit une activité industrielle ou commerciale par l'intermédiaire d'un établisse­ment stable qui y est situé, soit une profession indépendante au moyen d'une base fixe qui y est si­tuée, et que la participation génératrice des dividen­des s'y rattache effectivement. Dans ce cas, les dispo­sitions de l'article 7 ou de l'article 14, suivant les cas, sont applicables.

5. Lorsqu'une société qui est un résident d'un Etat contractant tire des bénéfices ou des revenus de l'au­tre Etat contractant, cet autre Etat ne peut percevoir aucun impôt sur les dividendes payés par la société, sauf dans la mesure où ces dividendes sont payés à un résident de cet autre Etat ou dans la mesure où la participation génératrice des dividendes se rattache effectivement à un établissement stable ou à une ba­se fixe situés dans cet autre Etat, ni prélever aucun impôt, au titre de l'imposition des bénéfices non dis­tribués, sur les bénéfices non distribués de la société, même si les dividendes payés ou les bénéfices non di­stribués consistent en tout ou en partie en bénéfices ou revenus provenant de cet autre Etat.

Article 11

Intérêts

1. Les intérêts provenant d'un Etat contractant et payés à un résident de l'autre Etat contractant sont imposables dans cet autre Etat.

2. Toutefois, ces intérêts sont aussi imposables dans l'Etat contractant d'où ils proviennent et selon la législation de cet Etat, mais si le bénéficiaire effectif des intérêts est un résident de l'autre Etat contractant, l'impôt ainsi établi ne peut excéder 5 pour cent du montant brut des intérêts.

3. Nonobstant les dispositions du paragraphe 2, les intérêts sont exemptés d'impôt dans l'Etat con­tractant d'où ils proviennent lorsqu'il s'agit:

1. d'intérêts payés en raison d'un prêt consenti, ga­ranti ou assuré, ou d'un crédit consenti, garanti ou assuré dans le cadre d'un régime général or­ganisé par un Etat contractant, ses subdivisions politiques ou ses collectivités locales en vue de promouvoir les exportations;
2. d'intérêts de prêts de n'importe quelle nature non représentés par des titres au porteur et consentis par des entreprises bancaires;
3. d'intérêts payés à l'autre Etat contractant ou à une de ses subdivisions politiques ou collectivités lo­cales.

4. Le terme „intérêts" emloyé dans le présent ar­ticle désigne les revenus des créances de toute natu­re, assorties ou non de garanties hypothécaires ou d'une clause de participation aux bénéfices du débi­teur, et notamment les revenus des fonds publics et des obligations d'emprunts, y compris les primes et lots attachés à ces titres. Cependant, ce terme ne comprend pas, au sens du présent article, les pénali­sations pour paiement tardif ni les intérêts tra­ités comme des dividendes en vertu de l'article 10, paragraphe 3.

5. Les dispositions des paragraphes 1, 2 et 3 ne s'appliquent pas lorsque le bénéficiaire effectif des intérêts, résident d'un Etat contractant, exerce dans l'autre Etat contractant d'où proviennent les intérêts, soit une activité industrielle ou commerciale par l'in­termédiaire d'un établissement stable qui y est situé, soit une profession indépendante au moyen d'une ba­se fixe qui y est située, et que la créance génératrice des intérêts s'y rattache effectivement. Dans ce cas, les dispositions de l'article 7 ou de l'article 14, suivant les cas, sont applicables.

6. Les intérêts sont considérés comme provenant d'un Etat contractant lorsque le débiteur est cet Etat lui-même, une subdivision politique, une collectivité locale ou un résident de cet Etat. Toutefois, lorsque le débiteur des intérêts, qu'il soit ou non un résident d'un Etat contractant, a dans un Etat contractant un établissement stable, ou une base fixe, pour lequel la dette donnant lieu au paiement des intérêts a été con­tractée et qui supporte la charge de ces intérêts, ceux- -ci sont considérés comme provenant de l'Etat où l'établissement stable, ou la base fixe, est situé.

7. Lorsque, en raison de relations spéciales exi­stant entre le débiteur et le bénéficiaire effectif ou que l'un et l'autre entretiennent avec de tierces personnes, le montant des intérêts, compte tenu de la créance pour laquelle ils sont payés, excède celui dont seraient convenus le débiteur et le bénéficiaire effectif en l'ab­sence de pareilles relations, les dispositions du présent article ne s'appliquent qu'à ce dernier mon­tant. Dans ce cas, la partie excédentaire des paiements reste imposable, conformément à sa législation, dans l'Etat contractant d'où proviennent les intérêts.

Article 12

Redevances

1. Les redevances provenant d'un Etat contractant et payées à un résident de l'autre Etat contractant ne sont imposables que dans cet autre Etat, si ce résident en est le bénéficiaire effectif.

2. Toutefois, ces redevances sont aussi imposa­bles dans l'Etat contractant d'où elles proviennent et selon la législation de cet Etat; mais si la personne qui reçoit les redevances en est le bénéficiaire effectif, l'impôt ainsi établi ne peut excéder 5 pour cent du montant brut des redevances.

3. Le terme „redevances" employé dans le présent article désigne les rémunérations de toute nature payées pour l'usage ou la concession de l'usage d'un droit d'auteur sur une oeuvre littéraire, artistique ou scientifique, y compris les films cinématographiques et les films ou bandes enregistrées pour la radio ou la télévision, d'un brevet, d'une marque de fabrique ou de commerce, d'un dessin ou d'un modèle, d'un plan, d'une formule ou d'un procédé secrets ainsi que pour l'usage ou la concession de l'usage, d'un équipement industriel, commerciale ou scientifique et pour des in­formations ayant trait à une expérience acquise dans le domaine industriel, commercial ou scientifique.

4. Les dispositions du paragraphe 1 ne s'appliqu­ent pas lorsque le bénéficiaire effectif des redevances, résident d'un Etat contractant, exerce dans l'autre Etat contractant d'où proviennent les redevances, soit une activité industrielle ou commerciale par l'intermédia­ire d'un établissement stable qui y est situé, soit une profession indépendante au moyen d'une base fixe qui y est située, et que le droit ou le bien générateur des redevances s'y rattache effectivement. Dans ce cas, les dispositions de l'article 7 ou de l'article 14, suivant les cas, sont applicables.

5. Les redevances sont considérées comme prove­nant d'un Etat contractant lorsque le débiteur est cet Etat lui-même, une subdivision politique, une collecti­vité locale ou un résident de cet Etat. Toutefois, lor­sque le débiteur des redevances, qu'il soit ou non un résident d'un Etat contractant, a dans un Etat contrac­tant un établissement stable, ou une base fixe, pour lequel le contrat donnant lieu au paiement des rede­vances a été conclu et qui supporte la charge de ces redevances, celles-ci sont considérées comme prove­nant de l'Etat où l'établissement stable ou la base fixe, est situé.

6. Lorsque, en raison de relations spéciales exi­stant entre le débiteur et le bénéficiaire effectif ou que l'un et l'autre entretiennent avec de tierces person­nes, le montant des redevances, compte tenu de la prestation pour laquelle elles sont payées, excède ce­lui dont seraient convenus le débiteur et le bénéficia­ire effectif en l'absence de pareilles relations, les di­spositions du présent article ne s'appliquent qu'à ce dernier montant. Dans ce cas, la partie excédentaire des paiements reste imposable, conformément à sa législation, dans l'Etat contractant d'où proviennent les redevances.

Article 13

Gains en capital

1. Les gains qu'un résident d'un Etat contractant tire de l'aliénation de biens immobiliers visés à l'article 6 et situés dans l'autre Etat contractant, sont impo­sables dans cet autre Etat.

2. Les gains provenant de l'aliénation de biens mobiliers qui font partie de l'actif d'un établissement stable qu'une entreprise d'un Etat contractant a dans l'autre Etat contractant, ou de biens mobiliers qui ap­partiennent à une base fixe dont un résident d'un Etat contractant dispose dans l'autre Etat contractant pour l'exercice d'une profession indépendante, y compris de tels gains provenant de l'aliénation de cet établis­sement stable (seul ou avec l'ensemble de l'entrepri­se) ou de cette base fixe, sont imposables dans cet au­tre Etat.

3. Les gains provenant de l'aliénation de navires, aéronefs ou véhicules ferroviaires ou routiers exploi­tés en trafic international, de bateaux servant à la na­vigation intérieure ou de biens mobiliers affectés à l'exploitation de ces navires, aéronefs, véhicules fer­roviaires ou routiers ou bateaux ne sont imposables que dans l'Etat contractant où le siège de direction ef­fective de l'entreprise est situé.

4. Les gains provenant de l'aliénation des actions en capital d'une société dont les biens consistent à titre principal, directement ou indirectement, en biens immobiliers situés dans un Etat contractant peuvent être imposés par cet Etat, mais seulement dans la mesure où les gains se rapportent aux biens immobiliers situés dans cet Etat. Le terme «bien im­mobilier» utilisé dans le présent paragraphe ne com­prend pas les biens immobiliers utilisés par une en­treprise pour exercer son activité professionnelle.

5. Les gains provenant de l'aliénation de tous biens autres que ceux visés aux paragraphes 1, 2 et 3 ne sont imposables que dans l'Etat contractant dont le cédant est un résident.

Article 14

Professions indépendantes

1. Les revenus qu'un résident d'un Etat contrac­tant tire d'une profession libérale ou d'autres acti­vités de caractère indépendant ne sont imposables que dans cet Etat, à moins que ce résident ne dispose de façon habituelle dans l'autre Etat contractant d'une base fixe pour l'exercice de ses activités. S'il dispose d'une telle base fixe, les revenus sont imposables dans l'autre Etat mais uniquement dans la mesure où ils sont imputables à cette base fixe.

2. L'expression „profession libérale" comprend notamment les activités indépendantes d'ordre scien­tifique, littéraire, artistique, éducatif ou pédagogique, ainsi que les activités indépendantes des médecins, avocats, ingénieurs, architectes, dentistes et compta­bles.

Article 15

Professions dépendantes

1. Sous réserve des dispositions des articles 16,18 et 19, les salaires, traitements et autres rémunéra­tions similaires qu'un résident d'un Etat contractant reçoit au titre d'un emploi salarié ne sont imposables que dans cet Etat, à moins que l'emploi ne soit exercé dans l'autre Etat contractant. Si l'emploi y est exercé, les rémunérations reçues à ce titre sont imposables dans cet autre Etat.

2. Nonobstant les dispositions du paragraphe 1, les rémunérations qu'un résident d'un Etat contrac­tant reçoit au titre d'un emploi salarié exercé dans l'autre Etat contractant ne sont imposables que dans le premier Etat si:

1. le bénéficiaire séjourne dans l'autre Etat pendant une période ou des périodes n'excédant pas au total 183 jours durant toute période de douze mo­is commençant ou se terminant durant la période imposable considérée, et
2. les rémunérations sont payées par un employeur ou pour le compte d'un employeur qui n'est pas un résident de l'autre Etat, et
3. la charge des rémunérations n'est pas sup­portée par un établissement stable ou une base fixe que l'employeur a dans l'autre Etat.

3. Nonobstant les dispositions précédentes du présent article, les rémunérations reçues au titre d'un emploi salarié exercé à bord d'un navire, d'un aéronef ou d'un véhicule ferroviaire ou routier exploité en tra­fic international, ou à bord d'un bateau servant à la navigation intérieure, sont imposables dans l'Etat contractant où le siège de direction effective de l'en­treprise est situé.

Article 16

Dirigeants de sociétés

1. Les tantièmes, jetons de présence et autres rétributions similaires qu'un résident d'un Etat con­tractant reçoit en sa qualité de membre du conseil d'administration ou de surveillance ou d'un organe analogue d'une société qui est un résident de l'autre Etat contractant sont imposables dans cet autre Etat.

La disposition qui précède s'applique aussi aux rétributions reçues en raison de l'exercice de fonctions qui, en vertu de la législation de l'Etat contrac­tant dont la société est un résident, sont traitées com­me des fonctions d'une nature similaire à celles exercées par une personne visée à ladite disposition.

2. Les rémunérations qu'une personne visée au paragraphe 1 reçoit d'une société qui est un résident d'un Etat contractant en raison de l'exercice d'une ac­tivité journalière de direction ou de caractère techni­que ainsi que les rémunérations qu'un résident d'un Etat contractant tire de son activité personnelle en tant qu'associé dans une société, autre qu'une société par actions, qui est un résident d'un Etat contractant, sont imposables conformément aux dispositions de l'article 15, comme s'il s'agissait de rémunérations qu'un employé tire d'un emploi salarié et comme si l'employeur était la société.

Article 17

Artistes et sportifs

1. Nonobstant les dispositions des artricles 14 et 15, les revenus qu'un résident d'un Etat contrac­tant tire de ses activités personnelles exercées dans l'autre Etat contractant en tant qu'artiste du spectacle, tel qu'un artiste de théâtre, de cinéma, de la radio ou de la télévision, ou qu'un musicien, ou en tant que sportif, sont imposables dans cet autre Etat.

2. Lorsque les revenus d'activités qu'un artiste du spectacle ou un sportif exerce personnellement et en cette qualité sont attribués non pas à l'artiste ou au sportif lui-même mais à une autre personne, ces reve­nus sont imposables, nonobstant les dispositions des articles 7, 14 et 15, dans l'Etat contractant où les acti­vités de l'artiste ou du sportif sont exercées.

3. Nonobstant les dispositions des paragraphes 1 et 2, les revenus d'activités définies dans le para­graphe 1 et exercées dans le cadre des échanges cul­turels approuvés par l'Etat dont les artistes ou les sportifs sont des résidents, ne sont imposables que dans cet Etat.

Article 18

Pensions

Sous réserve des dispositions de l'article 19, para­graphe 2, les pensions et autres rémunérations simi­laires versées au titre d'un emploi antérieur à un rési­dent d'un Etat contractant, ne sont imposables que dans cet Etat.

Article 19

Fonctions publiques

1.

1. Les rémunérations, autres que les pensions, versées par un Etat contractant ou l'une de ses collectivités locales à une personne physique, au titre de services rendus à cet Etat ou à cette collectivité, ne sont imposables que dans cet Etat.
2. Toutefois, ces rémunérations ne sont imposa­bles que dans l'autre Etat contractant si les ser­vices sont rendus dans cet Etat et si le bénéficia­ire de la rémunération est un résident de cet Etat qui:
   1. 1. possède la nationalité dudit Etat, ou
      2. n'est pas devenu un résident dudit Etat à seules fins de rendre les services.

2.

1. Les pensions versées par un Etat contractant ou l'une de ses collectivités locales, soit directe­ment soit par prélèvement sur des fonds qu'ils ont constitués, à une personne physique au titre de services rendus à cet Etat ou à cette collecti­vité, ne sont imposables que dans cet Etat.
2. Toutefois, ces pensions ne sont imposables que dans l'autre Etat contractant si le bénéficiaire est un résident de cet Etat et s'il possède la na­tionalité.

3. Les dispositions des articles 15, 16 et 18 s'ap­pliquent aux rémunérations ou pensions versées au titre de services rendus dans le cadre d'une ac­tivité industrielle ou commerciale exercée par un Etat contractant ou l'une de ses collectivités loca­les.

Article 20

Professeurs

1. Les rémunérations quelconques des profes­seurs et autres membres du personnel enseignant, résidents d'un Etat contractant, qui séjournent tempo­rairement dans l'autre Etat contractant pour y ensei­gner ou s'y livrer à des recherches scientifiques, pen­dant une période n'excédant pas deux ans, dans une université ou une autre institution d'enseignement of­ficiellement reconnue, ne sont imposables que dans le premier Etat.

2. Les dispositions du paragraphe 1 ne s'appli­quent pas aux revenus provenant de travaux de re­cherche si ces travaux ne sont pas entrepris dans l'intérêt public mais principalement en vue de la réali­sation d'un avantage particulier bénéficiant à une ou à des personnes déterminées.

Article 21

Autres revenus

1. Les éléments du revenu d'un résident d'un Etat contractant, d'où qu'ils proviennent, qui ne sont pas traités dans les artricles précédents de la présente Convention ne sont imposables que dans cet Etat.

2. Les dispositions du paragraphe 1 ne s'appli­quent pas aux revenus autres que les revenus prove­nant de biens immobiliers tels qu'ils sont définis à l'article 6, paragraphe 2, lorsque le bénéficiaire de tels revenus, résident d'un Etat contractant, exerce dans l'autre Etat contractant, soit une activité industrielle ou commerciale par l'intermédiaire d'un établisse­ment stable qui y est situé, soit une profession indépendante au moyen d'une base fixe qui y est si­tuée, et que le droit ou le bien générateur des revenus s'y rattache effectivement. Dans ce cas, les disposi­tions de l'article 7 ou de l'article 14, suivant les cas, sont applicables.

3. Nonobstant les dispositions des paragraphes 1 et 2, les éléments du revenu d'un résident d'un Etat contractant qui ne sont pas traités dans les articles précédents de la Convention et qui proviennent de l'autre Etat contractant sont aussi imposables dans cet autre Etat si ces éléments ne sont pas im­posés dans le premier Etat.

CHAPITRE IV

Imposition de la fortune

Article 22

Fortune

1. La fortune constituée par des biens immobiliers visés à l'article 6, que possède un résident d'un Etat contractant et qui sont situés dans l'autre Etat con­tractant, est imposable dans cet autre Etat.

2. La fortune constituée par des biens mobiliers qui font partie de l'actif d'un établissement stable qu'une entreprise d'un Etat contractant a dans l'autre Etat contractant, ou par des biens mobiliers qui ap­partiennent à une base fixe dont un résident d'un Etat contractant dispose dans l'autre Etat contractant pour l'exercice d'une profession indépendante, est imposable dans cet autre Etat.

3. La fortune constituée par des navires, des aéro­nefs et des véhicules ferroviaires et routiers exploi­tés en trafic international, par des bateaux servant à la navigation intérieure ainsi que par des biens mo­biliers affectés à l'exploitation de ces navires, aéro­nefs, véhicules ou bateaux, n'est imposable que dans l'Etat contractant où le siège de direction effective de l'entreprise est situé.

4. Tous les autres éléments de la fortune d'un rési­dent d'un Etat contractant ne sont imposables que dans cet Etat.

CHAPITRE V

Methodes pour eliminer les doubles impositions

Article 23

1. En ce qui concerne la Belgique, la double impo­sition est évitée de la manière suivante:

1. Lorsqu'un résident de la Belgique reçoit des reve­nus ou possède des éléments de fortune qui sont effectivement imposés en Pologne conformément aux dispositions de la présente Convention, à l'exception de celles des articles 10, paragraphe 11, paragraphes 2 et 7, et 12, paragraphes 2 et
2. la Belgique exempte de l'impôt ces revenus ou ces éléments de fortune, mais elle peut, pour cal­culer le montant de ses impôts sur le reste du re­venu ou de la fortune de ce résident, appliquer le même taux que si les revenus ou les éléments de fortune en question n'avaient pas été exemptés.
3. Sous réserve des dispositions de la législation bel­ge relatives à l'imputation sur l'impôt belge des impôts payés à l'étranger, lorsqu'un résident de la Belgique reçoit des éléments de revenu qui sont compris dans son revenu global soumis à l'impôt belge et qui consistent en dividendes non exemptés d'impôt belge en vertu du c) ci-aprés, en intérêts ou en redevances, l'impôt polonais perçu sur ces revenus est imputé sur l'impôt belge afférent auxdits revenus.
4. Les dividendes, qu'une société qui est un résident de la Belgique reçoit d'une société qui est un rési­dent de Pologne sont exemptés de l'impôt des so­ciétés en Belgique, dans les conditions et limites prévues par la législation belge.
5. Lorsque, conformément à la législation belge, des pertes subies par une entreprise exploitée par un résident de la Belgique dans un établissement sta­ble situé en Pologne ont été effectivement dédu­ites des bénéfices de cette entreprise pour son im­position en Belgique, l'exemption prévue au a) ne s'applique pas en Belgique aux bénéfices d'autres périodes imposables qui sont imputables à cet établissement, dans la mesure où ces bénéfices ont aussi été exemptés d'impôt en Pologne en ra­ison de leur compensation avec lesdites pertes.

2. En ce qui concerne la Pologne, la double impo­sition est évitée de la manière suivante:

1. Lorsqu'un résident de la Pologne reçoit des reve­nus ou possède de la fortune qui, conformément aux dispositions de la présente Convention, sont imposables en Belgique, la Pologne accorde:
   1. 1. sur l'impôt qu'il perçoit sur les revenus de ce résident, une déduction d'un montant égal à l'impôt sur le revenu payé en Belgique (y compris, en ce qui concerne les dividendes, la déduction, dans les conditions et limites prévues par la législation polonaise, de l'impôt dû en Belgique sur les bénéfices qui servent au paiement des dividendes);
      2. sur l'impôt qu'il perçoit sur la fortune de ce rési­dent, une déduction d'un montant égal à l'impôt sur le revenu payé en Belgique.

Dans l'un ou l'autre cas, cette déduction ne peut toutefois excéder la fraction de l'impôt sur le revenu ou de l'impôt sur la fortune, calculé avant déduction, correspondant selon le cas aux revenus ou à la fortune imposables en Bel­gique.

2. Lorsque, conformément à une disposition quelco­nque de la Convention, les revenus qu'un résident de la Pologne reçoit ou la fortune qu'il possède sont exempts d'impôt en Pologne, celle-ci peut néanmoins, pour calculer le montant de l'impôt sur le reste des revenus ou de la fortune de ce résident, tenir compte des revenus ou de la fortune exemptés.

CHAPITRE VI

Dispositions spéciales

Article 24

Non-discrimination

1. Les nationaux d'un Etat contractant ne sont soumis dans l'autre Etat contractant à aucune imposi­tion ou obligation y relative, qui est autre ou plus lourde que celles auxquelles sont ou pourront être as­sujettis les nationaux de cet autre Etat qui se trouvent dans la même situation, notamment au regard de la résidence. La présente disposition s'applique aussi, nonobstant les dispositions de l'article 1 er, aux per­sonnes qui ne sont pas des résidents d'un Etat con­tractant ou des deux Etats contractants.

2. Les apatrides qui sont des résidents d'un Etat contractant ne sont soumis dans l'un ou l'autre Etat contractant à aucune imposition ou obligation y rela­tive qui est autre ou plus lourde que celles auxquelles sont ou pourront être assujettis les nationaux de l'Etat concerné qui se trouvent dans la même situation.

3. L'imposition d'un établissement stable qu'une entreprise d'un Etat contractant a dans l'autre Etat contractant n'est pas établie dans cet autre Etat d'une façon moins favorable que l'imposition des entrepri­ses de cet autre Etat qui exercent la même activité. La présente disposition ne peut être interprétée comme obligeant un Etat contractant à accorder aux résidents de l'autre Etat contractant les déductions personnel­les, abattements et réductions d'impôt en fonction de la situation ou des charges de famille qu'il accorde à ses propres résidents.

4. A moins que les dispositions de l'article 9, para­graphe 1, de l'article 11, paragrahe 7 ou de l'article 12, paragraphe 6, ne soient applicables, les intérêts, rede­vances et autres dépenses payés par une entreprise d'un Etat contractant à un résident de l'autre Etat con­tractant sont déductibles, pour la détermination des bénéfices imposables de cette entreprise, dans les mêmes conditions que s'ils avaient été payés à un résident du premier Etat. De même, les dettes d'une entreprise d'un Etat contractant envers un résident de l'autre Etat contractant sont déductibles, pour la détermination de la fortune imposable de cette entre­prise, dans les mêmes conditions que si elles avaient été contractées envers un résident du premier Etat.

5. Les entreprises d'un Etat contractant, dont le ca­pital est en totalité ou en partie, directement ou indi­rectement, détenu ou contrôlé par un ou plusieurs résidents de l'autre Etat contractant, ne sont soumi­ses dans le premier Etat à aucune imposition ou obli­gation y relative, qui est autre ou plus lourde que cel­les auxquelles sont ou pourront être assujetties les autres entreprises similaires du premier Etat.

6. Les dispositions du présent article s'appliquent nonobstant les dispositions de l'article 2, aux impôts de toute nature ou dénomination.

Article 25

Procédure amiable

1. Lorsqu'une personne estime que les mesures prises par un Etat contractant ou par les deux Etats contractants entraînent ou entraîneront pour elle une imposition non conforme aux dispositions de la présente Convention, elle peut, indépendamment des recours prévus par le droit interne de ces Etats, sou­mettre son cas à l'autorité compétente de l'Etat con­tractant dont elle est un résident ou, si son cas relève de l'article 24, paragraphe 1, à celle de l'Etat contrac­tant dont elle possède la nationalité. Le cas doit être soumis dans les trois ans qui suivent la première no­tification de la mesure qui entraîne une imposition non conforme aux dispositions de la Convention.

2. L'autorité compétente s'efforce, si la requête lui paraît fondée et si elle n'est pas elle-même en mesu­re d'y apporter une solution satisfaisante, de résoudre le cas par voie d'accord amiable avec l'autorité compétente de l'autre Etat contractant, en vue d'évi­ter une imposition non conforme à la Convention. L'accord est appliqué quels que soient les délais prévus par le droit interne des Etats contractants.

3. Les autorités compétentes des Etats contrac­tants s'efforcent, par voie d'accord amiable, de résou­dre les difficultés ou de dissiper les doutes auxquels peuvent donner lieu l'interprétation ou l'application de la Convention.

4. Les autorités compétentes des Etats contrac­tants se concertent au sujet des mesures administra­tives nécessaires à l'exécution des dispositions de la Convention et notamment au sujet des justifications à fournir par les résidents de chaque Etat contractant pour bénéficier dans l'autre Etat des exemptions ou réductions d'impôts prévues à cette Convention.

5. Les autorités compétentes des Etats contrac­tants communiquent directement entre elles pour l'application de la Convention.

Article 26

Échange de renseignements

1. Les autorités compétentes des Etats contrac­tants échangent les renseignements appropriés pour appliquer les dispositions de la présente Convention ou celles de la législation interne des Etats contrac­tants relative aux impôts visés par la Convention dans la mesure où l'imposition qu'elle prévoit n'est pas contraire à la Convention. L'échange de renseigne­ments n'est pas restreint par l'article 1 er. Les rensei­gnements reçus par un Etat contractant sont tenus se­crets de la même manière que les renseignements obtenus en application de la législation interne de cet Etat et ne sont communiqués qu'aux personnes ou autorités (y compris les tribunaux et organes admini­stratifs) concernées par l'établissement ou le recou­vrement des impôts visés par la Convention, par les procédures ou poursuites concernant ces impôts, ou par les décisions sur les recours relatifs à ces impôts. Ces personnes ou autorités n'utilisent ces renseigne­ments qu'à ces fins. Elles peuvent faire état de ces renseignements au cours d'audiences publiques de tribunaux ou dans des jugements.

2. Les dispositions du paragraphe 1 ne peuvent en aucun cas être interprétées comme imposant é un Etat contractant l'obligation:

1. de prendre des mesures administratives déroge­ant à sa législation et à sa pratique administrative ou à celles de l'autre Etat contractant;
2. de fournir des renseignements qui ne pourraient être obtenus sur la base de sa législation ou dans le cadre de sa pratique administrative normale ou de celles de l'autre Etat contractant;
3. de fournir des renseignements qui révéleraient un secret commercial, industriel, professionnel ou un procédé commercial ou des renseignements dont la communication serait contaire à l'ordre public.

Article 27

Assistance au recouvrement

1. Les Etats contractants s'engagent à se prêter mutuellement aide et assistance aux fins de notifier et de recouvrer les impôts visés à l'article 2 ainsi que tous additionnels, accroissements, intérêts, frais et amendes sans caractère pénal.

2. Sur requête de l'autorité compétente d'un Etat contractant, l'autorité compétente de l'autre Etat con­tractant assure, suivant les dispositions légales et réglementaires applicables à la notification et au re­couvrement desdits impôts de ce dernier Etat, la noti­fication et le recouvrement des créances fiscales visées au paragraphe 1, qui sont exigibles dans le pre­mier Etat. Ces créances ne jouissent d'aucun privilège dans l'Etat requis et celui-ci n'est pas tenu d'appli­quer des moyens d'exécution qui ne sont pas auto­risés par les dispositions légales ou réglementaires de l'Etat requérant.

3. Les requêtes visées au paragraphe 2 sont appuyées d'une copie officielle des titres exécutoires, accompagnée, s'il échet, d'une copie officielle des décisions administratives ou judiciaires passées en force de chose jugée.

4. En ce qui concerne les créances fiscales qui sont susceptibles de recours, l'autorité compétente d'un Etat contractant peut, pour la sauvegarde de ses droits, demander à l'autorité compétente de l'autre Etat contractant de prendre les mesures conservato­ires prévues par la législation de celui-ci; les disposi­tions des paragraphes 1 à 3 sont applicables, mutatis mutandis, à ces mesures.

5. Les dispositions de l'article 26, paragraphe 1, s'appliquent également à tout renseignement porté, en exécution du présent article, à la connaissance de l'autorité compétente d'un Etat contractant.

Article 28

Membres des missions diplomatiques et postes consulaires

1. Les dispositions de la présente Convention ne portent pas atteinte aux privilèges fiscaux dont bénéficient les membres des missions diplomatiques ou des postes consulaires en vertu soit des règles générales du droit des gens, soit des dispositions d'accords particuliers.

2. Aux fins de la Convention, les membres des missions diplomatiques ou des postes consulaires d'un Etat contractant accrédités dans l'autre Etat con­tractant ou dans un Etat tiers, qui ont la nationalité de l'Etat accréditant, sont réputés être des résidents du­dit Etat s'ils y sont soumis aux mêmes obligations, en matière d'impôts sur le revenu et sur la fortune que les résidents de cet Etat.

3. La Convention ne s'applique pas aux organisa­tions internationales, à leurs organes ou à leurs fonc­tionnaires, ni aux personnes qui sont membres des missions diplomatiques ou des postes consulaires d'un Etat tiers, lorsqu'ils se trouvent sur le territoire d'un Etat contractant et ne sont pas traités comme des résidents dans l'un ou l'autre Etat contractant en matière d'impôts sur le revenu ou sur la fortune.

CHAPITRE VII

Dispositions finales

Article 29

Entrée en vigueur

1. Chaque Etat contractant notifiera à l'autre Etat contractant l'accomplissement des procédures requi­ses par sa législation pour l'entrée en vigueur de la présente Convention. La Convention entrera en vigu­eur le quinzième jour suivant celui de la réception de la seconde de ces notifications.

2. Les dispositions de la Convention s'appliqu­eront:

1. aux impôts dus à la source sur les revenus attri­bués ou mis en paiement à partir du 1 er janvier de l'année qui suit immédiatement celle de l'entrée en vigueur de la Convention;
2. aux autres impôts établis sur des revenus de périodes imposables commençant à partir du 1 er janvier de l'année qui suit immédiatement celle de l'entrée en vigueur de la Convention;
3. aux impôts sur la fortune établis sur des éléments de fortune existant au 1 er janvier de toute année postérieure à celle de l'entrée en vigueur de la Convention.

3. La Convention entre le Gouvernement du Roy­aume de Belgique et le Gouvernement de la Républi­que populaire de Pologne tendant à éviter la double imposition et à prévenir l'évasion fiscale en matière d'impôts sur le revenu et sur la fortune, et du Proto­cole final signés à Bruxelles, le 14 septembre 1976, prendront fin et cesseront de produire leurs effets

Article 30

Dénonciation

La présente Convention demeurera en vigueur tant qu'elle n'aura pas été dénoncée par un Etat con­tractant mais chacun des Etats contractants pourra, jusqu'au 30 juin inclus de toute année civile à partir de la cinquième année suivant celle de l'entrée en vigu­eur, la dénoncer, par écrit et par la voie diplomatique, à l'autre Etat contractant. En cas de dénonciation avant le 1 er juillet d'une telle année, la Convention cessera de s'appliquer:

1. aux impôts dus à la source sur les revenus attri­bués ou mis en paiement au plus tard le 1 er ja­nvier de l'année qui suit immédiatement celle de la dénonciation;
2. aux autres impôts établis sur des revenus de périodes imposables commençant à partir du 1 er janvier de l'année qui suit immédiatement celle de la dénonciation;
3. aux impôts sur la fortune établis sur des éléments de fortune existant au 1 er janvier de toute année qui suit celle de la dénonciation.

EN FOI DE QUOI, les soussignés, à ce dûment au­torisés par leurs Gouvernements respectifs, ont signé la présente Convention.

FAIT à Varsovie, le 20 août 2001 en double exem­plaire, en langues polonaise, française et néerlan­daise, les trois textes faisant également foi.

 

 

PROTOCOLE

Au moment de procéder à la signature de la Con­vention entre la République de Pologne et le Royau­me de Belgique tendant à éviter les doubles imposi­tions et à prévenir la fraude et l'évasion en matière d'impôst sur le revenu et sur la fortune, les soussignés sont convenus des dispositions suivantes qui font partie intégrante de la Convention.

1. Ad article 7, paragraphe 1 et 2:

Dans le cas de contrats en vue de l'étude, de la fou­rniture, de l'installation ou de la construction d'équi­pements ou de locaux industriels, commerciaux ou scientifiques, ou d'ouvrages publics, les bénéfices im­putables à un établissement stable situé dans un Etat contractant par l'intermédiaire duquel une entreprise de l'autre Etat exerce son activité sont déter­minés uniquement sur la base de la partie du contrat qui est effectivement exécutée par l'établissement stable dans l'Etat contractant où celui-ci est situé.

2. Ad article 12, paragraphe 3:

Pour l'application de l'article 12, paragraphe 3, de la Convention, ne sont pas considérées comme des rémunérations payées pour des informations ayant trait à une expérience acquise dans le domaine indu­striel, commercial ou scientifique, les rémunérations payées pour l'assistance ou des services techniques, lesquelles sont imposables conformément aux dispo­sitions de l'article 7 ou de l'article 14, suivant les cas.

Toutefois, lorsque le contrat donnant lieu au paie­ment de rémunérations porte à la fois sur la commu­nication d'informations et sur des prestations d'assi­stance ou de services techniques mais que la commu­nication d'informations constitue de loin l'objet prin­cipal du contrat et que les prestations d'assistance ou de services techniques n'ont qu'un caractère pure­ment accessoire, ces rémunérations sont considérées pour leur totalité comme des redevances.

3. Ad articles 27 et 29:

Par dérogation à l'article 29, paragraphe 2, les di­spositions de l'article 27 de la Convention s'appliqu­eront:

1. aux impôts dus à la source sur les revenus attri­bués ou mis en paiement à partir du 1 er janvier de la cinquième année qui suit l'année de l'entrée en vigueur de la Convention;
2. aux autres impôts établis sur des revenus de périodes imposables commençant à partir du 1 er janvier de la cinquième année qui suit l'année de l'entrée en vigueur de la Convention;
3. aux impôts sur la fortune établis sur des éléments de fortune existant au 1 er janvier de la cinquième année qui suit l'année de l'entrée en vigueur.

EN FOI DE QUOI, les soussignés, à ce dûment au­torisés par leurs Gouvernements respectifs, ont signé la présent Protocole.

FAIT à Varsovie, le 20 août 2001 en double exem­plaire, en langues polonaise, française et néerlan­daise, les trois textes faisant également foi.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

• została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
• jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
• będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 31 grudnia 2002 r.

 

 

PROTOCOLE

ENTRE

LA REPUBLIQUE DE POLOGNE ET

LE ROYAUME DE BELGIQUE MODIFIANT LA CONVENTION ENTRE

LA REPUBLIQUE DE POLOGNE ET LE ROYAUME DE BELGIQUE TENDANT A EVITER LES DOUBLES IMPOSITIONS ET A PREVENIR LA FRAUDE ET L’EVASION EN MATIERE D’IMPOTS SUR LE REVENU ET SUR LA FORTUNE, SIGNEE A VARSOVIE LE 20 AOÛT 2001

LA REPUBLIQUE DE POLOGNE,

d’une part,

et

LE ROYAUME DE BELGIQUE,

la Communauté flamande,

la Communauté française,

la Communauté germanophone,

la Région flamande,

la Région wallonne,

et la Région de Bruxelles-capitale,

d’autre part,

DESIREUX de modifier la Convention tendant à éviter les doubles impositions et à prévenir la fraude et l’évasion en matière d’impôts sur le revenu et sur la fortune, signée à Varsovie le 20 août 2001 (ci-après dénommée « la Convention »),

SONT convenus des dispositions suivantes:

ARTICLE I

1. A l’article 3, paragraphe 1er, sous-paragraphe g) de la Convention, le point 1 est supprimé et remplacé par la disposition suivante:

“1. en ce qui concerne la Belgique, suivant le cas, le Ministre des Finances du Gouvernement fédéral et/ou du Gouvernement d’une Région et/ou d’une Communauté, ou son représentant autorisé; et”.

2. Al ’article 3, paragraphe 1er, de la Convention, le sous-paragraphe i) suivant est inséré immédiatement après le sous-paragraphe h):

“i) l’expression « fonds de pension » désigne toute personne établie dans un Etat contractant:

1. dans la mesure où cette personne est gérée:

A) afin d’administrer des régimes de retraite ou de fournir des prestations de retraite; ou

B) afin d’obtenir des revenus pour le compte d’une ou plusieurs personnes qui sont gérées afin d’administrer des régimes de retraite ou de fournir des prestations de retraite; et

2. à condition qu’il s’agisse:

A) en ce qui concerne la Belgique, d’une entité contrôlée par l’Autorité des services et marchés financiers (FSMA) ou par la Banque Nationale de Belgique ou inscrite auprès de l’administration fiscale belge; ou

B) en ce qui concerne la Pologne, d’une entité constituée conformément à la législation polonaise qui est contrôlée ou inscrite auprès de l’Autorité de surveillance financière polonaise.”.

ARTICLE II

Le paragraphe 2 de l’article 10 de la Convention est supprimé et remplacé par la disposition suivante:

“2. Toutefois, ces dividendes sont aussi imposables dans l’Etat contractant dont la société qui paie les dividendes est un résident, et selon la législation de cet Etat, mais si le bénéficiaire effectif des dividendes est un résident de l’autre Etat contractant, l’impôt ainsi établi ne peut excéder 10 pour cent du montant brut des dividendes.

Nonobstant les dispositions précédentes du présent paragraphe, les dividendes ne sont pas imposables dans l’Etat contractant dont la société qui paie les dividendes est un résident si le bénéficiaire effectif des dividendes est:

1. une société qui est un résident de l’autre Etat contractant et qui détient, pendant une période ininterrompue d’au moins 24 mois, directement au moins 10 pour cent du capital de la société qui paie les dividendes;
2. un fonds de pension qui est un résident de l’autre Etat contractant, à condition que les actions ou autres droits au titre desquels ces dividendes sont payés soient détenus aux fins d’une activité mentionnée à l’article 3, paragraphe 1er, sous-paragraphe i).

Le présent paragraphe n’affecte pas l’imposition de la société au titre des bénéfices qui servent au paiement des dividendes.”.

ARTICLE III

A l’Article 11, paragraphe 3, de la Convention, le sous-paragraphe d) suivant est inséré immédiatement après le sous-paragraphe c):

“d) d’intérêts payés à un fonds de pension, à condition que la créance au titre de laquelle ces intérêts sont payés soit détenue aux fins d’une activité mentionnée à l’article paragraphe 1er, sous-paragraphe i).”.

ARTICLE IV

Les paragraphes 3 et 4 de l’article 12 de la Convention sont supprimés et remplacés par les dispositions suivantes:

“3. Le terme « redevances » employé dans le présent article désigne les rémunérations de toute nature payées pour l’usage ou la concession de l’usage d’un droit d’auteur, d’un brevet, d’une marque de fabrique ou de commerce, d’un dessin ou d’un modèle, d’un plan, d’une formule ou d’un procédé secrets, ainsi que pour l’usage ou la concession de l’usage d’un équipement industriel, commercial ou scientifique et pour des informations (know-how) ayant trait à une expérience acquise dans le domaine industriel, commercial ou scientifique; ce terme désigne également les rémunérations de toute nature payées pour l’usage ou la concession de l’usage d’un droit d’auteur sur des films cinématographiques et des films ou bandes enregistrées pour la radio ou la télévision.

4. Les dispositions des paragraphes 1er et 2 ne s’appliquent pas lorsque le bénéficiaire effectif des redevances, résident d’un Etat contractant, exerce dans l’autre Etat contractant d’où proviennent les redevances, soit une activité industrielle ou commerciale par l’intermédiaire d’un établissement stable qui y est situé, soit une profession indépendante au moyen d’une base fixe qui y est située, et que le droit ou le bien générateur des redevances s’y rattache effectivement. Dans ce cas, les dispositions de l’article 7 ou de l’article 14, suivant les cas, sont applicables.”.

ARTICLE V

L’Article 18 de la Convention est supprimé et remplacé par les dispositions suivantes:

“Article 18

Pensions

1. Sous réserve des dispositions de l’article 19, paragraphe 2, les pensions et autres rémunérations similaires, payées à un résident d’un Etat contractant au titre d’un emploi antérieur, ne sont imposables que dans cet Etat.

2. Toutefois, ces pensions et autres rémunérations similaires payées à un résident d’un Etat contractant en exécution de la législation sociale ou dans le cadre de tout autre régime de retraite sont imposables dans l’autre Etat contractant mais seulement si les cotisations payées en exécution de cette législation ou dans le cadre de ce régime ont été reconnues aux fins de l’imposition dans cet autre Etat. Dans ce cas, l’impôt ainsi établi ne peut excéder 10 pour cent du montant brut des paiements.”.

ARTICLE VI

L'Article 23 de la Convention est supprimé et remplacé par les dispositions suivantes:

“Article 23

En ce qui concerne la Belgique:

1. Lorsqu’un résident de la Belgique reçoit des revenus, autres que des dividendes, des intérêts ou des redevances, ou possède des éléments de fortune qui sont imposés en Pologne conformément aux dispositions de la présente Convention, la Belgique exempte de l’impôt ces revenus ou ces éléments de fortune mais si ce résident est une personne physique, la Belgique n’exempte de l’impôt ces revenus que dans la mesure où ils sont effectivement imposés en Pologne.
2. Nonobstant les dispositions du sous-paragraphe a) et toute autre disposition de la Convention, la Belgique tient compte, pour la détermination des taxes additionnelles établies par les communes et les agglomérations belges, des revenus professionnels exemptés de l’impôt en Belgique conformément au sous-paragraphe a). Ces taxes additionnelles sont calculées sur l’impôt qui serait dû en Belgique si les revenus professionnels en question étaient tirés de sources belges.

Lorsque, conformément à une disposition quelconque de la Convention, les revenus reçus ou la fortune possédée par un résident de la Belgique sont exemptés de l’impôt en Belgique, la Belgique peut néanmoins, pour calculer le montant de l’impôt sur le reste du revenu ou de la fortune de ce résident, appliquer le même taux que si les revenus ou les éléments de fortune en question n’avaient pas été exemptés.

3. Les dividendes qu’une société qui est un résident de la Belgique reçoit d’une société qui est un résident de la Pologne sont exemptés de l’impôt des sociétés en Belgique aux conditions et dans les limites prévues par la législation belge.
4. Lorsqu’une société qui est un résident de la Belgique reçoit d’une société qui est un résident de la Pologne des dividendes qui ne sont pas exemptés conformément au sous-paragraphe c), ces dividendes sont néanmoins exemptés de l’impôt des sociétés en Belgique si la société qui est un résident de la Pologne exerce activement en Pologne une activité industrielle ou commerciale effective. Dans ce cas, ces dividendes sont exemptés aux conditions et dans les limites prévues par la législation belge, à l’exception de celles relatives au régime fiscal applicable à la société qui est un résident de la Pologne ou aux revenus qui servent au paiement des dividendes. La présente disposition s’applique uniquement aux dividendes payés au moyen de bénéfices générés par l’exercice actif d’une activité industrielle ou commerciale.
5. Sous réserve des dispositions de la législation belge relatives à l’imputation sur l’impôt belge des impôts payés à l’étranger, lorsqu’un résident de la Belgique reçoit des éléments de revenu qui sont compris dans son revenu global soumis à l’impôt belge et qui consistent en intérêts ou en redevances, l’impôt polonais établi sur ces revenus est imputé sur l’impôt belge afférent auxdits revenus.
6. Lorsque, conformément à la législation belge, des pertes subies par une entreprise exploitée par un résident de la Belgique dans un établissement stable situé en Pologne ont été effectivement déduites des bénéfices de cette entreprise pour son imposition en Belgique, l’exemption prévue au sous-paragraphe a) ne s’applique pas en Belgique aux bénéfices d’autres périodes imposables qui sont imputables à cet établissement, dans la mesure où ces bénéfices ont aussi été exemptés d’impôt en Pologne en raison de leur compensation avec lesdites pertes.

2. En ce qui concerne la Pologne, la double imposition est évitée de la manière suivante:

1. Lorsqu’un résident de la Pologne reçoit des revenus ou possède de la fortune qui sont imposables en Belgique conformément aux dispositions de la Convention, la Pologne exempte de l’impôt ces revenus ou cette fortune, sous réserve des dispositions des sous-paragraphes b) et c) du présent paragraphe.
2. Lorsqu’un résident de la Pologne reçoit des éléments de revenu qui sont imposables en Belgique conformément aux dispositions des articles 7, 10, 11, 12, 13, 14 ou 18 de la Convention, la Pologne accorde, sur l’impôt qu’elle perçoit sur les revenus de ce résident, une déduction d’un montant égal à l’impôt payé en Belgique. Cette déduction ne peut toutefois excéder la fraction de l’impôt, calculé avant déduction, correspondant à ces éléments de revenu tirés de Belgique.
3. Lorsque, conformément à une disposition quelconque de la Convention, les revenus qu’un résident de la Pologne reçoit ou la fortune qu’il possède sont exemptés dans cet Etat, la Pologne peut néanmoins, pour calculer le montant de l’impôt sur le reste du revenu ou de la fortune de ce résident, tenir compte des revenus ou de la fortune exemptés.
4. Nonobstant les dispositions du sous-paragraphe b), les dividendes qu’une société qui est un résident de la Pologne reçoit d’une société qui est un résident de la Belgique sont exemptés de l’impôt des sociétés en Pologne lorsque la société qui est un résident de la Pologne détient, à la date de paiement des dividendes et pendant une période ininterrompue d’au moins 24 mois, au moins 10 pour cent du capital de la société qui paie les dividendes.”.

ARTICLE VII

A l’article 25 de la Convention, le paragraphe 6 suivant est inséré immédiatement après le paragraphe 5:

“6. Lorsque,

1. en vertu du paragraphe 1er, une personne a soumis un cas à l’autorité compétente d’un Etat contractant en se fondant sur le fait que les mesures prises par un Etat contractant ou par les deux Etats contractants ont entraîné pour cette personne une imposition non conforme aux dispositions de la Convention, et que
2. les autorités compétentes ne parviennent pas à un accord permettant de résoudre ce cas en vertu du paragraphe 2 dans un délai de deux ans à compter de la présentation du cas à l’autorité compétente de l’autre Etat contractant,

les questions non résolues soulevées par ce cas sont soumises à arbitrage si la personne en fait la demande dans un délai de deux ans à compter du premier jour à partir duquel l’arbitrage peut être demandé. Ces questions non résolues ne sont toutefois pas soumises à arbitrage si une décision sur ces questions a déjà été rendue par un tribunal judiciaire ou administratif de l’un des Etats contractants. A moins qu’une personne directement concernée par le cas n’accepte pas l’accord amiable par lequel la décision d’arbitrage est appliquée, cette décision lie les deux Etats contractants et est appliquée quels que soient les délais prévus par le droit interne de ces Etats. Les autorités compétentes des Etats contractants règlent par accord amiable les modalités d’application du présent paragraphe.”.

ARTICLE VIII

L 'Article 26 de la Convention est supprimé et remplacé par les dispositions suivantes:

“Article 26

Echange de renseignements

1. Les autorités compétentes des Etats contractants échangent les renseignements vraisemblablement pertinents pour appliquer les dispositions de la présente Convention ou pour l’administration ou l’application de la législation interne relative aux impôts de toute nature ou dénomination perçus par ou pour le compte des Etats contractants, de leurs subdivisions politiques ou de leurs collectivités locales dans la mesure où l’imposition qu’elle prévoit n’est pas contraire à la Convention. L’échange de renseignements n’est pas restreint par les articles 1er et 2.

2. Les renseignements reçus en vertu du paragraphe 1er par un Etat contractant sont tenus secrets de la même manière que les renseignements obtenus en application de la législation interne de cet Etat et ne sont communiqués qu’aux personnes ou autorités (y compris les tribunaux et organes administratifs) concernées par l’établissement ou le recouvrement des impôts mentionnés au paragraphe 1er, par les procédures ou poursuites concernant ces impôts, par les décisions sur les recours relatifs à ces impôts, ou par le contrôle de ce qui précède. Ces personnes ou autorités n’utilisent ces renseignements qu’à ces fins. Elles peuvent révéler ces renseignements au cours d’audiences publiques de tribunaux ou dans des jugements. Nonobstant ce qui précède, les renseignements reçus par un Etat contractant peuvent être utilisés à d’autres fins lorsque cette possibilité résulte des lois des deux Etats et lorsque l’autorité compétente de l’Etat qui fournit les renseignements autorise cette utilisation.

3. Les dispositions des paragraphes 1er et 2 ne peuvent en aucun cas être interprétées comme imposant à un Etat contractant l’obligation:

1. de prendre des mesures administratives dérogeant à sa législation et à sa pratique administrative ou à celles de l’autre Etat contractant;
2. de fournir des renseignements qui ne pourraient être obtenus sur la base de sa législation ou dans le cadre de sa pratique administrative normale ou de celles de l’autre Etat contractant;
3. de fournir des renseignements qui révéleraient un secret commercial, industriel, professionnel ou un procédé commercial ou des renseignements dont la communication serait contraire à l’ordre public.

4. Si des renseignements sont demandés par un Etat contractant conformément au présent article, l’autre Etat contractant utilise les pouvoirs dont il dispose pour obtenir les renseignements demandés, même s’il n’en a pas besoin à ses propres fins fiscales. L’obligation qui figure dans la phrase précédente est soumise aux limitations prévues au paragraphe 3 sauf si ces limitations sont susceptibles d’empêcher un Etat contractant de communiquer des renseignements uniquement parce que ceux-ci ne présentent pas d’intérêt pour lui dans le cadre national.

5. Les dispositions du paragraphe 3 ne peuvent en aucun cas être interprétées comme permettant à un Etat contractant de refuser de communiquer des renseignements uniquement parce que ceux-ci sont détenus par une banque, un autre établissement financier, un trust, une fondation, un mandataire ou une personne agissant en tant qu’agent ou fiduciaire ou parce que ces renseignements se rattachent aux droits de propriété d’une personne. Dans la mesure où cela s’avère nécessaire pour obtenir ces renseignements, l’administration fiscale de l’Etat contractant requis a le pouvoir de demander la communication de renseignements et de procéder à des investigations et à des auditions nonobstant toute disposition contraire de sa législation fiscale interne.”.

ARTICLE IX

L’article 28A suivant est inséré immédiatement après l’article 28 de la Convention:

“Article 28 A

Limitation des avantages

Nonobstant les autres dispositions de la Convention, les avantages de la Convention ne sont pas applicables lorsque des revenus sont payés ou reçus en relation avec un montage artificiel.”.

ARTICLE X

1. Dans le Protocole à la Convention, le paragraphe 1A suivant est inséré immédiatement après le paragraphe 1er:

“1A. Ad Articles 10, paragraphe 2, sous-paragraphe a) et 23, paragraphe 2, sous- paragraphe d):

Pour le calcul de la période ininterrompue d’au moins 24 mois pendant laquelle la participation doit être détenue, il est tenu compte des mois qui précèdent la date de paiement des dividendes ainsi que des mois qui suivent cette date.”.

2. Dans le Protocole à la Convention, les paragraphes 2A et 2B suivants sont insérés immédiatement après le paragraphe 2:

“2A. Ad article 15, paragraphes 1er et 2:

Il est entendu qu’un emploi salarié est exercé dans un Etat contractant lorsque l’activité du salarié au titre de laquelle les salaires, traitements et autres rémunérations similaires sont payés est effectivement exercée dans cet Etat. L’activité est effectivement exercée dans cet Etat lorsque le salarié est physiquement présent dans cet Etat pour y exercer cette activité, quels que soient le lieu de conclusion du contrat de travail, la résidence de l’employeur ou du débiteur des rémunérations, le lieu ou la date de paiement des rémunérations, ou l’endroit où les résultats du travail du salarié sont exploités.

2B. Ad Article 23, paragraphe 1er, sous-paragraphe a):

Il est entendu qu’un élément de revenu est imposé en Pologne lorsque cet élément de revenu est soumis en Pologne au régime fiscal qui lui est normalement applicable en vertu de la législation fiscale polonaise.”.

ARTICLE XI

1. Chaque Etat contractant notifiera à l’autre, par la voie diplomatique, l’accomplissement des procédures requises par sa législation pour l’entrée en vigueur du présent Protocole. Le Protocole entrera en vigueur à la date de réception de la seconde de ces notifications.

2. Les dispositions du Protocole seront applicables:

1. en ce qui concerne les impôts dus à la source, aux revenus attribués ou mis en paiement à partir du 1er janvier de l’année qui suit immédiatement celle de l’entrée en vigueur du Protocole;
2. en ce qui concerne les autres impôts, aux revenus de périodes imposables commençant à partir du 1er janvier de l’année qui suit immédiatement celle de l’entrée en vigueur du Protocole;
3. en ce qui concerne les autres impôts, lorsqu’il n’y a pas de période imposable, à toutes les impositions prenant naissance à partir du 1er janvier de l’année qui suit immédiatement celle de l’entrée en vigueur du Protocole.

3. Le Protocole fait partie intégrante de la Convention et restera en vigueur aussi longtemps que la Convention elle-même reste en vigueur.

EN FOI DE QUOI les soussignés, à ce dûment autorisés par leurs Gouvernements respectifs, ont signé le présent Protocole.

FAIT à Luxemburg, le 14 April 2014, en double exemplaire en langue polonaise, française et néerlandaise, les trois textes faisant également foi.